Íslendingur - 07.12.1860, Blaðsíða 6

142
Hvað tvíhljóðann ey snertir, þá gengur ekki betur
með hann. ílvort sern höf. ai er lesið sem íslenzkt œ
eða tvö atkvæði, eins og það stendur, ve'rður hvorttveggja
vitlaust. Tvíhljóðinn ey í ensku máli er vanalega lesinn
sem íslenzkl »e«, þegar áherzla (accent) liggur á því, en
annars sem íslenzkt »í«, en aldrei sem ai. Nú er
áherzlan á fyrsta atkvæði í gipsey, og verður því að bera
ey þar fram sem ísi. í. Orðið gipsey er því borið fram
»dsjipsí«, óg verður höf. að játa, að það er talsvert ólíkt
hans «sipsai«.
Menn mega ekki misskilja mig svo, að jeg rneð hn-
um þessum hafl viljað setja útg. þjóðólfs á knje mjer eða
lesendur blaðs þessa, til að kenna þeim enskan framburð.
Tilgangur minn var, að nota þetta litla sýnishorn til að
benda mönnum á, að útg. J>jóðólfs ekki kinokar sjer við,
að frœða lesendur sína um það, sem hann ekkert veit
um sjálfur. Jafnframt vildijeg og gefa útg. þjóðólfs það
heiiræði, framvegis að lofa hverjum að bera fram, sem
honum bezt líkar, þau orð, sem hann ekki veit sjálfur
hvernig á að bera fram, því jeg ímynda mjer, að bæði
hann og lesendurnir sjeu svo bezt í haldnir; að minnsta
kosti mundi fáum hafa dottið í liug tilsagnarlaust, að lesa
gipsey sem sipsai. X ... .
(AÍÍsent).
Heill og sæh »Islendingur« minn!
Fyrst ferðin verður svona bein, ætla jeg að hripaþjer
þessar fáu línur og segja þjer einlæglega, hvernig mjer og
sveitungum mínum geðjast að þjer og ráðlagi þínu, og það
er þá í stuttu máll svona: þú ert af náttúrunni sjerlega
vel gjörður, fríður sýnum, hvað pappírinn snertir, og í vexti
stœrri og föngulegri en hinir landar þínir, þeir þjóðólfur
og Norðri. Um þínar góðu sálargáfur ætla jeg ekkiað ef-
ast, því.það eru margt gáfumenn, sem að þjer standa.
En þó þjer sje margt vel gefið, ertu þó enn þá ungur
og óreyndur, og verður að varast að hlaupa af þjer hornin,
því þú þarft, ef til vill, að halda á þeim seinna, ef J>jóð-
ólfur fer aptur að stangast við þig. Jeg skal ekki lá þjer,
þó þú verjir þig fyrir árásum hans, en þvi átt að láta þar
við lenda, nema liann fari með einhverja skaðlega villu,
því annars verður úr því leiðinleg blaðaþræta, og það kann
að styrkja margan í þeirri röngu ímyndun, að þú viijir eyði-
leggja þjóðólf. Einstöku ritgjörðir, sem þú hefur haft
meðferðis þykja mjer of lærðar, og sumar heldur langar,
283
og hljótt, svo hljótt, að hann heyrði glöggt hinn minnsta
skarkala frá hinum fljótsbakkanum; hann heyrði jafnvel,
livernig hinar smáu bárur brotnuðu á bátunum, er þar lágu,
J>að var lítill og hœgur straumur í ánni. Undarlegar kynja-
myndir komu upp úr fljótinu og bentu honum að koma
nær; dimmglóandí augu litu upp úr vatninu og sýndust
að gjöra gys að honurn fyrir, hvað hann hikaði sjer, með-
an einhver óljós niður fyrir aptan hann rak á eptir hon-
um. llann gekk aptur á bak nokkur fet, hljóp dálítið til
— það var óttalegt hlaup— og steypti sjer niður í fljótið.
Honum skaut upp aptur innan skamrns, en hvílík
breyting var ekki komin i huga hans og lijarta á þess-
um stutta tíma! Líf, — líf, í liverri mynd, fátœkt, vesal-
dómur, hungur, — allt nema dauðinn. Ilann barðist og
streittist við vatnið, sem luktistyfir höfðihonum, og öskr-
aði upp í einhverju dauðans ofboði. Bœnir sonar hans
hljómuðu nú fyrir eyrum hans. Bakkinn — bara eitt fet
af þurru landi; hann gat næstum náð íriðið. Eina þver-
hönd nær, og svo var honum borgið; en straumurinn bar
enþóerhitt fleira, sem er bæði fróðlegt og skemmtilegt;
smásögurnar neðan við eru vel valdar og frjettirnar sjerlega
skipulega samdar og prýðilega frá þeim gengið. Jeg er
fyrirskurðarmaður, eins og þú veizt, og því var jeg í fyrst-
unni dauðhræddur við þig, þegar það barst hingað, að
sumir útgefendur þínir væru kláðalækningamenn, vegna
þess jeg hugsaði, að þjer kynni að kippa í kyn þitt. Jeg
útvegaði mjerþví stœkkunargler, sem stœkkar hundraðfalt,
og las þig vandlega með því, en hef allt til þessa ekki
orðið var við einn einasta kláðamaur í þjer. Samt hef
jeg ekki þorað að láta þig vera í sama húsi og þjóðólf,
heldur fæ jeg hann konunni minni, og hún geymir hann
frammi í búri, en þig hef jeg áhyllunni fyrir ofan höfða-
lagið okkar hjónanna, og þaf áttu að dúsa fyrst um sinn.
Jeg ætla ekki að fjölyrða meir um þetta að sinni,
en óska þjer af heilum hug langra og góðra lífdaga.
Sveitamaður.
t
I»orsíelnn kaupmaður Jónsson.
f 20. niW, 1859.
Horfði eg vörmum Hefur nú dauði
vonar augum dagsheims bárur
opt að svalköldu gjörvallar sljett
segulskauti, fyrir gjögrum frammi
þangað sem heitur láti því lifendur
úr Heljar djúpi látinn njóta
Ileklu tindur rjettra og ráðvísra
að himni rís. regindóma.
Yissi eg hollvin Margur er rninni
að heima mínu, til moldar genginn,
Garðars getinn höfgari harmaður
gömlum hólma; harma tárum;
nú hefur mjúkhentan fáa eg þekkti,
und moldu numið sem fremur skyldi
dauði harðhentur genginn gráta
úr höndum mjer. úr gumna hóp. B. Gröndal.
284
hann á frarn undir liinn dimma boga brúarinnar, og hann
sökk til botns.
Honum skaut upp annað sinn, og hann reyndi til að
bjarga hflnu. Hann sá glöggt húsin á árbakkanum, ljós-
in á brúnni, sern straumurinn hafði borið hann fram und-
an, hið golgrœna vatn og hin liraðfleygu ský, en þetta
varaði ekki nema augnablik, og það örstutt; hann sökk
enn þá einu sinni og kom upp aptur. Bjartir eldblossar
fóru frá hauðri til liimins og leiptruðu fyrir augum lians,
og vatnið suðaði í eyrum hans með ógurlegum nið.
Yiku seinna ralc hann upp nokkrum mílum neðar
við ána; líkið var þrútið og afmyndað. [>að var borið
til grafar, án þess nokkur kannaðist við það, eða aumkað-
ist yfir það, og þar hefur það legið og rotnað um langan
aldur.
Charles Dickens.
Yjer höfum leyft oss öðru hverju í »Islendingi«, að bjóða
lesendum vorum ýmSar sögur eptir Ch. Dickens. Fyrir