Þjóðólfur - 05.11.1852, Blaðsíða 6

Og svo aft entlingu, áður en vjer skiljumst
við Jietta mál, viljum vjer í okkar nafni, og
oss er óiiætt aö segja, eptir þvi, liversu
margir hafa tekiö þátt í samgjöf þessari, og
eptir því sem vjer þekkjum til, í nafni ílestra
Árnesinga, kunna þjóðfundarmönnum vorum
þakkir fyrir það, hversu þeir hlynntu að sendi-
för þeirri, sem áð flestra okkar og að vísu
flestra föðurlandsvina áliti var stofnuð til heilla
landi og lýð.
I
Árnessýslu 3. dag septemberniánaðar 1852.
Fjúrir bœndur.
Um refciveiði.
(Framhald). Hver sem stundar dýraveiði á
grenjum á vorin, þarf að eiga góða byssu,
sem ílytji með nógum krapti 30 faðma, og
skal það vera knallbyssa. Frá því sjö vik-
ur og þángað til 10 vikur eru af sumri, er
hentugasti tími til að liggja á greujum, yrl-
ingar eru þá ílestir stálpaöir en valla mann-
fráir: ekki þarf að liggja á grenjum, áður en
skyttan kjemur þangað, því trauðlega flytja
tóur sig, þegar yrlingar eru nokkuð gamlir,
ef ekki er hal'ður þar neinn óþarfa umgangur.
Betra er að skyttann hafi mann með sjer á
grenjum, til að vaka til skiptis og ná yriing-
um og fl. 3>egar maður kemur á gren, er
bezt að leyna sjer undir barði eða steini, þar
sem dýrið sjer mann ekki; helst er þess von
móti vindi og á brekkunt), eða sniðhalla; ef
vindur stendur svo, ber opt við að maður get-
urskotið dyrið, áður það veitafinanni. Gangi
dýrið ekki í skotmál, og maður nær ekki yri-
ing, þá má ganga á eptir því eða á hlið við
það í hqegðum sírium; en kjænlega verður
maður að því að fara; leiðist þá dýrinu opt
þetta rölt, svo það leggst niður; þá læstmað-
ur ganga fram hjá því, en færir sig þó meir
uppá þann fótinn, sem nær því er, þangað til
ekki er rneira enn skotmál til þess; snýr
maður sjer þá fljótt við og sendir því skotiö;
líka má liggja í felum þar setn dýrið gengur
optast um ;má þá helzt svíkja þau senr hlaupa
í kring og eru grimm. Hafi maöur náð yrling,
er bezt að búa til lítið grjóthús og láía hann
þar i, og hafa á lionum snæri yfiruin bógana
og uppúr krónni, svo maður geti fljótt náð
honum; 2. faðrna lángt má það vera, og skal
binda stein við endann, og þegar heyrist eða
sjest til dýrsins tekur maður yrlinginn, og fer
undir bard eða stein, en hefur hann rjett hjá
sjer, og kippir svo við og við í snærið til
þess hann orgi upp. Vilji hann ekki gjöra
það, tekur maður liann og blæs í trinið á hon-
urn; orgar hann þá ef gagn er í honurn. 5eg-
ar dýrið heyrir til hans, hleypur það optast í skot-
færi; þarf byssan þá að vera spent og allt til
búið, því dýr eru þá hvikul, og má þá ekki
hika við að skjóta; náist ekki yrlingur, reynir
maður til að herma eptir þeim, og lukkast
stundum að hæna dýr í skotfæri með því; ná-
ist grenlægjan áður en yrlingar, má láta hana
í þann gremnunnann, sem yrlingarnir eru næst-
ir, og láta kviðinn snúa inn; korna þeir þá
stundum og fara að sjúga hana, má þá læð-
ast að þeim og snúa byssukrassann í hárið á
þeim.
Ekki má bræla yrlingana í grenjum fyrri
enn dýrin eru unnin, eöa maður ætlar að yfir-
gefa þau. Urðargren verða sjaldan bræhl að
gagni, en sjeu þau í moldarbörðum, getur það
lukkast, og er bezt til þess moð og jiess hátt-
ar rusl, sem mikið rikur úr. Nái maður yrl-
ingum, er bezt að velja sjer þann grimmasta
til að liafa á gren seinna, og má hafa hann
á mörg, ef vel er með hann farið. Ileima
liefur maður hann í grjóthúsi, og meiga þeir
hvergi ná til að rífa sig út; ef þeir ná til
jarðar, gjeta þeir það; glugga má hafa uppúr
krónni til aö gefa honuin og hirgja þess á
milli; bezt er að gefa þeim fugla kjöt ogým-
islegt sem ekki er mjög hart; sjahlan hef eg
alið þá lengur enn framm á túna slátt, því þá
er grenja von úti,og ekki lieldur til vinnandi
að ala þá frarn á vetur, því skinnin svara
ekki kostnaðinum.
jþeir sem leita að grenjurn þurfa að vera
aðgjætnir; og sjeu unglingar með, verða þeir
að vera með fullorönum, svo þeir geti sýnt
þeim þau merki sem eru viðgren; verða þeir
þá góðir til að leita ef þeir eru eptirtákasam-
ir. 5ar sem gren eru, eru þaumerki til þess,
að þar er optast aðdráttur af kindum eða fugl-
um, og nýlega klórað tilí holunum, og hár af
dýrinu, líka heyrist til yrlinganna sjeu þeir
stálpaðir, ef maður hermir eptir dýrinu og enda
hvort sem er.
Við alls konar dýraveiði verður þess að