Norðri - 20.12.1859, Síða 3

123
Kcm bl<5ö eba fölur sem riiír. Hann leit ýmist á
ddttur sína, og skein ástin úr auguin hennar, og
ýmist á hinn unga inann, er ntí var hinn tíjarf-
mannlegasti og ekki líkur hví, ab hann iniindi
láta taka af sjer unnnstu sína. Loksins madti
Karl: Beisk er stund þessi. þtí veisst Gústa. live
nijhg jeg ann þjer. þtí veizt, ab jeg liti vegna
þín, en alit um þah ver& jeg ab gjöra þessa von
þína a& engu. Ungi ma&ur! Orsakir, sem þjer
eru huldar, bera til þess, a& hvorki jeg e$>a dótt-
ir mín geta komi& aptur til ailtjar&ar þinnur.
Hjer vil jeg beinin bera, hje.r hef jeg svo lengi
veri&. þú ert hrygg dóttir, þa& sje jeg vel, en
þtí ver&ur þetta svo a& vera sem jeg segi. Vib
ver&um a& skilja, ungi ma&ur! og þa& sem fyrst,
því hjer inegib þjer ekki lengur vera, þa& eykur
einungis þá ásirí&u bjá ykkur, sem okkur ö-Hum
gegnir mifcur. þegar þjer eru& komnir til heim-
kynna yfcur, munub þjer skjtítt í margmenninu
gleyina álirifum þeim, er vifc hjerna höfum gjört
á hjarta yfcvart". „Pa&ir ininn gtí&iír, sag&i Gústa
láttu hann ekki fara. Jeg get ekki lifab án hans'
og þú munt sjá þa& um'seinan, þegar jeg ligg
fsköld fyrir fótum þjer. Vertu hughraust unn-
usia mín! sag&i Agtíst, hryggfu ekki hann fö&-
ur þinn me& ónýtum umkvörtuimni, haiin er ó-
bifanlegnr eins og jeg. En hugsaku ntí eptir:
Aö ári libim kein jeg aptur liingafc til þfn, og fer
þ i aldrei trá þjer. Nú vil jeg ekki grennslast ept-
ír því, hva& til þess kemur, a& þjer dragiö y&ur
svo í hlje. og for&i'st alla samblendni vib a&ra
menn, en seinna meir vei&nr mjer þa& a& lík-
indum kuimugt. Nú aitla jeg ab fara hje&an.
A& ári li&nu ver& jeg laus vi& öll þau böud, er
halda mjer nú, og þá kem jeg hingab a& injí.-r
heilum og Iifandi. Viljifc þjer þá gefa mjer dótt-
ur yíar, ef jeg me& helgum ci& sknldbind mig
til a& fara aldrei hje&au, fyr en jeg er borinn
þangafc, sem fri&ur manna ver&ur ekki rotinn?
Karl greip hönd hin« unga manns og lagbi hönd
dóttur sinnar í hans og sag&i: Litifc heil og vel
börn mín, og gleymdu því ekki Gústa, a& nú læt
jeg rnikib eptir þjer; sykra&u æfistundir hans me&
ást þimii, svo þi& megiÖ alla daga vel njótast.
Gústa hljóp glö& í fabm unnusta sínum, iagbi
fa&ir hennar hönd í höfub þeim og blessa&i þau,
og Pjetur gamli beiddi hamingju og blessunar af
hæ&um yfir þessi hin ástkæru börn.
þ>á er li&inn var noickur tími frá því, er Á-
gúst haf&i farí&, var þa& einn dag, a& Karl sag&i
vi& fö&ur sinn og dóttur. þa& er ntí kominn sá
tími dóttir mín, a& jeg hefi ásett mjer a& segja
þjer æfisögu mína, svo þú, getir sje&, hvort þa&
er án orsaka, a& mjerj hefir stundum verib þungt
í skapi, Einnig þú gamli ma&ur átt þa& skilifc,
a& jeg segi þjer hva& til þess bar, a& jcg kom
hingab og settist hjer a&, langt frá öllum ö&rum
mönnum
þa& sker mig f hjarta, a& segja ykkur frá
öllu, sem á daga mína hafir drifib, en samt sem
á&ur hefi jeg sta&rá&ib a& gjöra þa&. Skulifc þi&
iiú heyra, hva& þa& var, sem rak mig frá fóst-
urjör&u minni og kom mjer til a& diaga dulur 1
ytir ætterni mitt og nafn“. Settust þau ntí ni&-
ur öll samitn, og því næst hóf Karl a& nýju sögu
sína á þessa lei&:
Fa&ir minn hjet Actíst Hammarström,
hanii var barón og Iendur mafcnr og bjó austur
f Svíþjófc. Vib vorum tveir bræ&ur, r og vor-
um vi& sneinma settir til mennta. Átti annar
okkar a& fara á konungs fund og alast upp vi&
hir&ina, en hinn átti a& ver&a herma&ur. Vi& sá-
um fö&ur okkar sjaldan, og get jeg me& sanni
sagt, a& hann þekkti lítib til hinnar blí&u fö&ur-
ástar, en rileit okkur syni sína ekki aniiafc en
verkfæri til a& ná raefi uppheffc og metor&um. Ura
þab hugsabi hann öllum stundum, hveinig vi&,
prýddir Ijómandi riddaramerkjum og nafnbótum,
gætum en fremur grundvallab hei&ur og veldi ætt-
ar vorrar, Jeg vandist frá blautu barnsbeini á
a& ímynda mjer föbur minn sem þann, er refs-
a&i fyrir hverja yfirsjón, og lær&i því einungis
afc óttast en ekki a& elska hann ; var jeg aldrei 6-
kátari en þegar hann var hjá mjer. Bró&ir minn
var mjer kænni, setti á sig au&mýktarsvip, kyssti
á hönd fö&ur okkar og hafbi í frammi ýmsan
fagurgala, sem karli kom vel; en jeg þorfci ekki
a& tala or& og kom hvergi nærii. Me& þessu
mtíti kouist bró&ir minn í mesta eptirlæti hjá lion-
uin og öllum á iieimilinu: allir sátu og slófu
eins og bann vildi. en eneinn skipti sj?r af mjer.
Oskir mínar fjekk jeg aldiei uppfylltar; optmátti
jeg þola ójnfnii&, og opt varjeg settur hjri; bæri
jeg þetta upp fyrir fö&nr inínum, tók bró&ir minn
má!stab þeirra, sem mjer höP u á móti gjört, og
endirinn varb sá, afc jeg hefbi rangt a& mada.
Bar jeg hann minn í hljó&i og þtítti svo ekki
o'maksins vert a& tala máli mínu. En af þessu
kvikna&i í hjarta mínu einhver kali til manna,
svo mjer fannst jeg ekki geta verib einlægur vi&
nokkurn'mann; aliir hjeldu a& jeg væri mann-
hatari, sein enguin mundi fært vcra ab btía vib
Eitt sinn gaf la&ir minn okkur bræ&rum sinn
hestinn hverjnin; gjör&i hver sjer þab a& skyldu
ab þjóna hesti bró&ur míns, en jeg mátti geyma
og gæta míns sjálfur, og þótti rajer þvf enn þá
vænna um harin. Einn dag haf&i jeg söblaö hest
minn, stó& jeg hjá honum og strauk makka hans.
[>á kom bró&ir minn aptan a& honum, en hest-
inn vingsa&i taglinu, svo þa& snari lítib eitt and-
lit hans. Bró&ir minn var& æfa reibur, bar&i
hestinn óþirmilega og særM hann jaínvel me&
vei&ikníf sínum. þetta stó&st jeg ekki, og greip
bró&ur miun og jarbvarpa&i honum, <;n hann særb-
ist lítib eitt í andliti svo a& tír blæddi. Hann
grjet hástölum, svo þa& heyr&ist um allf, hlupn
húskarlar fö&ur míns til og ámæltu mjer rojög,
en tóku bró&ur ininn og báru hann me& miklum
æ&rum og umstangi tii stofu. Barst þetta til
eyrna fö&ur mínnm og varb hann stórrei&ur og
sag&i a& jeg hef&i rá&izt á brtí&ur minn og æti-
a& sjá fyrir honum, hesti mfnuni lief&i jeg
kennt alls konar tíknytti, og fi. þess konar. Jeg
kom epgri vörn fyrir mig, svaraíi engu, en tí-
rótt var irrjer innanbrjósts. Sag&i fa&ir minn a&
jeg skylcli verba á burt Irá augtim sínum, og ekki