Norðri - 01.04.1853, Blaðsíða 4

28
þá, hvafc okkur Islendihga sjálfa snevti, í hend-
ur vorar, enn ekki danskrar þjdbar, og lofafci okk-
ur svo sjálfum, í sameiningu meb sjer, ab rába
því sem okkur varfeabi mest um, en Danir geta
ekki getife nærri, hvernig bezt og hentugast fer,
efeur lagt sig nifeur vife afe hugsa um. Vjer get-
um því, afe þessu öllu yfirvegufeu, ekki rjettilega
kennt sjálfum oss, og allra sízt hinni lægri stjdrn
landsins, efeur neinum hennar ófullkomlegleikum,
þó nokkrir kynnu afe vera, um þafe, afe ekki var
rýmkafe um rjettindi vor, efeur bettir tekife undir
bænir vorar og kvartanir, enn gjört var. Oss
þykir mikife rífea á því, afe Islendingar hverfi ekki
aptur í sitt fyrra hugsunarleysi og dofinskap, fyrst
köllun tímanna vakti þá hvort sem var, til afe
fara afe hugsa um og þekkja sitt náttúrlega og þjófe-
lega frelsi, Og þann rjett, sem þeir eiga til þess,
og vöknufe var hjá þeim longun til afenjótaþessa
rjettar, og vifebúnafeur til afe taka á móti honum; og
þykir oss næsta varúfearvert, afe þeim innprentist
ekki afe nýju þafe undanfarinna alda óhyggilega
vantraust á sjálfum sjer, afe þeir.sjeu af sjálfs-
dáfeum ekki færir um afe ráfea sjer, og þekki ekki
sjálfir, hvafe sjer sje fyrir beztu, heldur þurfi afe
sækja þafe allt til annarar þjófear. þessar volæfe-
islegu hugmyndir eru nú hjefean af aldeilis óverfe-
ugar Islendingum, sem mefe mörgum frjálsum og frí-
viljugum hjerafea - og landfundum, hafa sýnt þafe,
afe þeir ekki sjeu svo latir efea framtakslausir,
mefe mörgum velsömdum ritgjörfeum, ræfeum og
bænarskrám, afe þeir ekki sjeu svo heimskir, og
mefe talsverfeum peninga samskotum til talsmanna
og eyrindisreka þjófearinnar, afe þeir ekki sjeu svo
fjesárir, afe ekki mætti alls þessa vegna sleppa vife
þá rjettindarýmkun þeirri, sem þeim var ætlufe.
Nei, vjer skulum ekki, Islendingar! láta þafe sann-
ast upp á oss, afe vor hafi verife skuldin, heldur
halda oss reifeubúnum og vakandi, eins og vjer
vorum, til afe taka á móti rjettindum vorum, hve-
nær sem þau bjófeast oss, en á mefean fylgja ráfe-
um Dalasýslu bóndans, og reyna afe hlynnaafe vor- 1
um eigin innri stjórnarlögum, þó vjer höldum
samt, afe þafe gangi ekki svo í augu hinnar dönsku
stjórnar, afe hún þess vegna fari afe flíta stjórn-
arbótinni, eins og líka oss mun lítife þoka áfram
í þeim efnum, mefean þingife sjálft fær ekki lög-
gjafarvaldife, og ekki eru meira teknar til greina
tillögur þess, énn gjört hefur verife, á tveimur hin-
um seinustu þiogurn.
S o n a r á s t.
(.Framhald.) Loksins mælti hann í hinni sár-
ustu örvænting sinni: herra minn! þarefe þjer á-
lítife afe tjón yfear krefjist nokkurs konar lansnar-
gjalds, svo leyfife mjer þá afe vera lausnargjald
þetta; pyntife mig í stafe föfeur míns; því enda
harmkvælin í dýblissunni, skulu vera mjer dýr-
mæt, geti jeg mefe þeim keypt frelsi hans, svo afe
hann fái huggafe mófeur mína og systkyn. Mefe
þessu móti, getife þjer svalafe hefnd vfear, án
þess afe vera orsök til eyfeileggingar heillrar fjÖI-
skyldu. Hann gat valla talafe or-fe þessi fyrir harmi.
Ilinn harfelyndi lánardrottinn leit hann á knjám
frammi fyrir sjer, heilan fjórfeung stundar; afe því
búnu skipafei hann honum mefe bistum rómi, afe
standa á fætur og setjast þar á stól, sem sveinn-
inn hlýddi þegar. En sjálfur gjekk hann nú
hart aptur og fram um gólfife í stofunni, og enn
leife fjórfeungur stundar. Loksins nam hann stafe-
a{ frammi fyrir sveininum, varpafei höndum sín-
um um háls honum og mælti: jegsjeafeþjer haf-
ife þafe til afe bera, sem meira er varife í, enn pen-
ingana einbera. Jeg á dóttur eina, um hverja mjer
hefur vorife og er enn mjög annt, og hverri jeg fram-
vegis vildi sjá sem bezt borgife, afe þvíleyti mjer
er framast unnt. j>afe getur ekki farife hjá því, afe
þafe yrfei hennar mesta hamingja, efafe þjer nú
vildufe ganga afe því, afe eiga hana. Farife þjer nú
til föfeurs yfear, og segife honum, afe honum sje
frelsi gefife, bifejife um samþykki hans, til þess afe
þjer giptast megife dóttur minni. og komife sam-
stundis mefe hann hingafe, og látum oss fagna
yfir sameiningu þeirri, er ekki gjetur annafe, enn
aflafe heilla og glefei, og afmáfe sjerhverja end-
urminningu um hife ógefefellda, semáfeur hefur skjefe.
Hin únga mær, sem á allan hátt var elskuverfe,
varfe ekki minna, enn fafeir hennar, frá sjer num-
in af veglyndi hins únga sveins og hrifin til ásí-
ar á honum. Bæfei þessi ungmenni unnu því brátt
elsku hvors annars. þafe var því ekkert til hindr-
unar því, afe ráfeahagur þessi kæmist á, sen»
og stuttu þareptir fullgjörfeist. Sonarins barns-
legi kærleiki frelsafei þannig föfeurinn, og hreif
hinn ríka mann út úr villu sinni, og gaf heifear-
legri fjölskyldu hinn mesta frife, og Ijethana öfel-
ast velvegnan þá og heill, sem hún svó rfk-
uglega verfeskuldafe haffei.