Íslendingur - 19.06.1861, Blaðsíða 3

Íslendingur - 19.06.1861, Blaðsíða 3
43 þá hörkur miklar og varð allt samfrosta. |>ar lágu þeir hinn þriðja vetur (1831—1832), ogheitir þar Victoríu- höfn. þann vetur voru kuldar svo miklir, að samfleytta 13G daga var kvikasiifrið undir 0 á frostmœlinum. Nú fór að harðna um vistir, og sáu þeir, að þær mundu að eins duga þeim þann vetur, og það því að eins, að mjög væri sparlega á haldið. þá er voraði, var af ráðið, að segja skilið við skipið, ganga norður á Furynes, ná vist- um þeim, er þar voru enn geymdar, taka báta þá, erþar voru, síðan Fury brotnaði, flytjast á þeim og freista, hvort menn gætu eigi náð hvalveiðiskipum í Baffínsllóa og bjarga þannig lífi sínu. þeir Itoss lögðu af stað frá skipinu 20. maí, og náðu Furynesi l.júlí slysalítið, drógu plögg sín á sleðum og grófu sig i fannir eða lágu undir jökum. Á Furynesi fengu þeir matvæli, settu bátana á sjó, og gátu loksins eptir mikið ísavolk komizt norður að Barrowsundi. En þá voru endalaus hafþök að sjá austur á sundið, svo langt sem augað eygði; biðu þeir þar fram undir haust við miklar þrautir, og urðu loks að láta bátana þar eptir, og hverfa aptur suður á Furynes. þar byggðu þeir sjer hús af litlum efnum, sem nærri má geta, og bjuggu um sig, sem föng voru til, ogljetu þar fyrirberast hinn fjórða vetur (1832—1833). Svo var þáhartum vistir, aðþann vetur veiddu þeir opt refi sjer til matar, og þótti sælgæti. þá tóku flestir af mönnum Jóns Ross að láta hugfallast, og mæla æðru-orði, þótt áður væru fullöruggir, en sumir tóku að sýkjast. þá tók flest að láta undan þar í einset- unni, og þarf það eigi að undra, þar sem þeir höfðu setið í óbyggðum langt fyrir norðan alla mannheima, og barizt við frost og myrkur, og jafnvel stundum við hungur, á fjórða ár. En þó allt ætlaði nú að bila, þá bilaði aldrei liugur Jóns Ross. Og þó hann kœli til skemmda, sem opt bar við, og þó þar á ofan legðist á hann, sein for- ingja, öll umsjá og áhyggja fyrir íjelögum hans, eins og þeir voru þá aðþrengdir, þá varð lionum aidrei ráðafátt; enda er það einmælt, að þar hefði hvert mannsbarn týnt lífinu, nema liugur hans og dugur hefði borgið þeim; og verður slíkri hugprýði og mikilmennsku aldrei nógsainlega á lopt haldið. þegar leið fram um miðjan vetur, ijezt einn af skipverjum. það var smiðuriun, og þótti þeim það hinn inesti mannskaði. Vorið eptir (1833), þegar iilýna fór í veðri, lögðu þeir enn af stað og fundu báta sína; komu þeir þeim loksins á tlot 14. júlí, og hjeldu austur á Rarrow-sun(l; urðu þeir stundum að selja bát- ana á ísum; voru þá stuttir áfangar, ineð því all þeirra og þol til alirar áreynslu tók þá mjög að þverra. Hinn 85 son ei að ansjá fyrer Fornuftugan eður þann mann, er sje ineð fullu Forstande, ei heldur að hann kunne að stjórna sínum hitsugu og óstöðugu geðsmunum, sem sú persóna er ekki er frí fyrir raptibus spasmodicis, engu að síður kann hann þó ei að álítast sem sá, er ei vite hvað liann gjörer og talar, eður forrjette sínar saker án Overlœgs, hversvegna hann og einninn er álitenn fyrer því fárlegri manneskju, sem sjer sjálfum eður öðrum á lífe eður iimum kunni skaða að gjöra. þurfte því eng- imi dómur að ganga um það, að hann í forsvaranlegre 4 aratekt tii sinna og Publici Sickerheita ætti að vera, þar sjált' náttúrunnar sovel sem þau settu lög uppábjóða slíkt. En þareð Amtmaðurenn, sem viðkomande þessarar sakar, ei liefur þóttst kunna foranstalta lians tilbærifega varð- veitslu, lieldur viljað að.kóngsins lög og rettur ályktaði hjer um hið rjettasta, og undireins hið lemfeldugasta, þá hefur sýslumaðurinn í Árnessýslu L’rinjú/fur Sigurðsson 'læmt Úlaf Gíslason þann 18. hvjus i ábyrgð og forsvar- 15. dag ágústmán. komust þeir í auðan sjó austuríLan- kastersundi. Að morgni hins 2G. dags ág. sást skip fram undan þeim, en það sigldi frá þeim, og var það sárbitur sjón; að lítilli stundu liðinni kom annað skip í augsýn; sáu þá hvorir aðra. það voru hvalamenn; skutu þeir þegar báti fyrir borð, og reru í móti þeim Jóni; spurðu hvorir aðra að heiti. Skipverjar kváðust vera frá Hull; foringinn hjeti Humphrey, en skipið Isabella, og hefði Jón Ross áður verið fyrir því, en nú væri hann látinn eflaust fvrir 2 árum síðan norður í ísum. Jón kvað það fjarri fara, kvaðst enn vera á lífi, og allur hinn sami maður, og sagði þeim margt til sannindamerkis; trúðu þeir þvi, ogvarðþar mikill fagnaðarfundur. þannig komstJónRoss og förunautar hans heim til Englands um haustið undir veturnætur; varþá komið á 5. ár, síöan hann fór norður. þóttust menn hafa heimt hann úr helju, sem vonlegt var. Yarð hann iújög frægur af þessari för, því þó liann fyndi eigi vesturleiðina, þá fann hann ókunn lönd og kann- aði ókunnar leiðir á sjó og landi, er síðan liafakomið að góðum notum. þjóðþing Breta veitti honum 5000 pund sterl., og ýmsir konungar sendu honum tignarmerki. Felix Booth fjekk barúns-nafnbót. Ljúkum vjer um sinn að segja frá Jóni Ross, en þó mun hans síðar getið að nokkru. (Framh. síðar). (Aðsent). þýðing nýja tesfamentisins. það eru nú liðug 320 ár, síðan liiu fyrsta íslenzka þýðing nýja testamentisins var prentuð; það var þýðing Odds Gottskálkssonar, scm prentuð var í Ilróarskeldu á Sjálandi 1540. Ilin næsta þýðing nýja testamentisins var þýðing Guðbrandar Ilólabiskups þorlákssonar, sem prent- uð var aptan við gamla testamentið áHólum 1584. þriðja þýðingin er sú, sem þorlákur Skúlason, Hólabiskup, dóttur- sonur Guðbrandar biskups, ljet prenta á Hólum 1644 á- samt gamla testamentinu. Fjórðu þýðinguna Ijet Steinn Hólabiskup Jónsson prenta á Hólum 1728, enn ásamtgamla testamentinu. í flininta skiptið var það prentað sjerstakt í Kaupmannahöfn 1746, og 1747 aptur ásamt gamlatesta- mentinu, í hvorttveggja skiptið á kostnað munaðarleys- ingjahússins í Kaupmannahöfn. Nú leið og beið, uns bitlíufjelagið enska kostaði nýja útgáfu allrar biflíunnar, er prentuð var í Ivaupmannahöfn 1813, og ljet þá fjelagið prenta nýja testamentið jafnframt sjerstakt. þær þrjárút- gáfur, sem síðast voru nefndar, nmnu prentaðar orðrjettar 86 anlegt varðhald síns sýslumanns, liver dómur, sosemhann uppáleggur sýslumanninum eitt prívat onus, er ekki kann passa sig uppá þennann casum, af þessum lögþingisrjetti, hvað varðhaldsmátanum viðvíkur, uppliafenn er: þarámót skal Ólafur Gíslason, sem enga Caution sinna vegna stillt getur, og enginn kónglegur Betjent í landenu treystisttil eður þecker sig skyldugan, að taka i sína ábyrgð og vara- tekt, í þess stað underhaldast í publiqve varðhalde uppá landsins publiqve Bekoslning, eptir rjettarbót Hákonar kóngs og norðsku laga fyrermælum, sjerdeilis þar þessi casus er tilfallenn á einum publiqve stað, og á móti því liæðsta publiqve Yfirvalde í landenu. En með því ekkert publiqve varðhalds-Stæð er til í stande í íslande, þá finn- ur lögþingisrjetturenn fyrer gott og allraþjenanlegast, allra- underdánugast að innstilla þennan extraordinere casum til hans kónglegu Majestæt eigin allranáðugustu úrlausnar og Afgjörelse, samt framsenda Acta og Probata í sökenne ásamt með Ólafe Gíslasvne sjálfum til Kaupenhafnar með

x

Íslendingur

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Íslendingur
https://timarit.is/publication/86

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.