Þjóðólfur - 21.12.1864, Blaðsíða 5

33
hann hafi neitað sérum farið, og þessi vitnisbnrðr
hans virðist og að styrkjast við eiðsvarinn vitnis-
burð vitnisins Rasmus Iíuclis í málinti, þá virðist
réttast, að úrslitin um þessa kröfugrein se sam-
kvæmt NL. 1 —14 —G cfr. 1 —13—17 látin vera
komin undir neitunareiði gagnáfrýandans».
»Viövíkjandi loksins atriðinu nr. 4, þá hefir
að vísu gagnáfrýandinn borið það fram, að liann,
er skipið var komið inn undir Ilrisey á Eyalirði,
liafi sett upp lóðsflagg, en að hann, þar sem eng-
inn hafnsögumaðr liafi komið út, til hans, hefði
síðan haldið skipinu inn eptir miðjnm firði, þúng-
að til það kl. l2'/3 um daginn hefði staðið fast á
Toppeyrargrunni, og þenna framburð gagnáfrýanda
hafa skipverjar hans, er voru á skipinu, staðfest
með eiði sinnm. J>ar á inóti hafa aptr fleiri vitni
borið, að ekkert lóðsflagg hafi verið nppi á skip-
inu, er það sigldi inn Eyafjörð, allt þángað til það
var komiö inn undir Toppeyrargrunn og skipið
enga vísbendíngu hafi gefið um, að það óskaði
hafnsögumanns, en eilt vitnanna, sem leidd hafa
verið, hefir borið, að flaggið hafi verið sett upp,
er skipið steytti á Toppeyrargrunni; svo hefir vitnið
þórðr Jónasson ennfremr vitnað, að hann sem til-
skipaðr hafnsögumaðr hafi leitað út til skipsins,
en er liann liafi verið kominn í hér um bil 200
faðma fjarlægð frá því, liafi það einsog beygt úr
leið, rétt einsog það engan hafnsögumann vildi
hafa. Framburðr þessara vitna þarf enganveginn
að standa í mótsögn við framburð gagnáfrýanda
og skipverja hans, þar sem þeir að eins hafa horið
með honnm, að hann liafi selt flaggið upp við
Hrísey, en í því liggr enganveginn nauðsynlega,
að flaggiö hafi verið uppi á leiðinni þaðan og inn
undir Toppeyrargrunn, enda hefði það þá hlotið
að sjást úr landi á svo mjónm firði í hjörtu veðri
um hádag, eins og upplýst er, að hafi verið, er
skipið sigldi inn fjörðinn. Enn frernr virðist það
uægilega sannað af aðaláfrýanda, að gagnáfrýand-
*un, er sjálfr var skipstjóri, hafi kallað á stýri-
manuinn niðr í skipið ti! að borða skömmu áðren
gkipið hljóp upp á Toppeyrargrunn, og einum af
fiúsetum skipsins hafi verið, meðan þeir snæddu,
trúað fyrir stjórn þess. þar sem nú er ljóst af
skjölum máisins, einsog líka segir sig sjálft, að
hafnsögumenn sé til hæði utan til á Eyafirði og
'ið Akreyrarkaupstað, þá virðist eplir lóggjöfinni,
(Gonv. 2. Apríl 1850 § 72 og I)L. 4—3—23),
hlntarins eðii og öllum skynsarnlegum varúðar-
reglum f slíkum efnum, sem hér ræðir um, að
það liljóti að álitast að hafa verið ekki einúngis
sterk hvöt fyrir gagnáfrýanda, heldr og beinlfnls
skylda lians, sbr. og farmbrélrð (undirréttaract. síðu
4), að viðhafa alla venjulega varúð og varkárni, er
hann sigldi inn fjörðinn, þar sem hvorki veðrið nö
aðrar kríngumstæðr bönnuðu það, og liann sjálfr,
eptir því sem talsmaðr hans hér við réttinn hefir
látið í Ijósi, var leiðinni algjörlega ókunnugr, og
þegar það því ekki er til hlitar sannað, að gagn-
áfrýandinn hafi, þó svona stæði á, sem nú var
sagt, leitað hafnsögumanns, en öllu fremr líkr fyrir
þvi, að hann hafi hafnað honum, er hann bauðst,
og það þar að auki er sannað, að hann hvorki
sjálfr hafi gætt né látið gæta þess athyglis á Ieið-
inni og stjórn skipsins, sem því fremr var ómiss-
andi og sjálfsögð, sem hið fyrra var vanrækt, og
þessi atvik aptr í sameiníngu hljóta að skoðast
sem orsök þess, að skipið í góðu veðri og nm
bjartan dag steytti á Toppeyrargrunni, þá leiðir
þar af, að gagnáfrýandinn eptir almenntim grund-
vallarreglum laganna (DL. 4—3—33) hlýtr að á-
lítast skyldr til, að bæta aðaláfrýandanum alt það
tjón á verzlun hans með vörur þær, er í skipinn
voru og annan skaða, sem þar af leiddi, og sem
aðaláfrýandinn hefir, án þess gagnáfrýandinn haft
gjört sérstaka mótbáru gegn þeirri upphæð, metið
2500 rd.»
»Að vísu liefir málsfærslumaðr gagnáfrýand-
ans hérvið réttinn gjört þær móthárur, að sannanir
aðaláfrýandans fyrir áminnztum 2 kröfugreinum
væri þýðíngarlausar, einkum af þeim ástæðum, að
þær hæði væri rángt framkomnar hér við réttinn
og eins sökum þess, að honum í stað sjálfs gagn-
áfrýanda hefði verið stefnt til að heyra á vitna-
leiðslur þær, sem málsfærslumaðr aðaláfrýandans
hefir látið taka, cptir að málið kom fyrir ytirdóm-
inn. En þessar mótbárur getr réttrinn eigi álitið
á nægum rökum hyggðar, því eins og aðaláfrýandi
hefir útvegað sér konúnglegt leyfisbréf til að leggja
fram ný skjöl og skilríki í yfirdóminn, þannig virðist
málsfærslumanni gagnáfrýandans eptir almennum
réttarfarsreglum (cfr. NL. 1—4—20) að vera rétt
stefnt í áminnztum vitnaleiðslum*.
»Af ofangreindum ástæðum hlýtr gagnáfrý-
andinn, sem að öðru leyti, með því hann tók til
svara í aðalefninu gegn gagnkröfum þeim, er aðal-
áfrýandinn gjörði í héraði, verðr að álítast að liafa
fráfallið mótbárum þeim, er hann annars hefði
kunnað að geta gjört út af varnarþínginu, að dæm-
ast skyldr til að borga aðaláfrýandanum optnefnda
2500 rd. í skaðabætr».