Norðri - 30.12.1861, Blaðsíða 7

.127
cr sýslumaíur samkvæmt 4. gr. írjíirir nm kostn-
abinn, og reikningi þeim er syshnnabur samkvæmt
17. gr. gjörir yör vegabótagjald þab er hann
hefir heimt á manntalsþingum og sektum er til
haf* fallib eptir 30. gr. tilskipunarinnar, og þetta
er þab fje setn fyrir hendi er til ab gjnra þjdb-
vegabattur í syslunni.
2. Er þab hvergi tekib fram í tihkipuninni,
ab gjald þab, er sýslumenn heinita sem þjóbvega-
gjald á manntalsþingum, skuli ganga til amtmanna,
heldur þvcrt á móti í 17. gr. berlcga einungis
gjört ráb fyrir, ab syslumenn sendí amtmpnnum
reikning yfir þab, svo amtmenn geti haft hann
til hlibsjónar, ab vegabótaverk þau, er sýsluraab-
ur stingur upp á, sjee'tki ofmikil éba ofiítil ept-
ir efnum þeim, er sýslan ltefir fyrir hendi ab borga,
og á annan bóginn til þess. ab amtmenn geti bent
sýsluniönnutn til, hvar og hvernig sje hentast ab
verja þjóbvegabótagjaldi sýslunnar í hvert skipti.
3. Væri þab bæbi ósanngjarnt og óvinsælt, ab
amtmenri, sem ef til vill væri nýir af nálinni, og
vissi hvorki upp eba nibur mn þjóbvegi ( amti
gíiiu, skyldi ákveba hverja þjóbvegi slcyldi hæta
fvrir allt amtib, og skeia úr því, sem sýslumenn
nneiti frara meb vegabótum liver í sinni sýslu;
og þó ab atntmenn veldi hina mestáríbandi vegti
í a.ntinu til vegabóta og hefbi til þess fulla skynsemd,
yif.i þjóbvegagjaldíb bráíum hib óvinsælasta, ef
hver sýsla fengi ekki jöfnum höndnm vegabætur
hjá sjer, en yrbi vegabótalaust ár frá ári_ ab
gveiba þjóbvegagjald, c.r gengi til vegahóta í hin-
um sýslum amtsins.
Abrar misfellur á þessum kafla tilskipunar-
innar uni þjóbvcgi teljum vjer þab.
1. Er 6. gr. til tekur, „ab þjóbvegir skuli ab
öllum jafnabi halda hinni sömu stefnu og hinnab
til; en þegar sýslumanni þyki naubsyn til bera,
ab gjöib sje n o k k u r br e y t i n g á þessu, þá
verfi hann ab fá amtmanns órskurb um ab svo
megi gjöra“. þetta finnst oss nú engin lagabút
heldur lagaspilling frá því sem fyrir er skipab í
kommgsbrjefi 29. apríl 1776 (1, gr. síbustu niáls-
grein), því þar er þó svo fyrir/ttiælt, ab sýslu-
menn skuli sjá svo um, ab vegir sje lagbir svo beinir,
sem unnt er, og geta því sýslumenn, eptir því
lagabobi tekib af margan krókinn; en ef hver
smákrókurinn á þjóbvegum hjer á landi ætti eptir
þessarar tilskipunar 6. gr. ab standa, nema amt-
mabur leyfbi ab hann ‘aftækist, þá virbast oss í
þessu efni óþarflega bundnar hendur á sýslumönn-
um, og óþarflega gjörb raun til ab halda hinum
endalausu krókum á þjóbvegum vorum, sem bæbi
ery til skapraunar ölluin vegfarendum og þjóö
vorri til niinnkunar.
2. þ>ar sem 14. gr. (sbr. 30. gr.) tilskipunar—
innar einungis nefnir, „ab sæluhús skuli gjöra þar,
sem yfirvaldi þyki þörf á“, þá er þab svona ó-
takmarkab heldur lagaspilling en lagabót frá því
sem hib ábur nefnda komingsbrjel' 29. apríl 1776
7. gr. ákvebur um sæluhós, og hvab til þeirra
skuli leggja. Vel getur nú verib, ab fviirmæluin
þe3sa konungsbrjefs hafi ekki verib liiýtt sum-
stabar, en þær fyrirskipanir voru þó hentugarog
áttu ekki ab falla úr minni stjórnendunum heldur
þ>á undrubust dalhúar og sögbu: „Ægissoner
gub“. þá brosti maburinn ogsagii: „{>jererubþá
og allir guöir, því allir hatib þjer meb atorku yb-
ar sigraö ána. þab sem mannlegur máttur sigr-
ar getur ekki verib gub. Hingab til hatib þjerekki
þekkt ybar mátt. Lærib hjer eptir abþekkjahann
og æfa, þá munub þjer og fara ab þekkja gub.
þegar þeir heyrbu þetta spurbi hver annan:
Hvar inun hann búa?“ Mahó svarabi þeim ekki,
en kenndi þeim ab yrkja akra og planta trje. þa
gættu þeir þess, ab regn og dögg himinsins gjorbi
akrana frjófsama og sögbu: „Hjer uppi býr gub ;
skýin eru tjald iians, þaban gjörir hann akrana
frjófga; vjer skulmn fórna honum aldinum vor-
um, svo hann komi ofanlil vor“. Eptir þetta byggbu
þeir sjer steinaltari á tinni hæb og hrenndn þar
á Irumgróba akranna og hina beztu ávexti. Reyk-
inn lagbi upp tilhiminsog þeir trúbu þetta mundi
glebja gub, því þeir sögbu: „Ilaun hyr ahæbum,
himininn cr heimiliMians, og ským tjald hans.
|>ó þekkina þeirra á gubi væri enn barnaleg,
jók lnin þeim framfarir og dulurinn varö æ fegri
og aubugri af agætum aldinum og ávöxtum, og
fólkib lifbi farsælt í einfeldni sinni; þó vildu þeir
fegnir fá ab sjá hinn ókennda gub og sögbu því
eitt sinn vib spekinginn Maho: „Gjör þú oss líkn-
eskju til ab minna oss á gub, því hann ætlar
aldrei ab koma nibur til vor“. þá hrosti Mahoog
smíbabi líkneskju f manns mynd. þessa líkneskju
settu þeir í eitt tjald og köllubu þab gubshús.
Eptir þetta hættu þeir ab spyrja, hvab væri gub
og hvar hann væri, því nú trúbu þeir, ab líkneskj-
an væri gub eba gub í henni og settu dýrlega
rjetti fyrirhana. Vesælirmenn! þannig aubviitu
þeir gub og sjálfa sig.
(Frarnhaldiíl aíbar).