Þjóðólfur - 06.10.1866, Blaðsíða 5

5
kláðamaurinn gæti lifað í högunum, úr því snjór
og vetrarhörkur væri komnar.
|>ar á móti þókti ýmsum fundarmönnum næsla
ískyggilegt að kaupa nýan fjárstofn þegar í vetr
og færði
Sigurðr Magnússon það til, að maurinn geti
leynzt í vinnuull og skinnum, og þannig borizt á
hið nýfengna fé við hirðíngu þess.
Magnús Jónsson frá Bráðræði sagðist hafa
reynslu fyrir því, að, ef rétt væri að farið, sé
engi hætta af fjárhúsunum búin, og áleit hann
því óhætt, að Mosfellíngar fengi leyfi til að kaupa
fé aptr þegar í vetr, enda væri margir þeirra svo
sárfátækir að þeir gæti ekki lifað sauðlausir.
Jón Jónsson á Kýlhrauni hélt að Mosfellíng-
um mundi lítill hagr í því að kaupa fé þegar í
haust, því að hey mundu vera í minna lagi.
Eptir nokkrar umræður skaut fundarstjóri því
enn til atkvæða fundarmanna, hvort þeir eigi vildi
kjósa nefnd til þess að koma fram með uppá-
stúngur víðvíkjandi niðrskurðinum, fyrirkomulagi
hans og framkvæmd, og stakk þá yfirdómari B.
Sveinsson npp á 7 rnanna nefnd, og var það sam-
þykt í einu hljóði.
Nokkrir fundarmanna hreyfðu þá þeirri fyrir-
spurn, hvort eigi mætti jafnt kjósa í fundarnefnd
þessa fjárkláðanefndarmenna sem aðra fundarmenn,
en fundarstjóri kvaðst álíta ráðlegra og réttara að
gengið væri á snið við þá. Síðan voru þessir
kosnir:
1. Yfirdómari B. Sveinsson með 23 atkv.
2. Sira St. Thórarensen — 23 —
3. þorlákr Guðmundsson — 21 —
4. þorkell Jónsson ... — 20 —
5. Jón Árnason .... — 18 —
6. Sigurðr Magnússon . — 16 -f
7. Egill Pálsson ... — 15 —
Að því búnu kvað fundarstjóri sjálfsagt, að
nefnd þessari gæfist hæfilegt ráðrúm til að starfa
að ætlunarverki sínu, semja álitsskjal o. s. frv. og
sleit því fundi að sinni.
Að 3 klukkustundum liðnum, eðr undir mið-
aptan, eptir það nefndin hafði lokið störfum sín-
um, var fundrinn aptr settr. Las þá framsögu-
maðr nefndarinnar yfirdómari B. Sveinsson upp
álitsskjal nefndarinnar1.
Af því þaí) voru bæþi fáar og óverulegar breytíngar sem
hreift var viþ nefndarálitit) og siílan voru samþyktar, þá beflr
þdtt rettast, aí) setja þaþ ab uiþrlagi fundargjörþa þessara
eins 0g þaþ var samþykt meb brej tíngum, í fundaráiyktar-
f°rmi. Fundarstjíri.
Fundarstjóri lýsti yfir því áliti sínu, að nefud-
arálit þetta væri gott og greinilegt, og kvaðst nú
mundu láta hverja grein þess fyrir sig koma til
umræðu og atkvæða fundarmanna.
Eptir litlar skýríngar er fundarstjóri gjörði við
1. gr. nefndarálitsins var því næst gengið tii at-
kvæða um þá grein,oghún samþykt í einu hljóði.
f>á lét fundarstjóri koma til umræðu 2. grein
og kváðust þá þeir Magnús Gíslason frá Villínga-
vatni, Ólafr Ólafsson og Guðmundr Símonar-
son fyrir sitt leyti verða að fallast á niðrskurð,
jafnvel. þótt þeir ekki hefði eindregna fullmakt til
þess frá sveitúngum þeirra, kvaðst Ólafr í því
efni liafa borið sig saman við þá tvo af sveit-
úngum sínum sem liér væri viðstaddir á fundi, og
væri þeir alveg á hans máii.
Fundarstjóri vakti máls á því, að engi væri
hérá fund kominn fyrtr Hafnahrepp, en þetta gæti
þó alls ekki verið því til fyrirstöðu, að gengið
væri til atkvæða um greinina í heild sinni.
Einar Þórðarson. Ilvað viðvíkr Reykjavíkr-
umdæmi, þá er þar ekki um marga fjáreigendr að
ræða eða mikið fé, en eg veit að meiníng þeirra
flestra er sú, að kláðanum verði sem fyrst útrýmt
alstaðar, og mundu þeir hinir sömu ekki ófúsir
að lóga fé sínu, ef það álitist almennt hentugast,
aptr á móti kynni þó sumir að vilja skorast und-
an að lóga fé sínu á þenna háll; treysti eg þá
því, að valdstjórnin muni vandlega sjá svo um, að
fé þeirra sé heilbrigt, en ef það reynist veikt þá
sé það stránglega fráskilið og læknað, svo það
sýki ekki annara manna fjárstofn. þessir menn
munu heldr ekki finna reikníng við, að viðhalda
veiku fé, aðeins fáum kindum, ef stránglega er
beitt víð þá fjárkláðalögunum. Með þessum fyr-
irvara gef eg atkvæði mitt fyrir 2. grein.
því næst var 2. gr. samþykt í einu hljóði.
Síðan var gengið til atkvæða um 3. grein og
hún án frekari umræðu samþykt í einu hljóði.
Itom þá til umræðu og atkvæða 4. gr. og
var hún eptir nokkrar umræður samþykt í einu
hljóði með þeirri breytíngu, að Botnsvogsvarðlínan
var viðtekin í stað Skorradalsvarðlínunnar.
þegar hér var komið umræðunum hreifði einn
fundarmanna uppástúngu um það, að hér þyrfti að
bæta inn í nýrri grein, þ. e. ákvörðun um það:
hvenœr niðrskurðinum skyldi vera að fullu lokið
yfir höfuð að tala, eða í þeim sveitum, sem eigi
findi nauðsyri til að kaupa nýan stofn fyr en að
vori komanda eðr að hausti; var samþykt í einu
hljóði að þess leiðis ákvörðun væri nauðsynleg,