Norðri - 30.12.1861, Blaðsíða 4

124
eyingar vseri bœttir mcb því, a5 menntalur mal-
ur sampíndist þeim? Til þessa liggja miirg svnr.
Er sjdklingnum nokkub bætt meí) þvf, ab læknir-
inn pfnist til a?) vitja lians opt í illu ve?ri ? Svar-
ib verfcur hjá öllum skynscimum mönnum. já, bdt
er þab. En J. H. heldur, ef til vill, ab ötru vfsi
sje variö vorum andlegurn meinum en hinum Ifk-
amlegu, ab sálin þurfi eigi lækninga þö líkam-
;nn þurfi þeirra, en þab höldum vjer ekki. E?a
Iiann heldur, aí) þ<5 ab raenntaba lækna þurfi
til a& græba vor lfkamlcg mein, þá þurfi ekki nema
s k o 11 u prest til at> græba hin andlegu meinin;
en þvf trúum vjer miklu sftur. Vjer sjáum þvf
enga afbntun fyrir stiptsyíirvöldin, ab þau hafa
ckki fyrir löngu sjeb Grímseyingum fyrir mennt-
utura presti til þess at stjórna þeim og uppfræta
á andlegan hátt, svo vel sjc, allrasízt þegar þau
hafa svo gott sem afsett liinn nú þjónandi prest
þar, sem ab vitnlsburbi margraGrímseyinga var þess
ómaklegur; ogþab er þvf sííiur afbötunarvert sem
gníur prestur f Grfmsey er skapabur til a& vera fabir
eyjarbúa bæíi í andlcgura og veraldlegum efnum;
en þó er enn minni atbötun fyrir J-. H., sem oss
virbist ab þetta mál hafi vcrib óskylt, aö fella
dóma um Grfrasey, ósannaba og ósannanlcga f
þeim tilgangi afc ráta stipsyfirvöldunum frá rjctt
ab gjöra, og til afc bæta gráu á svart mefc van-
hirfcingu þá, er Grímseyjarbraufcib hefir orfcifc fyr-
ir frá þeirra hlifc. J. H. ætti afc taka sjer aunafc
ljettara yrkisefni en afc verja sum læknisattestin
landlæknisins, þvf efhann heffci þckkt þafcattest-
ifc, sem landlæknirinn gaf þingmanni Reykvíkinga
næstlifcifc sutiinr tíf afc !oea hann úr skrifarasæt-
inu á þingi, þá mundi hann þó geta sarinfærzt um,
afc þauattesti ernsum ekki verjandi ,því þingrnafcur
Reykvíkinga á sannarlega þafc lof ekilifc, afc hann
lilíffci sjer ekki vib þingstörf, og vann miklu meira
en svarafci þingskrifarastörfnm þeim sem hann
sökum þess attestis var leystur frá.
Vjer vitum þafc mefc sannindum, afc þafc eru
ef til vill, engir á landi, sem mefc jafnljettu móti
og á jafnstuttura tfma geta fengifc sjer nægilcga
björg til Kfsvifcurhalds hjer á landi og Grímsey-
ingar, ogeins og gripafjöldi þar er lítill og ónógur
eins og vffcar þar sem menn lifa mestmegnis af
sjónum, eins má geta nærri, afc þeir hafi lftifc afc
starfa hinn langa vetur; en þeir eru námfús'1,
menn margir hverjir og lesa mikifc og mundu þó
gjöra þafc enn betur og taka enn meiri andlegum
framförum, ef þeir hefi'i gófcan prest. Vjer álit-
um þafc eitt rjett og gjnriegt afc útvega Grímsey-
ingum gófcan og metintafcan prest, og alls ógjör-
legt afc láta nokkum prest úr landi þjóna þvf
braufci lítinn tíma ársins, því öfcruvísi getur þafc
ekki orfcifc.
Uin vcgina á íslandi.
(Tilskipuii 16. marz 1801).
Eítthvert h/b mest áríbandi málefni landa
vors er eflaust um veguna hjer á landi, ekki af
því, ab vegirnir sje svo mikils verfcir eins og þeir
eru, heldur hins vegna, liversu mjög svo þafc er
árífcandi, afc þeir taki umbótum. þafc er óhætt afc
geta, en jeg var harfcbrjóstafcur eins og veifcimenn
Indíana, er ekkert segja hvernig veifcin hetir geng-
ifc fyr en gófcri stund eptir afc þcir eru komnir
heim. Hún haffci búifc til lítinn og notalegan
dagverfc, eins og í sveit getur verifc, og mefcan
hún var afc bera á borfc settist jeg vifc gamaldags
borfc út í horni, og tók afc telja peningana og
láta þá nifcur. Hún kom til mín áfcur en jeg var
búinn og spurfci mig, fyrir hvern jeg heffci dreg-
ifc saman þetta fje.
„Sjálfsagt handa sjálfum mjerl1 sagfci jeg,
blátt áfram, „jeg aflafci þess á þinginu“. Ilún
horffci stundarkorn framan í mig og var aufcsjefc
hún trúfci ekki; jeg reyndi afc láta ekkertá neinu
bera og vera stálharfcur sem Indíanar, en þafc
tókst ckki, því jeg gat ekki á mjer setifc og ekki
bælt nifcur tilfinningar mínar. Jeg greip konu mína í
fafcm mjer, liló og grjet og dansafci innan um her-
bergib eins og vitlaus mafcur. Eptir þenna tíma
varfc okkur aldrei fjeskortur.
þegar jeg um stund haffci verifc málfærslu-
mafcur og allt gekk vel, hnykkti mjer vifc, er
hinn gauili fóstri minn Jón Miller kom einn dag
afc tinna mig. Frjettirnar um hvafc mjer gengi
vel höfðu borizt til hans upp í eybiskóga, og bann
haffci gengifc 150 mílur enskar til afc sjá mig.
þegar hann kom halfci jeg aukifc bdslófc mína og
haffci ails nægtir. Hann leit í kringum sig og
undrafcist allt þafc er liann kalluii óþarfa og
munafc, en sagfci þafc mundi allt vifc eiga eins og
nú væri komifc fyrir mjer. Hann kvafcst ekki vita
nema jeg heffci þó afc öllu samtöldu gjört rjett f
þvf afc skilja vifc skógana. Ekki fyrir þafc, afc
þafc heffci verib heimska af mjer afc hætta veifcum,
ef dýr heffci verifc nóg, en hann kvafc lítifc orfcifc
um veifcar í Kentucky. Villiuxarnir væri farnir
til Missouri. elgir væri einnig orínir á förum, og
hirtir teknir mjög afc fækka. þcir mundu endast
sína tífc, því hann væri farinn afc eidasl, en ekki
mætti þafc leugur heita atvinnuvegur afc fást þar
\ - . ->•