Þjóðólfur - 30.05.1874, Blaðsíða 6

122 -
ande á nefndum stað, og hugsað að það væri hið
sama og óhreinindi', en það er ekki rétt, því
þegar maðr les staðinn, er hljóðar þannig: Sva
ero oc oskirþ hugscots augo þess er uner viþ synþa
licneske þav er ohreiNande syner hugscote hans,
er auðsætt eptir hugsaninni, er liggr f staðnum,
að ohreiNande ætti að rita í tveimr orðum, þannig :
ohreiN ande, sem er hið sama og ohreinn andi,
ogáþetta bendir og stafsetningin sjálf, því «N» er
== nn. Samstöfurnar -ande er því hér eigi snb-
stantjvs endiog, eins og -ende er f orðinu óhrein-
ende, er sem sagt skömmu seinna kemr fyrir á
sömu blaðsíðu. x + y.
SÍMON 13JARNASON. (Aðsent).
Smámunir 11. Akreyri 1872.
Oss fnríiar nijög á því, ab hin menntaíla íslenzka þjö?),
íknli kaupa rit Símonar Bjarnasonar, sem kallar sig Dala-
skáld, hnndrnþnm eía Jafnvel þfisundnm saman; því á þeim
geta menn sannarlega líti?) grætt, neraa 6fc?> hroka hófundarins
og felt tár yflr fávizku hans, smekkleysi og yflr höfn?i skort á öllq
því, sem menn alment ern nefnd skáld fyrir. En þó hnoþar
hann nafninn „Dalaskáld“ frarnan á öll leirburþarrit sín; já,
haun hno?ar því okki einnngis framan á þan, heldr einnig
vi?a inn í kvæ?is<ifreskjnr sínar. Hver skyldi vera svo ásvff-
inn a? kalia þennan skáldlega vola?a vesaling skáld? Sjálf-
sagt onginn, nema Sfmon sjáifr. Vör höfnm tekib þa? oss
fyrir heodr, a? svna bæbi Símoni og obrurn fram á hvert
skáid hann er En me? því þa? yrbi alt of langt mál, a?
taka öll rit Símonar fyrir, höfom vhr oinsett oss a? taka
einnngis eitt af þeim; þa? er líka nóg, því þan ern hvort
öbrn lík. Vór viljum hvorki taka hi? fyrsta e?a hi?> sibasta,
sem hann lieflr gefl? út, heldr ætlnm ver a? fara mehalveginn
og taka Smánroni II. Akreyri 1872. Hór um bil á hverri
blabsíbq í bæklingi þessum úir og grúir af smekkleysnm,
hortittnm, kenningnm og hroka; rfmgallar koma einnig fyrir.
Fyrst sknlum ver fara fáeinum orbnm um smekkleysorn-
ar; þa? er reyridar harSla torveit a? greina frá einhverjar
sírstakar smekkleysor, því allr bæklingrinn frá npphafl til enda
er ein stár smekkleysa; snmstabar ero smekkleysornar svo
dásamlega tviunabar saman vi? kenningarnar, ab Símon sjálfr
mundi nanmast geta greitt úr vefnnm. þó sknlnm vilr reyna
ab taka fram fáeinar smá-stnekkleysnr A 7. bls. stendr:
„glóir bringan brúbi á“. Mikil er fegrbartilflnninginl þegar
Símon er ab spreita sig á því, ab lýsa stnlko, sem hann
þykist elska, telr harin henui þab helzt til gildls ab hún hafl
„glúandi bringu“. En þetta er nú ekki nema smiræbi hjá
Sínioni; á næstn bls. stendr:
ónd mín siaga ekki hljób
i skal braga jötnnmób.
þarna tekst honum riú upp! Hann heflr ekki verib smá-
hreykinu, þegar hann var búinn ab berja þetta 6aman. En
ef hann t. a m. telr þab „braga Jötnnmúb" ab stökkva yflr
alla fegurb og aliari skáldskap og „s)aga“ svo áfram meb Sím-
©nar-lagi, þá heflr honum meb þessum tveimr vísnorbnm tek-
izt mjög heppilega ab lýsa öllum skáldskap sínnm; en vér
getum naumast getib svo gúbs til Sfmonar, ab þessi sö ætl-
un hans meb orbom þessnm. Svo lítr út, sem Símon bað
svarib þess dýran eib vib skáldskapariist sína(U) ab ieggj*
eitt orb í einelti alla æfl; þab er orbib ab „gala‘; vesaling*
orbib er náttúrlega öldnngis saklaust eins og hvert arinab
orb, en þab lieflr alltaf orbib á vegi fyrir Símoni, þegar
„önd hans siagabi í braga jötnnmúb", og þá þarf nú svo
sem ekki ab sökum ab spyrja. Stnndum einangrar hann þab
burt frá öllom skynsamlegnm hogsunnm og allra skynsamra
manna máli og grýtir því langt inn f stúrhúp af hortittnm.
Orbib er vfst svo merkilegt og kjarnmikib eptir Símonar æti-
arr, ab skáldskaprinn í kringum þab þarf ekki ab vera eigin-
lega íbnrbarmikilll Ver getom eigi verib ab nefna alla stab-
ina, þar sem orbib kemr fyrir, því þeir eru svo margir, en
allir, sem lesib hafa rit Sfmonar, hafa víst tekib eptir því
hvab honum er tamt ab segja: „gala rímur“, „gala ljúb“ o. s.
frv. Á 38 bls. stendr:
og þar nm stórar strendur
eg stæltan þandi fút. X'
Ef nokkurt vit er í þessnin vfsuorbom, ætto þau heizt ab
þýba þab, ab Símon hefbi þanib annan fútinn í kringum
þessar stúru strendr eins og Mibgarbsorm. Skárri er þab
nú fótriuu! Mikib er andríki Símonarl
[Nibrlag sfbar].
EPTIR BYRON.
O, bliknuð mcy, í blóma hrein,
þig byrgi þyngsla gröf ei nein,
þinn svörð skal prýða rósa röð,
þar renni upp vorsins fyrstu blöð,
Og sýpres-trén þar rökkvi um græna rein.
Og þar hjá bláum bunustraum
Hin beygða S o r g í þagnar ró
Mun rekja langan raunadraum,
Og roika í leiðslu’, en hljóðlaust þó,
Auminginn bliði’, af ást við þá, sem dó.
Æ, það við vitum: tár ei tjá,
Og tregakvein ei fær á Hel,
En flýr vor hrygð við hugsun þá,
Svo huggist sturlað ástar-þel?
Og þú, sem hyggst að hefta tár,
þú hefir sjálfr vótar brár.
St.gr. Th.
Þóuanna hallsdóttiiv
frá Ártúni (3. Ág. 1802. — 15. Febr. 1874.
Framgnnga fróm
fékk henni lofslír að almanna róm,
dygð ei né dng vann að leyna
dagfarið hreina.
Lífsins hvarf ljós
lifir þó kvennvaisins manndygðahrós,
gleðji þess geislarnir björlu
grátsollin hjörtu.
G. Torfason.
Aðsent um Macbeth.
(Nibrlng frá bls. 115). Ættmenn hans stýrbn Skotl*11^'
síbeu lauga æfl, en áttu lerigí f sffeldum úfribi, ýmist vib NorL'