Þjóðólfur - 24.01.1857, Blaðsíða 4

- 36 -
bæjarstjórnarinnar; — þessi ein 20 atkvæbi eba
21, og þeirra þó svona formlaust leitab og sem er
afe sama marki hafandi og bekkjablöÖ fyrir dómi
— af nálægt 60 atkvæöum borgara og húseig-
enda, auk allra tómthúsmanna, þau sýna ljósast,
þessi einu 21 atkvæfei, hver afdrif málib mundi
hafa fengib á reglulegum fundi. Eba því sendu
ekki hinir 20 bæjarstjórninni þetta skjal sitt til á-
lita? þaí) var þó skylda þeirra, en fyrst ab þeir
létu þaí) ógjört, þá var skyida stiptamtmanns aí)
gjöra þaí), því bæjarstjórnin á rétt á aí) sjá þau
mótmæli og kærur sem æbri yiirviildum eru send
gegn embættisgjörfeuin liennar. þab er sagt, ab
stiptamtmaburinn telji sig liafa fengib, meb þessu
skjali hinna 20, fulla stabfestíngu og samrómun af
hendi bæjarbúa á því, ab álit hans um Laugar-
neskaupin sé rétt, en tillögur bæjarstjórnarinnar
ekki, og þykist því góbur af skjalinu, því lielztu
og menntubustu stabarbúarnir hafi þar meb stab-
fest skobun sjálfs hans. Oss er þab leibara og frá-
bitnara en allt annab, ab fara í mannjöfnub, en
þó þorum vér ab fullyrba, ab álit þeirra 7 em-
bættismanna er ritubu undir skjalib er alls engu
merkara en álit hinna 8 embættismannanna hér í
étabnum er afsögbu ab undirskrifa þab; og sama má
meb enn meira sanni segja um þann ílokk kaup-
mannanna er afsögbu undirskript sína; en þetta er
ekki abalspursmálib, lieldur hitt sem gamla spak-
mælib segir og vér leyfum oss ab benda bæbi
lierra stiptamtmanninum til og svo þcim 20 lierrum
sjálfum, þab er ekki af vegi þó þeir hafi þab
upp fyrir sér: „spurbu aldrei ab því hver maburinn
er, heldur livab maburinn segir!,, en þab sem þeir
20 hafa sagt í skjali sínu, þab er og skal verba
léttvægt fundib og lítilsvirbi hvar sem fram kem-
ur fyrir dóm skynsamra og óvilhallra manna, og
þar^til upp borib tilefnis- og forndaust.
Nýárs vísa.
Ljómar liám í himinbláma
hýr og fagur nýársdagur,
mjöllub glabna fjöllin frebnu,
faldist njóla tjaldi sólar,
hlær nú máni ab hler og fróni,
hníginn mest á skýin vestur,
blikar stjarna of hverri hyrnu,
hrósib drottins ljósi — vottar!
J. Þórðarson.
(Absent, um fjárklábann).
Af þvi aö öllum er líklcga mikið um varðnndí að fá
skýrslur uin lilraunir fncr, cr einstakir mcnn hafa gjört
til þess að la-kna kláðann í fénn, og af því að eg er einn
af þeim, sem liafa reynt það hér í sýslu, þá leyfi eg mér
að skril'a yður eina línu um árángur þann, sem þar at
helir oröift.
Fyrstvarð veikur hjá inér veturgamall sauðnr, þannig,
að liann fékk kláðabólur út uui nárann og kviðinn. Svo
fljótt sem vart varð við sjnkdóminn, lét eg sauðinn inn
og har á liann smyrsli, er sainan soðin voru úr jöfniim
pörtum af lýsi, tjöru, terpcntiuu og grænni sápn, og eptir
3 eða 4 daga fórn bólurnar að losna upp úr skinninu, og
sauðnum hatnaði svo úr því, dag frá dcgi. En svo sem
vikutíma scinna fannst ær hjá mér mjög yfirkomin af
sama sjúkdómi; á henni var allt júgrið og klofið út stcypt
og ntan á læruuuin ogíhuppnnm voru stórir kláðaflekkir,
á stærð við stóran undirbolla. Kláðahrúðrið var á milli
*/» og fulls þumlúngs á þykkt, og margir bændur, sem
skoðuðu ána, sögðust ckki liafa séð ver útlitandi skepnu.
A þessa kind bar eg sama áburð eptir það að cg hafði
sett saman við htinn ,/, pund af óhreinsuðiim brennistcini
og % pott al' lýsi til að þynna liann með, og bar hann
síðan á kindina 4 daga i röð, á þann liátt, að eg létklippa
ullina af ölluni kláðablettunuin áður en eg lét bera á hana
áburðinn, og síðan nugga vaudlega inn í hrúðrið. Eptir 3
eða 4 daga hætti hana að klæja, cn eg þvoði samt ckki
úr hcnni smyrslin fyr en cptir viku, þá lét cg þvo liana
vandlega úr volgu sápuvatni um leið og cg gaf lienni 8
lóð af glaubersalti til hreinsunar innvortis.
þar kind þcssa nú var að öllu leyti hætt að klæja,
áleit eg, að kláðalúsin hefði drepizt af áburðinum, ogekki
væri annað eptir, en aðrgræða þau fáu sár, sem á henni
voru, ciiikanlega á lærunuin. Til þessa atignamiðs bar
cg við og víð á hana dálítið af lýsi til að haldn sárunum
nijúkum, þar til þau gréru smámsaman, og er nú kindin
að allra áliti jafngóð.
það eina sem mér þykir að þesstim máta að lækna
kláðíinn, cr það, nð nokluið lengi stendur n iionuin, ef
sjúkdóinuriun cr magnaður, cn ef menn, eins og líklega
livcr alincnnilegur inaður gjörir, skoðn fé sitt að minnsta
kosti 2var í viku, og taka samstundis til læknínga hverja þá
kind^ sem nokkuð ber á, þá er eg fyrir initt leyti sann-
færður um, nð hverja kind má lækna af kláðanum og
gjöra alheila með þeim áhurði scm er sanian soðinn úr
3 merkum af lýsi, 1 mörk af brcnnisteiní, J/4 pott af ter-
pentínu, V< pott tjörn, J/4 pd. grænsápu og lítið eitt af
ösku, — ef með er farið eins og að framan er Iýst.
Eg hefi frétt fyrir víst, að sjáll'seignarbóndi Jón Ilal-
dórsson að Búrfelli í Grimsnesi og má ske fleiri þar í
grennd, hali læknað mikið af fé incð brennisteinsáburð-
inum, og jafnvel að Jón á Búrfelli liafi læknað yfir 80
fullorðnar kindur og 16 lömb. þctta er svo gleðilegt að
heyra og svo Ijós vottnr nm, að áburðurinn cr óyggj-
andí, að eg leyli mér að skore á sgr. Jón llaldórsson,
og biðja hann í þarfir almennings, sein fyrst skc má, að
birta reynslu sína þessu viðvikjatidi í „þjóðólfi11.
Eyrarbakka 10. dag janúarm. 1857.
Gubni. Thorgrimsen.