Þjóðólfur - 27.01.1853, Qupperneq 6

34
október, svo, að Fyrirbænir liófust í ölluin
kirkjum fyrir bata lians og lifi; en um jólin
var hann orðinn albata.
— Frá útlundum. I Frakklandi varft Loö-
vík Nnpolron kjörinn til Keixura, svo ab
ætt lians sknli vera arfgeng í karl-legg lians,
en ella í ætt föílurbróftur lians Jcromv. (Sje-
rom; Hjeronymusar) meft rúmum 7 milliónum
atkvaíöa landsbúanna, og var úthrópaður 2.
des. f. á. Jar í landi er nú liinn niesti út-
búnaður á herskipum. Gufuskip eitt hljóp
þar af stokkunum, sem nefndist vNapolconu,
það hefir 1(HM) hesta afl, og þarf 100 tunnur
kola á hverjum 2 dægrum til aft hafa það á-
f'ram, og þar eptir er það aft öðruni útbúnaði,
og eittlivert hið inesta og veglegasta gufuskip
í heimi. Ekki hafa aðrir stjórnendur samþykt
þessa keisaratign Napoleons enn Englands-
stjórniri, og þó að eins um sjálfan Jiann, en
alls ekki um að ætt hans skuli arfgeng. —
3?íngin í Ent/landi hófust í öndverðum nó-
vember. Leið Ðerby lávarður og ráðaneyti
hans þegar inikinn ósigur fyrir verzlunarfrelsis-
niönnum, og varð því að leggja niður völdin,
en ekki var út gert um það, hverjir tæki við
aptur. Pa.lmcrston lávarður varð þeim Derhy
þýngstur í skauti.
Ifréf til p/óöótfs,
(um grafminningar - orð yfir Sir/urð flinriks-
son á Hjalla í Ölvesi, jirentuð í 4. árg. jþjóð-
ólfs 89. hl.).
Frá því fyrsta að við liöfðum kynni sant-
an, og þar t.il í sumar í águst, að þú varst á
ferð, þjáðólfur! hefur okkur lítið mislíkað við
þig, nema þegar þú jíærðir okkur ininningar-
greiri, — eða bvak það á að heita,—Sigurð-
ar Hinrikssonar á lljalla. Iiún kann að vera
sarnankrækt af fullvita manni; þó lítur svo
iit, sein huldumaður hafi stúngið henni í vasa
þinn, því ekkí vill hann láta upp skýrnarnafn
sitt, og ekki föður nafn; er samt, ætlandi að
hann hafi þekt hinn framliðna, fyrstað liann
fór að minda yfir hann minningarorð. En þekti
höíúndurinn hann þá ekki að neinu góðu, fyr.st
hann getur þess að engu; hefir höfundurinn
ekki jafnvel optar enn llestir aðrir komið að
Ilja lla, á ineðan Sigurður lifði, og orðið að-
njótandi framúrskarandi rausnar hans og gest-
risni, sein hverjum manni stóð opin sem sóktu
liann heimV hefir höfundurinn ekki séð það
með eiginn augum optlega, að sá framliðni
var góður og hjálpsamur fátæklinguuuin sem
voru í kríugum hann, ekki siður en þeim sem
lengra voru aðV Hefur höfundurinn ekki þrá-
valt orðið var við, hvað hreinskiptin og óáseil-
inn sá íramliðni var i öllum viðskiptum, og
að hann lét því síður liggja eptir sinn hlut
setn þeir vóru aumari og fáfróðari sem áttu í
liöggi? Alt þetta mun höfundurinn vita og
þekkja eins og við, og margir íleiri, ef hann
vildi vita, og það vitum við líka, að sá frain-
liðni atti kappsmunum sinum sjaldan sem
aldrei við sér niinni menn, heldur víð hina,
og skeð getur að höfundurinn geti borið uin
það betur enn við, hvort ekki var stundum til
þess fullkoinið tilefni. En liann liefir ekki
viljað geta um neitt sem gott var í fari hins
framliðna, en sagt hrein ósaiinindi í þessum
minningarorðum sínum, um þá sem lifa: „að
ekki hafi verið gætt að honum fyrr enn uin
nónbil daginn eptir, frá því hann gekk til
hvíldar daginn fyrir“. því við getuin fullyrt,
að kona sú sem lijúkraði liinuin í'rainliðua
ineð stakri umönnun fyrr og siðar, á síður en
ekki þetta last skilið. Höfuiiduriim endar þetta
hallmælis bull uni látiim maiin, og ósaniiindi
um þá lifandi, með þeiin orðum skáldsins:
„Dauðir hafá siriii dóm með sér“! Enviðverð-
um að biðja hann að lesa lengra, og hafa opt
um hönd það sem á eptir keinur í versinu:
hvc.r hclzt han.n c.r, haf scm bezt r/át á
sjálfimi þér.
Gjörðu svo vcl þjóðólfur! og lofaðu blaði þessu að
skreppa með þér lioðleið rétla, j)ú muiit fara sömu
götuua og þú fórst í ágúst sem leið.
Fíð eiyum heima til uusturs frá Grinda-
skörðum.
(Að fcnyið).
Til herra „S+5“.
Einn félagi yðar, herra góður, í 22 bl. Ný-Tíðínd-
anna, liefir tekið þar fram gamla og sanna málsgrein:
„Svo skal segja liverjasögu sern liún gengur“,
og eg bæti þar við: hvcr scm < h I u t ;i? og þó það
séu há y fi r völ d i n. þettahefieg gjört i „hugvekj-
unni“ niinni, um aðgjörðir háyfirvnldanna v>ð Skólann.
þér hafið ekki borið eitt orð til baka af því sein eg
hefi sagt þar frá, og þetta cr mér nóg. En allt að
einu „er það í eðli sínu“, þó þér lcyfið yður að segja,