Þjóðólfur - 06.10.1866, Blaðsíða 6

G
og var hún síðan samþ. gegn einum 2 atkv., eins og
nú hljóðar (hin nýa) 5. gr. í fundarviðtektunum, »að
'öllum niðrskurði skal lokið fyrir jól».
|>ví næst kom til umræðu og atkvæða 5. gr.
nefndarinnar, er nú varð 6. gr., og urðu nokkrar
umræður út af henni milli framsögumannsins og
Jöns Pétrssonar yfirdómara er studdu hana, og
aptr Sveins Skúlasonar, og Magnúsar Jónsonar er
mæltu í móti, og Einar þórðarson áleit að nóg
væri að biðja amtmennina að hlutast til um við
amtsbúa sína, að þeir sem förguðu fé sínu eins
og fundrinn ákvæði, fengi aptr keypt fé með sem
vægustu verði, og að þeir sér í iagi væri látnir
gánga á undan kaupmönnum og öðrum útlendum
fjárkaupamönnum, að fá fé. Svo lauk, að greinin
var samþykt i einu hljóði með viðaukaatkvæði því
sem framsögumaðr gjörði.
f>á næst kom (6. grein) nú 7. grein til um-
ræðu, og þótti Einari f>órðarsyni það vanta, að
ekki væri tiltekið hverir gángast skyldi fyrir nefnd-
arkosningum í sveitunum, og vildi hann láta til-
taka að hreppstjórar gjörðu það með fundarmanni.
Varð þá fundrinn á því, að bezt mundi vera að
hver fundarmaðr gengist fyrir þessu í sinni sveit
með tilstyrk hreppstjóra, og var greinin þannig
löguð og samþykt í einu hljóði.
f>ar næst þakkaði fundarstjóri mönnum fyrir
hingað komu þeirra og góðar tillögur, kvaðst vona
og treysta að áhugi manna, undirtektir og skipu-
leg samtök heima í héruðunum færi þar eptir, þá
yrði hinn góði árángr vís. — og sagði síðan
fundi slitið.
*
— SAMÞYKT fundarins í Reykjavik, 29. Sept.
1869, til þess algjörlega að útrýma fjárkláðanum
á Suðrlandi.
»1. Það er sambuga álit þessa fundar, að lógun á
sjúku og grunuðu fé sé hið bezta og eina úr-
ræði sem hafanda sé til að útrýma fjárkláðan-
um til hlítar, sérílagi vegna þess, að kostnaðr-
inn og ábyrgðin við einhlítar lækníngar hlyti
að verða svo mikill, að það mundi yfirgnæfa
þann arð sem menn geta gjört sér von um
að hafa af sauðfénu eptir framfarastígi og
búnaðarástandi landsins.
2. Af þessari grundvallarreglu flýtr nú að vísu,
að beinast lægi við, að nú þegar í haust yrði
lógað gjörsamlega öllu sauðfé í þeim sveitum
sem nú eru sjúkar eða grunaðar; en bæði
vegna þess að fundriun sér eigi fært, með á-
reiðanlegri vissu að ákveða takmörk kláða-
svæðisins, og umflýanleg lógun fjárins veikir
krapta landsins að óþörfu, þá hefir fundrinn
orðið að komast til þeirrar samhuga niðrstöðu,
að lógun fjárins nú í ár frumfari að minnsta
kosti í þessum sveitum: Grafníngi, Ölvusi,
Selvogi, Grindavíkrhreppi, IJafnahreppi, Rosm-
hvalaneshreppi, Vatnsleysustrandarhr., Álpta-
neshreppi, Seltjarnarneshreppi, Reykjavfkrlög-
sagnarumdæmi, Mosfelissveit og þeim hluta
Kjalarneshrepps, sem liggr fyrir austan Kleyfar,
eðr með öðrum orðum á öllu því svæði, sem
að austanverðu takmarkast af línunni frá Kleyf-
um austr í i'íngvaliavatn milli Grafníngs og
íh'ngvallasveitar og frá Þíngvallavatni meðfram
Sogi og svo Ölvusá í sjó fram, því með þessu
er hreinsað vafalaust kláðagrunað svæði innan
glöggra og eðlilegra takmarka.
3. Fundrinn lýsir yfir því trausti sínu, að engi
af þeim sveitum sem nú voru nefndar, skorizt
undan að gjörfella sauðfé sitt í haust, og að
því síðr þurfi að gjöra ráð fyrir að einstakir
menn vili skerast úr leik eða gánga í berhögg
móti almennum vilja sveitarfélags síns í þessu
efni, en skyldi mót von einstakar sveitir eða
einstakir menn gánga í berhögg við þenna
almenna vilja um útrýmíngu fjárkláðans með
niðrskurði, þá ræðr fundrinn að skora á nefnd-
ina í fjárkláðamálinu að hlutast til um, að
valdstjórnin beiti öllu því afli og meðulum sem
lög leyfa framast, til þess að slíkum sveitum
eða mönnum verði ómögulegt að setja í háska
eðr hindra lieilbrygða fjáreign einstakra manna
eða heilla sveita nær eða fjær. Eins verðr að
skora á kláðanefndina, að hlutast til um, að
óhultar skorður verði reystar við því, að kláð-
inn færist aptr inn utan frá á hið hreinsaða
svæði. '
4. Þóað fundrinn áliti æskilegast og tryggilegast,
að svæði það sem ákveðið er í 2. gr., og sem
nauðsyn krefr að hreinsa með lógun fjárins,
verði fjárlaust til næsta hausts eða að minnsta
kosti til næstkomanda vors, þá hlaut fundr-
inn að sjá fram á, að þær sveitir sunnanfjalls
sem ekki ná lil sjávar, kunni að eiga bágt með
að vera fjárlausar eitt ár eðr kaupa fé
framgengið í vor sem kemr. Þessvegna við-
tekr fundrinn, að þeim sveitum gefist kostr á
að kaupa lífsfé á þessum vetri, en að eins
með eptirfylgjandi skilyrðum.
a, að þeir háfi gjörfellt fé sitt hálfan mánu
af vetri