Þjóðólfur - 15.01.1851, Blaðsíða 1

1§51.
3. Ár. 15. Janúar. 55 og 58.
Yfirlit ársins.
A.f f»ví afi Jjóðólfi var vakinn hugur um
jiaft í fyrra haust, {iá er fyrsta ár hans var á
enda, að gefa Iesendum sínum dálitift ágrip
af helztu atburðum ársins, og þar eð þá var
lilaupift undir bagga meft honum í því efni,
þá álítur hann rjett aft halda þeirri reglu, og
niinnast líka lítið eitt á ásigkomulag þess árs-
ins, sem nú er liftift, En þess vegna hefur
orðift dráttur á þessu yfirliti, að jþjóðólfur
vildi sjá fyrir endann á því, hvernig þessi
hálfa öld skildi við oss Islendinga.
Veturinn 1849 og 50 má vist telja með
betri vetrum að veðuráttufari til. Eptir stutt
en hart íhlaup, sem k'om snemma i nóvem-
berin: viftraði svo, að ýmist var hæg sunnan-
átt og mari, eða þá norftankæla og hreinviðri
meft vægu frosti. Hjelst súveðurreynd fram
* yfir miftjan vetur. t)r því tók heldur að snasa
aft meft snjógangi og hrisstngi, en ahlrei var
frost til muna, og var veðrátta heldur um-
hleypingasöm veturinn út. Vorið var venju
frainar kalt fram eptir öllu, og varð því gróð-
ur víða hvar með minnsta móti. Eins yar
sumarið fremur kalt, en þurkasamt, og lijelst
sii veðurreynd til veturnótta, hefur og liald-
izt svo alt fram að árslokunum, að minnsta
kosti á suðurlandi, að valla hafa menn liaft
af vetri aft segja. Vetrarvertíðar afli var þetta
ár mikill í flestum útverum, en með minnsta
móti allstaðar innan Faxaflóa, og brugftust
bændum net enn meir, en árið áður. Eptir
því sem gjöra er, þá mátti verzlunin heita í
Sóðu lagi, því að sigling var mikil, og lausa-
kaupmenn komu margir. En þó gat eigi
Sjávarmönnum orðið svo gagn að því sem
skyhli, þvi aft bæði hvíla enn á mörgum þeirra
þungar skuldir vift föstu verzlunarmennina,
svo aft bændur eiga bágt með að vemla
þangaö , sem betra býzt, og svo höföu þeir
Iíka f^estir lítift handa á milli þetta ár vegna
fiskileysis. Heilsufar hinna fullorðnu hefur
verið í ár, eins og að undanförnu, ígóftulagi,
en skæð barnaveiki hefur enn heimsókt mörg
heimili, og gjört mörgum foreldrum þungt í
skapi.
íjóðlíf vort hefur liðið fram þetta ár, eins
og öll önnur þessarar hálfnuðu aldar, í friði
og spekt. Víða hefur bólaft á samtökum til
jarðræktar og annara þarflegra fyrirtækja, og
víða liafá mannfundir verið haldnir í hjeruð-
um. 3>etta er gleðilegt teikn tímanna, og það
því hehlur, sem fjelög þessi og fundir eru
lausir við alla óreglu; því kritinn ogrisking-
arnar, sem urðu i Kollafjarðarrjett í haust
kalla jeg ekki nema til gamans. En það er
hvorttveggja, aðhugmynd kvað vera að brjót-
ast ummeðal þjóðarinnar um liöfuðstað í land-
inu, og sumir liafa þegar bent á staðinn og
nefnt til Reykjavík, svo sem ákvarftaða og
útvalda til að vera það, enda átti sjer þar
helzt stað, eins og vonlegt var, hin litla hreif-
ing, sein orðið hefur í þjóðlifi voru þetta ár.
^að er eptirtektavert, að undir það að veftr-
áttufarið tók að skessast eptir nýárið, fór líka
að koma eins og ókyrrleiki og hrollur á liugi
mannaí höfuðstaðnum; og þarf jeg hjer hvorki
að lýsa uppþotinu, sem varð í látinuskólanum
nje óánægjunni, sem gaus upp í Reykjavík-
ursöfnufti, því að þetta er hvort uin sig áður
kunnugt. En vert er að líta á þaft, hvernig
stjórnin hjerlenda brást við, þegar á hana
reyndi.
5að er hvorttveggja, að stjórn vor, ís-
lendinga, hefur ekki átt að venjast því áður,
að vjer, þegnarnir, stæðum upp í hárinu á
henni, enda fórst henni hehlur ófimlega, þeg-
ar vjer í fyrsta sinni grettum oss ögn fram-