Þjóðólfur - 12.09.1864, Blaðsíða 6

— 182
Seint í sama mán. drukknaði í Hólsá (er fellr fram
úr óbygðum niðr milli Álptavers og Skaptártúngu
í Iíúðafljót) merkismaðrinn Vigfús Bótólfsson bóndi
á Flögu í Skaptártúngu, fyr hreppstjóri í Leið-
vallarhrepp; hann fór þarna heimleiðis neðan úr
Álptaveri með sóknarpresti sínum sira Jóni Jakobs-
syni; áin var mikil og mun Vigfús heitinn, er
jafnan var ötull fylgdarmaðr og fullhugi, eigi hafa
hirt um að þræða brotið, losnaði svo við hestinn,
en þá bar hin stránga og vatnsmikla á hann svo
snöggt undan, að prestr náði eigi að bjarga. Vig-
fús sál. mun hafa verið rúmt 60 ára að aldri, og
var hann jafnan talinn mikilmenni að dugnaði, ör-
læti göfuglyndi og gestrisni, og bjó jafnan vel; hann
var tvígiptr, var fyrri kona hans Guðrún Árnadóttir
frá Ilrífunesi, en hin síðari Sigríðr Ólafsdóttir
Gíslasonar á Flögu, og eru börn a lífi eptirbæði þau
hjónabönd. — 18. Des. 1863 deyði að Fossi í Mýrdal,
sextugr að aldri, Oddr Sverrisson, bróðir Eiríks heit-
ins sýslumanns Rángæínga og þeirra bræðra; »hann
hafði í 34 ár samtals farið póstferðir milli Vestr-
Skaptafellssýslu og ýmist Djúpavogs- eðr Eskifjarð-
arkauptúna á Austfjörðum, var hann það hraust-
menni að burðum og þoli, að hann hætti eigi
þessum erfiðu ferðum fyren hálf-sextugr að aldri,
orðinn mjög bilaðr fyrir brjósti af gaungunum;
leitaði hann þá í stað íslandsstjórnar, með verð-
skulduðum beztu vitnisburðum og meðmælíngum
hlutaðeigandi málsmetandi manna, um að fá litla
þóknun i peníngum sér óg sínum til styrktar, en
féll svo frá i ærinni fátækt, að hann var ekkert
svar búinn að fá upp ábónarbréf sitt. Oddr heit-
inn var öldrmannlegr vexti og ásýndum, ráðvandr
dugnaðarmaðr, greindr, fróðleiksgjarn, og hinn sið-
prúðasti, þess vegna var hann vel virtr og vel
látinn, hvar sem hann komáferðum sínum. Hann
lét eptir sig aldraða ekkju og 4 börn á lífi«.
Laugard. 30. Jan. þ. á. varð úti í byl, nálægt Arn-
arnesi í Eyafirði, húsfrú Guðrún Sigfúsdóttir, seinni
kona og ekkja sira Kristjáns forsteinssonar á Völl-
um í Svarfaðardal. — Einn efnismaðrinn sem
drukknaði 5. Marz þ. á. með Einari heitnum þor-
varðarsyni frá Grund, einsog skýrt er frá í þ. árs
blaði voru 65—66 bls., var ekki »vinnumaðr frá
llakkakoti í Bæarsveit« heldr frá Brekku í Norðr-
árdal, kvongaðr maðr Magnús Jónsson að nafni,
sonur hreppstjórans Jóns Magnússonar á samabæ;
hann var aöeins á 24. ári, fæddr II. Ágúst 1840
og hafði uppaliztí foreldrahúsum, og alið þarallan
aldr sinn, og kvongaðist 14. Júní f. á. Sigríði
þorsteinsdóttur og voru þau systrabörn að frænd-
1
semi. »Magnús sál. var efnismaðr bæði tii sálar
og líkama, stiltr en glaðlyndr, fasttækr og tryggr,
og vildi jafnan koma fram til hins bezta; með
fæstum orðum: hann var eitt hið bezta mannsefni
meðal jafnaldra sinna og er það eðlilcgt, að hann
yrði harmdauði foreldrum, ektamaka og öllum er
hann þektu«. — Laugard. fyrir páska 26. Marz þ.
á, varð úti í landsynm'ngsbyl, er skallá um kl. 10
f. m., drengr 13 vetra að aldri, frá Augastöðum í
Ilálsasveit, og átti hann að standa yfir fénu eða
hirða það, áðren bylrinn datt á ; liann fanst, viku
síðar, skamt eitt frá bænum Stóraási í sömu sveit;
þar fóru til dauðs um 20 fjár. Á páskadaginn
27. Marz þ. á., þegar á leið, og nóttina eptir var
mikill bilr hér syðra og eystra, en daginn eptir,
á annan páskadag, var bezta veðr og sólbráð, svo
allt rann í sundr framaní móti; þenna dag (28.
Mars), fór úngr maðr Einar Tómasson að nafni,
fóstrsonr sira Kjartans Jónssonar í Ytri-Skógum
undir Eyafjöllum (og systursonr konu hans, sonr
Tómasar bónda í Varmahh'ð Sigurðarsonar stúdents
Jónssonar), mesti efnismaðr á 20. ári, þaðan að
heiman að gæta sauða fóstra síns, eins og hann
var vanr, þar um Miðheiðina sem kölluð er (milli
Ytri og Eystri-Skóga); hann var jafnan vanr að
vera í burtu á þeim gaungum sínurn til sauðanna
nál. 2 klukkustundum; en er nú var komið fram
yfir þann tíma og Einar kom ekki, var hans fyrst
leitað til Eystri-Skóga, og hafði hann ekki þar komið ;
brá þá við Jón Hjörleifsson, hreppstjóri þar á bæ
og fór með hinum beztu mönnum þar af bæunum
að leita Einars, og héldu þeir leitinni fram á nótt um
heiðina, en hættu við þar sem þeir fundu snjóflóð
mikið í Dalsgili sem kallað er; þar tóku þeirmik-
inn snjómokstr daginn eptir (3. í páskum) og fanst
þá Einar þar undir snjófióðinu, örendr.
(Niðrl. í næsta bl.
— Eins og áðr hefir verið auglýst í þessu blaði,
andaðist hinn 2. Ágúst þ. á. eptir lángvinnar þján-
íngar, merkiskonan húsfrú Ásta Duus, kona kaup-
manns Pétrs Duus í Keflavik, og var hún jörðuð
að Útskálum 11. s. m. Hún var fædd í Reykja-
vík 8. Maí 1795. Faðir hennar var söðlasmiðr
Tómas Bech Björnsson, sýslumanns í Jhngeyar-
sýslu Tómassonar. Syzkini Tómasar voru þau
kans'ellíráð þórðr Björnsson, sýslumaðr í fíng-
eyarsýslu, faðir frú Sigríðar í Viðey, Guðrún,
móðir Ilálfdánar prófasts Einarssonar á Eyri við
Skutulsfjörð, Steinunn, móðir kandid. Karls And-
ersen í Kaupmannahöfn, þórdís kona sira Guðna