Norðri - 30.12.1861, Blaðsíða 2

122
er bæM fuglaveiM í bjargi og eggjalekja inlureríi,
og vitum vjer ekki betur en fijur og fuglaegg
sje góbur afneyzlueyrir og enda kaupeyrir. Og
þetta hvorttveggja er vel stundab í Grímsey, og
gefur árlega inikinn arfc. þar er líka nokkub
æbarvarp og var meira fyrir nokkrum árum, ábnr
en ntlendir íiskimenn sketmndu þab, og mun enn
meb góbri viMeilni geta orbib mikib meira, og
þykja þab ætíb.þin stærstu og ábatasömustu hlunn-
indi, hvar scm slíkter ab fá, eba livar sem líkindf'
eru til ab slíkt geti á komizt eba aukizt.
Allt þetta virbist oss nú benda til, ab liugs-
anir J. H. sje mikhtm tnun iíkari hundnm cba
liröfnum í lirossskrokk heldur en, ab íslending-
um sje svo heimskulega gjarnt til ab ganga eptir
óvissum bráburn, sem einungis eru tim stundar
sakir, og sem endrutn og eins er á ab græba,eins
og hann segir, og er þó enn ótalib þab sem fyrst
og Ireinst, bezt og mest, gjfirir G,rímsey byggi-
lega, en þab er sjóaraflinn. Vjer þorum ekki ab
fu lyr'a, ab Grím^eyju mætti.svo rækia og yrkja
til landbúnabar, ab fughekja og eggver sje þar
nægileg til ab fiamflytja rnilli 50 og GO manns,
eins og lnín gjörir, af landgagni eintt saman, þó
oss sje i ær ab ltalda þab, en hitt þorum vjer
ab ábyrgiast, ab Gríntsey, þegar sjórinn er not-
abur, getur ekki einungis framfleytt þessu fólki
sem þar er nú, svo ab þab lifi góbu lífi, heldur
ein3 og Einar þveræringur sagbi inikiu fleira fólki
og jafnvel her ntanns, ef meb kappi væri ab sjer
dregin björg sú, er hinn brosandi og hjörgulegi
sjór frambýbur.
ab gjöra forviba rneb þessari aublegb! En þá kom
líka hin mikla ábyrgb, er á mjer lá, ab tala í lyrsta
sintti á dómþingi, þar sem jeg var alls óktintiug-
ur, og Iáta iiinum sakaba ekki bregbast traust þab
er hann itaíbi sett til tiiín; allt þetía og margt
annab Ijek í huga rnjgr; jeg kastabi mjer til og
frá alla nóttina, og var liræddur um jeg yrbi upp-
gefinn og ónýtur þegar morgun kæmi. í stuttu
máli jeg var úrvinda þegar dagur rann.
Jeg fór á fætur illa á mig kominn og gekk
út þegar, ogreyndi til ab taka mig saman og sefa
gebshræringar mína.r. Morguninn var fagur og
loptib hreint og svalt. Jeg bababi enni mitt í
rennandi lækjar siraumi, en ekki kældi þab hinn
iiinri hitann. Jeg sneri aptur ab taka moigun-
verb, en gat ekki borbab og einskis neytt nema jeg
drakk einn kaíTibolla Nú var tími tii ab ganga
f þingsalinn og fór jeg þangab og barbist hjartab
£ brjósti ntjer. Jeg held jeg h&jjbi saúib aptur til
mannsins og íeng b honum sínar 100 spesíur og
þess er ábur getibínæsta blabi voru, hvemiög
forfebur vorir sóttu tii Grímseyjar til veibifanga,
og hve ábatasamt þab þótti. þab heíir án efa í
fornöld verib mjög algengt ab fara þangab á vor-
nm til veibifanga, og þó eyjan væri byggb, var
hún samt almenningur, þab er ab skilja allirhafa
haft þar jafnan rjett til versiöbtt. Verstaba er
þar enn árlega tíbkub af einum manni austan
Eyjafjarbar, sem heldur þar skipi sínu til hákaria-
veiba. Vjer þykjumst nd ekki færir um ab segja,
hve mikill hagur þab kynni ab vera ab halda
þangab til verstöbu, en Ifkindi eru ab þar væri
hentugt til Itákarlaveiba á opnum skipum, því þa'-
an er svo skammt til aflans ab leita. Hitt ligg-
ur í augum uppi, ab ef Grímseyingar sjálfir, sem
hafa fast aísetur í eyjunni, hefbiskip tilhákatla-
utvegs þá lægi engir e;ns vel vib veibi þe3sari,
enda h.afa þeir allt til skamms tíma haft mikiiin
hae af hákarlaveibum, og ekki langt síban ab
mei albóndi þar hafti 3 ttinnur lýsis til ab lifta í
kaupstab, þó nú hafi þar engin efni eba viMntrM
til ab liagnyta sjer þessa ltina arbsöinuHtu veibi,
og sem þeim má kalla hezt f Iúfa lagba. Eins
mtin mega fullyrba ab sjósókn þeirra til fiskiveiba
sje engan veginn í bezta lagi, og þá vanti nægilegt
fyigi og krapt. þannig höfum vjer heyrt, ab
þeir fyrir ekömmu hafi orbib ab hætta vib heila-
liskisaflann; landburburinn af þvf haíi vevib svo
mikill, ab þeir Iiafi ekki sökum íláta og saltleysis
getab komizt yfir ab hirba þab; mnndi slíkur feug-
ur þykja mörgum eins Ijett tekinn og ab rækta
hætt vib málib, hefbi mjer ekki dottib í htig litla
konan inín þar sem hún sat einmana í kofa okk-
ar. þegar jeg settist-nibur er jeg viss um, ab
jeg sjálfur var miklu líkari sakbiinum manni en
þorparinn sem jeg átti ab verja.
þegar ab því kom, ab jeg skyldi tala, seig
hjartab í brjósti mjer. Jeg reis upp, utan vib
mig og meb hræbslu bragbi 0g stamabi þegarjeg
tok til máls. Jeg hjelt áfram og einlægt fór versn-
andi rjett eins og jeg væri ab velta ofan brekku.
Hjett í þessu skaut sækjandinn, sem var afhálfu hins
opinbera —gáfabur mabur og fniiklu áiiti, en nokk-
ub dlur íorbavibskiptum — “kælingsorbum einhverj-
umtil mfn um eitthvab er jeg hafbi sagt. þá var
rjett sem rafkraptur flýgi gegnum allar æbav mín-
ar, 5II feimni hvarf á augabragbi, og jeg sncrist
allur ondverbur. Jeg svarabi livatlega og meb sár-
yrbum, þvf jeg fann hve illmannlegt slífct var vib
vibvaning þminni stöbu. Sækjandi gjörbi nokkurs
konar afsökun, og þa& var nú mikill sigur af