Norðri - 30.12.1861, Blaðsíða 5

fullyría, a& ekkert þa& laud fytrtil, *em hyarct er
af jafnineítntu&mn mönnum og Islendingar þó eru,
sem hefir jafn vonda vegi; og þa& ví&ast hvar
ekki sökum neinna fjarskalegra orSugleika, er nátt-
tíran leggur mönnum til tálmunar, heldur
miklu fremur hins vegna, ah lítií) er gjört og lít-
ih lagt í sölurnar til ab bæla þá, og þetta lítib
hvorki vel nje meb viti gjört. þetta hefir nú-
veriö svo um langan aldur, og sjáltír forfeibur
vorir hafa í þessu efni ekki verib nein sjerleg
fyrirmynd svo sjáanlegt eje, eins og þeir voru í
bvo mörgu ö&ru, er til framfara horfíii, en þah
flaut nú eblllega af þvf, ab þeir og aírir frænd-
ur þeirra á norhurlöndum voru svo mjög skanunt
komnir í þes3 konar efnum þegar land bygg&ist.
þetta mál hafii nú hvíltsig öldum saman vib
fyrirskipanir Júnsbökar Llb. 44-45 og konung?brjefs
29. aprfi 177G, þangab til ah þvf varhreiftá em-
bættisuiannafundinum í Heykjavík og sífcan send
um þaö bænarkrá frá alþingi 1855. Stjúrnin
lag&i þá frumvarp fyrir þing 1857, en sem bæ&i var
únýtt og cptir tímanum, svo þingií) varíi ab breyta
þvf töluvert. Stjörnin vildi nú ekki viburkenna
þessar breytingar, en setti ah orsakalausu skút-
yrli f þingiö fyrir smámisfellur, sern orfibhöfíu
á frumvaipi alþingis, og sein varla ver&nr hjá
komizt eptir þingsköpuin vorum, og rak frumvarp-
ib aptur öbreytt í þingii). þingib vildi nú vinna
svo mikib til, aí) þetta roálkæmist álei&is, aí) þab
samdi enn fiumvarp og sendi stjórninni, og fór
þar í svo nærri frumvarpi hennar sem framast
var unnt, og þá þótti nú loksins stjórninni tími [
til ab gefa út lagabob.þaíi uin vegabæfur, crhjer
ura ræíár.
þab er nú yfirhöfuí) mjög óhcppilegt, þegar
alþingi gefur stjórninni bendirgar um liin mcst-
árííandi löggjafarefni vor, og tekur jafnvel fram
hin helztu undirstöíuatriíi, eins og þingií) gjörM
1855, ab stjórnin skuli þá kasta eins til þess
höndunum ab reka einhverja frumvarpsmynd f
þingih, eins og var í þetta skipti. þab er þó
og verbur a?) vera stjórnin, e?a netndir lögfróbia
manna, sem undirbýr lögin, ef ab menn eisra ab
geta vonazt eptir, a& þau verfci mefc bærileg-
uin frágangi.því þafc er ósanngjarnt afc ætlast til
þess af nokkru þjófcþingi — sízt alþingi eins og
þafc er nú skipafc — afc þafc semji frá rótum þess
kyns frumvörp svo f lagi sje, ef mjiig illa er frá
því gengifc, sein því er í hendur fengifc; þvf hinn
naumi tími og hin inargvfslcgu störf, er alþingi
helir mefc höndum, gjörir þafc þinginu sannarlega
ómögulegt afc vega svo og leggja nifcnr hvert orfc
og hverja hugsiin afc ailt falli í skorfcur, þó þar
sæti spekingar eintómir. þafc gjörir nú líka si'.t
afc verkum í þess konar vandamálum, að þing-
mcnn vita ekkert um hver frumvörp vería í hvert
sinn fyrir iögfc af hendi stjórnarinnar, og eru þvf
n iklu sí&ur vifcbúnir afc fjalla sein hezt um iiiál—
in en ella mætti ver'a.
þafc væri því ekki afc undra, þó afc mörgum
löglærfcum mönnum og alþýðu fyndist margt ó-
nákvæmt og óákvefcifc, og jafnvel sumt hvafc á
móti öfcru í vegatil8kipuninni 15 mars 1861, enda
Imun svo vera. Ilinn fyrri kafli tilskipunarinnar
vifc dýraveifcar einar saman. Hann kvafcst fyrst
hafa lifafc á landamæiuin Virginíu; veifcar heffci
minnkafc þar, en hann kvafcst hafa fyigt dýrunum
yfir þvera Kentucky, og nú væri þau enn afc halda
lengra undan, en hann væri nú ofgamall til afc
eita þau lengur.
Hann stófc vifc hjá okkur þrjá daga. Kona
mín gjörfci allt sem f hennar valdi stófc, til afc
gjöra honum afc skapi, en þegar þrír dagarnir
voru lifcnir, kva&st hann aptur vilja fara heimleifcis
til skóga sinna. Honum leiddist bærinn oga&sjá
svo margt fólk kringum sig. Hann sneri þvíapt-
ur til skóganna og liffci á veifcum; en jeg er hrædd-
nr um, afc hann hafi ekki átt gott í elli sinni því
fáum árum áfcur en hann dó frjetti jeg afc hann
heffci gengifc afc eiga eina af skógarmeyjunum,
eem jeg áfcur hefi um getifc.
láttúrufólkið, cða þjóðin sem lifði
eptír náttúrunni.
I fyrndinni bjó lítil þjófc í einum fjallbyggí-
um austurálfunnar. þessi þjófc var yfrifc ánægfc
mefc hag sinn, og þekkti fátt sem til munafcar
heyrir. Uppruni hennar var einS og hjer skal
sagt frá: Snemma á öldum höffcu ein hjón flúifc
til fjalla .n efc öllu heimilisfólki sínu undan olsókn-
um einhver8 harfcstjóra. }>au settust afc í fógr-
um dal þar sem afkvæmi þeirra bjó sífcan. Skömmu
eptir þetta dóu hjónin og svo smáin saman ailir
hinir eldri á heimilinu, enafbörnum þeirrakom
þjófcin, sem hjer er talafc um og vjer viljum kalia
náttúru þjófc — því hún liffi svo lengi eptir nátt-
úrinni, ánægfc og óspillt. Tunga þessara manna
var einfaldleg og þeir þekktu enga trú, nema
þeir minntust þess, afc foreldrar sínir heffci talafc
um einhverja æfcstu veru, sem þeir köllufcu gufc.
En þa& vissu þeir ekki, hvílík þessi vera væri, í