Þjóðólfur - 29.09.1868, Blaðsíða 1

20. ár.
Reylijavík, 29. September 1868.
43.-44.
— Póstskipið er enn ókomið í dag um nónbil,
og er það nú bert, að ekki hefir lögstjórninni
orðið kápan úr því klæðinu að geta haft fram
skipulegri og áreiðunlegri gufuskipsferðir híngað í
ár, heldren verið hefiráhinum seinni árum, þóað
hún léti þetta alvolduga danska gufuskipafélaghafa
sig fyrir fótaskinn, einsog varð með nýa samn-
íngnum við félag þetta í Marzmán. þ. árs, er stjórnin
varð að sæta þeim aíarkostum af félaginu, — en
það var mest ef eigi eingaungu að kenna fyrir-
hyggjuleysi og óskiljanlegum undandrætti sjálfrar
hennar, í því að hafa gufuskipsferðirnar opinber-
lega á boðstólum bæði í Danmörku og Englandi í
tæka tíð, í stað þess að ekkert var nú auglýst um
það, að þær væri á boðstólum (af því hinn eldri
samníngr við félagið vará enda með árslok. 1867),
fyren rúmum hálfum mánuði áðren skipið álti að
leggja af stað frá Khöfn að réttu lagi, — og varð
svo stjórnin fyrir þetta ráðlag sitt að sæta þeim
afarkostum, (segjum vér) af félaginu, að gjalda 6000
rd. meiraá ári, — þ. e. 20,000 rd. árlegaalls og alls, í
leigu fyrir að haldauppi þessum 6 gufuskipsferð-
um, umhin næstuðár, — heldren verið hafði nokk-
uru sinni fyrri. Og fyr má nú vera, að einhverju litlu
skakki um ferðir þessar, einsog félagið sjálft hefir
fyrirfram ákveðið þær og auglýst í dönskum, ensk-
um og íslenzkum blöðum (sbr. auglýsíngnna í þ.
árs þjóðólfi bls 116), heldren svo sé ein30g nú er
komið, að 5. ferðin var ákveðin héðan 14. Sept.
(þ. mán.), en nú er það ókomið hingað 29. s. mán.
(í dag) og getr því alls eigi komizt héðan, — ef
það annars kemr nokkurntíma, fyren 12. —14.0kt.
eða fullum mán. seinna en ákveðið er. — Aðal-
póstferðirnar vestanlands og norðan ogþaðanhíng-
að, verða allar að haggast og leika á riðli sakir
þessarar óreglu gufuskipsferðanna og gabbs af hendi
reiðaranna, er engi landstjórn önnur mundi láta
bjóða sér í svo mikilsvarðandi efuum.
— Tveimr aðkvæðabændum hér á landi hafði
• 1 t
verið veitt heiðrs medalja til að bera opin-
berlega á mannfundum: annar þeirra er Halldór
bóndi Jónsson á Hrauntúni í þíngvallasveit.
— BÓKMENTAFÉLAGIÐ. — Föstudag 18.
Sept. þ. á. var hinn annar almenni ársfundr hald-
inn í Reykjavíkr-deild félagsins. Yaraforsetinn
Jón þorkelsson skólakennari stýrði fundarstörfum,
því að forsetinn, Pétr biskup Pétursson, var eigi
á fundi, heldr hafði hann sent þángað bréf og
mælzt til að leysast eptirleiðis af forsetastörfum.
En þó mönnum væri eplirsjá <að honum, er svo
lengi og vel hafði veitt félagsdeild vorri forstöðu,
þótti samt ósanngjarnt, að verða eigi við þessum
tilmælum hans, og var þvi Jón Porkelsson kjör-
inn forseti í stað hr. biskupsins. Uinir aðrir
embættismenn félagsdeildarinnar urðu þessir: fé-
hirðir Jens Sigurðsson yfirkennari, skrifari
Páll Melsteð málaflutníngsmaðr, bókavörðr Jón-
as Guðmundsson skólakennari, varaforseti Jón Pét-
ursson yfirdómari, varaféhirðir Ilaldór Guðmunds-
son skólakennari, varaskrifari Helgi Einarsson
Hegesen yfirkennari barnaskólans, og varabókavörðr
Jón Ámason umsjónarmaðr lærða skólans. Tveír
menn sögðu sig úr félaginu, en þrír bættust nýir
við. Vér óskum ogvonum, að sem flestir af lönd-
um vorum, er svo alment eru fróðleiksgjarnir, vili
gánga í bókmentafélagið og styrkja það þannig
með tillögum sínum til þess að vinna landi og lýð
gagn og sóma. Vér biðjum hvern góðan mann
að athuga, að hann gjörir það sem í hans valdi
stendr til að styðja bókmentir og framfarir ís-
lands, ef hann gjörist félagsmaðr og leggr fram
sinn litla skerf. Uann sáir niðr góðu korni i akr
fóstrjarðarinnar, og upp af því hlýtr eittbvað gott
■að spretta fyr e$r- síðar. Vili einhver senda deild
vorri gömul handrit eða gamlar bækr og skjald-
séðar, verðr því tekið með þökkum.
BJARGARSKORTRINN.
því miðr heyrist nú víðsvegar um landið tal-
að um yfirvofandi bjargarskort í ýmsum sveitum,
og hefi eg af eigin reynslu á ferð minni um vestr-
land séð ljós merki til að þetta eru engi munn-
mæli. Ilér er auðsjáanlega mikil hætta á ferðum
oghún svo alvarleg, að til vandræða horfir í mörg-
um sveilum, ef eigí verða rammar skorður viðreist-
ar, meðan tími er til, og ráðrúm fæst til að af-
— 169