Íslendingur - 12.09.1862, Blaðsíða 4

68
þrætunni ekki þurfti, að skýra frá því, hvort og að hve
miklu leyti landsdrottinn gjæti álitizt sem sameigandi að
kúpeningi heldurað eins ásauð þeim, er leiguliðinn hefði
í eignarhaldi sínu. Bæði út úr þessum dómi og eins
flestum öðrum geta spunnizt langtum verulegri spurningar,
en þessi, og sem snerta þrætu efnið sjálft; en ritstjóra
þjóðólfs hefur nú ekki síst í bráðina, hugsazt önnur, en
þessi óverulega spurning, en hann hefur samt viljað láta
hana fokka, heldur enn ekkert, hún gat, ef til vildi, vakið
hjá einhverjum hugsunarlitlum, efa um það, að dómurinn
væri rjettur, og vantraust á landsyörrjettinum, og það
var þá honum nóg.
Öllum lesendum þjóðólfs er það kunnugt, hversu
herra málaflutningsmaður Jón Guðmundsson hefur að und-
anförnu beinst að þeim, sem í landsyfirrjetlinum eru, við
hvert tækifæri, er hann liefur þótzt geta fundið, til að
níða þá og niðra þeim á allan hátt; þetta hlýtur að hafa
mjög ill og óheppileg áhrif, ekki að eins á þá, er í yfir-
dóminum eru, heldur og fyrir landsmenn, er með mál
sín þurfa að fara til yflrdómsins. |>að er ætíð óskemti-
legt, að eiga í samvinnu við þá, sem viljaskóinn ofan af
manni í öllu, og er því þeim í yfirdóminum vorkennandi,
þó þeim leiðist samvinna við herra Jón Guðmundsson, og
eins virðist sern mörgum megi faila illa, að neyðast til
að taka þann mann til að flytja mál sín við yfirdóminn,
sem svo lítið vandar dómendunum þar kveðjur sínar; en
herra Jón Guðmundsson hefur þó aldrei leitazt við að
rýra í augum lesanda sinna álit dóma Iandsyflrrjettarins,
fyrri enn nú, að hann hefurtekið upp á þessu. En þetta
er með öllu óþolandi bæði fyrir yfirdóminn og líka lands-
menn, þvíþað er ekki til annars, enn breiða útástæðulaust
landsmönnnm til mikils ills, óánægju og vantraust á yfir-
dómi sínum, og til þess ætti sá síst að verða, sem trúað er
fyrir að flytja þar rnál manna; vjer segjum ástœðulaust,
því það er svo sem auðvitað, að til þess að rífa niður
dóma, og segja þá ranga, þurfa meiri röksemdaleiðslur,
en svona smá athugasemdir f>jóðólfs. Skyldi því herra
J. G. leyfa sjer nokkru sinni optar, að gjöra athugasemdir
sínar í blaði sínu við landsyfirrjettardómana, um leið og
hann segir frá þeim, megum vjer fullvissa hann um, að
þeir, sem í landsyfirrjettinum eru, munu skýra stjórninni
frá því, og biðja hana að losa sig við hann sem mála-
flutningsmann við rjettinn; það er þar á móti öðru máli
að gegna ef herra J. G. þykja einhverjir dómar ekki á
rökum byggðir, þó hann þá skrifaði um það atriði eður
málefni álit sitt, og þá um leið segði, hvar í yfirdómurunum
hefði skjátlazt, þvi væri þetta á rökum byggt, mætti öllum
þykja vænt um það, eins þeim, sem í yfirdóminum eru,
sem öðrum, er vilja, að lög og rjettur hafl framgang í
landinu.
Engi vissi í'fnr hva't)
orí>i% „Zela“ þýctdi,
«ns meb „nndn“ þaí) íslenskaí)
ora túngu prýddi1
i^inffvallafnndnrinn 15.-17. ág-íist
1862, var sóttur, eins og þjóðólfur segir, af öllum þeim
aflandsins börnum, sem nokkuð gagn var í, ruslið rjeðst
ekki í þaðogsat heima2. Laustfyrirhádegi var hringt!
til fundar og hann Jón litli Guðmundsson setti fund-
inn að LÖGBERGI (það var svo ómyndarlegt eða hitt þó
heldur!): »í því bili reið af hádegis skothríðin á Arte-
1) Davíí) konungnr hafþi þann sií), segja „Zela“, Jún Gubmunds-
son segir „nudn'*. þaþ er svona kjækur hjá báþuni, og er þaí> skrítib
hvaí) svona raargt getur veriþ líkt meí) skildum.
2) „Engi af þeim (> eba 7 útgefendum þlabsins „Islendings" sást á
þessum fundi"; (þjúbólfur allur á fundi).
mise, og báru fjöllin drunurnar austur til Almannagjáar1«,
svo hún mundi hafa bergmálað hátt við svo heyrzt hefði,
ef ekki Jón Guðmundsson í sama vetfangi hefði látið til
sín heyra eitthvert hið voldugasta »Nudn« sem nokkurn-
tíma hefurfrá honum út gengið. »Kvaddi hann alla fund-
armenn með kærri heilsan (»nudn«), og þakkaði þeim virðu-
lega (nudn) hve vel þeir hefði fund þenna sóttan (nudn),
og þann áhuga (hnerri) áhelztumálum vorum, er þarmeð
væri kominn (nudn) fram af hendi beztu (nudn) og merk-
ustu (nudn) landsmanna* (nudn). Ó! þá stóðstu upp úr
þínu sæti, »það varnú hjartkær gleðisjón, hugðu nú allir
hjertilkæti, hvísluðu allir, nei sko hann Jón!» — þáhann
Jón okkar tók því næst tal fundarmanna; sælir þeir ervið
voru og gátu baðað sig í geislum mælsku hans, veslir
þeir, er ei voru við, og verða að ganga í trú, en ekki skoð-
an, (nudn). Var nú tekið til óspiltra málanna undir stjórn
J. G. og herra Sv. Sk. og talað um kláðabót og stjórn-
arbót, kosnar nefndir, skrafað og skrifað, ráðið og regjer-
að, og á endanum fundi sagt slitið af fundarstjóra um
óttu dags 17. þ. m. (ágúst)2. þakkaði hann fundarmönn-
um að skilnaði innilega (nudn) þar komuna, öfluga og skipu-
lega (eitthvert nudn) hluttöku þeirra f meðferð málanna,
og hinar góðu undirtektir landsmanna (nudn) undir áskor-
an hans tii þessa fundarhalds og árnaði fundarmönnum
alls (nudn) góðs og heillrar heimkomu. Páll alþingismað-
ur frá Árkvörn gekk þá fram og mælti: »með— því—
jeg— álít— að— það— sje— rjett— að— það— sem—
gjört— er— verði— heyrum— kunnugt— og— að—
herra— Jón— hafi— vel— gjört— þá— þessvegna— í
þessu efni— frá rnínu sjónarmiði— og með— hliðsjón—
af— og tilliti til— almennings heilla— og velferðar—
lands þessa— vottajeg—í krapti— fluttra ástæðna—hon-
um— jeg meina—• Jóni— mitt þakklæti«.
Fundi slitið.
S. Th.
r
í 14. árg. þjóðólfs nr. 33—34, stendur aðsendgrein
með fyrirsögn »prentvillur í nýjum viðbætim o. s. frv.
Höfundurinn setur ekki nafn sitt undir, en táknar ritgjörð-
ina einungis með hinum gríska staf ð* (peta), og er auð-
sjeð af því, að hann yill dylja nafn sitt. Löngu áður en
þessi grein kom út í þjóðólíi, kom skólakennari Halldór
Friðriksson, sem lesið liafði prófarkirnar af Viðbætinum,
með samkynja grein frá prestinum sjera Stepháni Thór-
arensen á Kálfaljörn, og má því fullyrða að hann muni
vera höfundur að þessum línum. Höfundurinn þykist nú
ætla að koma mjög hæversklega fram, með því, að lýsa
ekki beinlínis yíir, hverjum þessar prentvillur, sem hann
svo kallar, sjeu að kenna, jafnvel þótt hann hafl vitað eitt-
1) Eitth\aí> stórkostlegt er í gerb
opinberar pat) himiiiinn,
híngvallafnndar þykir ferí)
þar um ljósasti vottiirimi.
Er þa?> tilviljnn eba hvaþ
at) Artemis skaut þ,á hat'bi Jón
npp á þíngviillnm amenab?
Jeg held þab vera gubs forsjón.
Eins og af himntim ábnr raust
efaseminuar hrakti grun;
eins sje jeg hjer í efalaust
á Jóni drottins velþóknun.
þjóbólfur skilur þetta rjett,
þar uin er jeg svo sannfærbur;
á þessum trúarinnar klett
allur hans stendur sófnubur.
Haltu því áfram herra Jón,
himinsins fylg þú bendingu;
jeg sje meb trúarinnar sjón,
at) ekkert skebur af hendiugu.
2) Mabur lifandi! en áframhaldibll og dugnaburiun!!