Þjóðólfur - 11.06.1870, Blaðsíða 2

Þjóðólfur - 11.06.1870, Blaðsíða 2
- 126 — Svo lítr út sem þær fjölgi nú að mun fyri- konurnar og uppvaxandi meyar hér í Reykjavík, þessi seinni árin, er nú láti sannfærast um þetta; ekki sízt nú eptir næstliðinn vetr, er hr. S.Guðrn. leiðbeindi 4—6 fyrimannadætrum hér, sem annafs brúka íslenzka búninginn eingöngu, og vann þær ti! að taka upp enn forna kvennkyrtil norðrlanda, úr hvítu smálíni með leggingum, til aðhafa ásamt nýa skaulinu og sprotabelti, til dansleikja, því til þess er og verðr vanalegi skautbúningrinn, svona mest- allr úr klæðum og öðrum staðgóðum dúk, næsta þungr og óþjáll og heitr um of. Vér erum sannlega að því komnir, að núna skamt fyrir Hvílasunnuna, er Sigurðr málari Guð- mundsson kom einn dag heim í herbergi sitt, fann hann þar fyrir sér sendingu eina, eigi svo litla fyrirferðar, með utanáskript til hans; opnar hann strangann og hefir hann þá að færa al- klæðnað vel vandaðan, lá þar ofan á seðill og skrifuð á hann þessi orð : «Petta er herra Sigurðr málari Guðmunds- son beðinn að þiggja, og er það sent honum í virðingar- og þakklætisskyni af nokkrum konum giptum og ógiptum í Reykjavík, sem bera nýa skautbúninginn». — Verzlunin hér í höfuðstaðnum og öðrum kaupstöðum hér sunnanfjalls má enn sýnast helzt til óráðin og þó næsta óaðgengileg landsmönnum, eptir því sem þykir horfa við þeir verzhinar»prís- ar», er kaupmenn vorir vilja eða hafa viljað láta uppi til þessa, og þeir þykjast geta gefið vonir um; það eru daprar vonir; mönnum þykir ekki að þeir eigi mikinn Iofprís fyrir þá «prísa», er þegar eru ákveðnir á útlendu vörunni, kornvöru og öðru, og því síðr fyrir vonirnar, sem látnar eru uppi um það, hversu innlenda varan verði te.kin, einkan- lega landvaran, ull og tólg. Merkr sveitabóndi, er hefir meiri landvöruafla en flestir aðrir hérsunnan- lands, sagði oss fyrirskemstu eptireinnm Reykja- víkrkaupmanni, að vart mundi hvítullin ná hér eins háu(l) verði eða verða nú tekin eins vel eins og í fyrra, — ekki ná upp í 26 sk. með 2 skild. uppbót? Bóndinn spurði: »hvað kæmi til? «ullin hefði þó selzt fremr vel utanlunds í vetr, er leið, og gengið fljótt út eða uppselzt innan skams»; — «jú, vorullino —svaraði kaupmaðr, «en við höfð- um aptr svoddan skaða á h a u s t u 11 i n n i: Á«haust- ullinni», sagði kaupmaðrinn að þeir hefðu tapað á í haust, þessum óþverra, er þeir kaupa inn og flytja svo samstundis út foruga og blauta, eins og hún kemr fyrir, og færa inn á útlenda markaði, oss íslendingum til skammar, en sjálfum sér til skaða og minnkunnar með; þessa athæfis kaupmannanna sjálfra eiga þá allir að gjalda, hversu hreina og vandaða vorull sem menn hefði nú að bjóða? það eru skárri hvatirnar til vöruvöndunar af kaupmann- anna hendi, sem hér kemr fram við landsmenn. En hvað segja þeir um sjávar-vöruna, um harð- fiskinn, saltfiskinn og lýsið? hér er þó um mikla sjávarvöru að tala að þessu sinni, og þó lítið látið af afla við Noreg í vetr og vor; menn skyldi því ætla, að öll fiskivara vor í góðri verkun ætti nú fremr að fagna góðu gengi í útlöndum næsta sum- ar, að minnsta kosti saltfiskrinn. Vér ályktuin þannig af því, sem kaupmenn vorir sjálfir hafa jafnan barið við, því til afbötunar að þeir gæti eigi «gefið fyrir■> fiskinn nema svo og svo lítið ; — því æfinlega verðr það að lieita að þeir «g e f i» oss, kaup- mennirnir hér á (slandi, enda við hvað litlu verði sem þeir taka vöru landsmanna; þegar þeir hafa eigi þókzt geta tekið fiskinn nema við svo og svo litlu verði, þá hefir jafnan verið barið þessu við, að nkjörafli eðr landburðr hafi nú verið við Noreg í vetr». Vér þykjumst því hafa fulla ástæðu til að álykta, að með því nú er sagðr einn hinn rýr- asti fiskiafli við Noreg, en íslenzkr sattfiskr seld- ist vel í vetr á Spáni, enda mætavel í Iíhöfn, (sjálf- sagt einnig af því, að á þann litla fiskmarkaðinn var ekki ofhlaðið), þá hljóti kaupmenn vorir nú að geta tekið sallliskinn fremr vel eða borgað hann vel, án þess þeir eigi «tap» í hættu; og þeir ætti því fremr að geta staðið við það í ár, að borga tiskinn fremr vel, þar sem þeir eiga nú í von að ná inn talsverðu af undanfarandi ára skuldum sjávarbændanna og sveitabænda með hér í nær- sveitunum, sem til sjávaraflans ná og ætla upp á hann árlega meira og minna. Alt um það þykir ekki parið líflegt hljóð í kaupmönnum um saltfisks- prísinn; það mun helzt á orði, að «hann kunni að verða eins og í fyrra», þ. e. 22 rd.; en harð- fiskinn vili þeir helzt ekki sjá, nema má she fyrir 20 rd. eða minna, og lýsið er nú eigi tekið meir en 8 mörk kútrinn, en mun vera gefin von nm 24 rd. fyrir lýsistunnuna. Gotan er sú eina sjáv- ar- og landvara, er nú sýnist «gjöra Iukku», vonir um 12 rd. fyrir gotutunnuna. þess er fyr gctið, að nú eru hér þessir prís- ar almennir, og er sagt nálægt sama í Stykkis- hólmi: Rúgr 9 rd., baunir 10 rd., bánkab. 11 rd., kaffe í smærri kaupum 32 sk., í sekkjum 28—30 sk.; kandís 24 sk., hvítasykr 24 (22 í stærri kaup-

x

Þjóðólfur

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Þjóðólfur
https://timarit.is/publication/72

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.