Íslendingur - 04.10.1862, Qupperneq 8

80
3, trje er triu á gotnesku. tr hefur ekki breyzt; i er j,
eins og í hniu; u snýst í e, eins og í Tcniu og jus.
4, fje er faihu á gotnesku; en þar er faihu sett fyrir
fihu, sem haft er í hinni fornu þjóðversku. f er ó-
breytt; i er j, eins og í hniu og triu; h erfellt úr5;
u snýst í e, eins og í triu, kniu, jus.
Til liversernúað breyta þessu j í »bakfall« og skrifa
2>er, kne, tre, fe?
Kaupmannahófn, 11. sopt. 1862.
K. Gíslason.
Tíðarfarið hefur allan septembermánuð verið mjög
stirt, sífelldir stormar og rigningar, svo ekki má kalla að
menn hafi getað leitað bjargræðis síns, hvorki á sjó eða
landi. Einkum er þetta tilfinnanlegt fyrir sveitabóndann,
því flestir, ef ekki allir, hafa átt meira eða minna hey úti,
sem nú hefur hrakizt og orðið lítt nýtt, og ef til vill ó-
nýtt með öllu. Kom það sjer nú því lakar, sem gras-
vöxtur var alstaðar í rýrasta lagi, en margur hefði getað
til góðra muna aukið heyafla sinn, ef vel hefði viðrað
fram eptir haustinu. En nú er öðru að heilsa. |>að væri
fróðlegt, en ekki skemmtilegt, að frjetta, hvað mörgum kúm
og lömbum menn þurfa nú að farga sökum þessa hey-
leysis, sem nú verður alstaðar í landinu. Yjer höfum
frjett, að í sumum sveitum bjóða menn kú með kú, eða
þá 9 lömb, en fóður fáist þó ekki.
Skiptapar. Frjetzt hefur, að kaupskip eitt hafi
öndverðlega í septembermánuði slitið upp vestur á Yatn-
eyri við I’atriksfjörð, og hvorttveggja skemmzt svo, bæði
skip og góz, að selja varð á uppboðsþingi. Sagt er og,
að skip eitt, er koma átti til Akureyrar og flytja meðal
annars við til kirkju þeirrar, er þar er nú í smíðum, hafi
brotnað í spón við Færevjar, en mönnum orðið bjargað.
25. september, hjer um bil 3 vikur í útsuður af Fugla-
skerjum, sökk spánskt skip, Teofilo, Capt. Domingo de
Bareno. Skip þetta var hlaðið salti og ýmissi annari vöru,
kom frá Spáni og álti að fara til Siemsens konsúls í
lleykjavík og sœkja til hans fiskfarm. Skip þetta hafði
komið hingað til lands nokkur undanfarýi ár, og þótti
gott skip; en nú kom leki að því í hafi og bar svo bráð-
an að, að skipverjar fengu með naumindum bjargað lifi
í bátinn allslausir; nótt fór að þeim, og vissu þeir ekki,
5) Slíkt ber víbar vib. (Að) slá er slahan á gotaesku; {að)
fá er falian á gotneskul: foa (melrakki; Sn. E. II. 490) er
fauho (þ. e. fauhó, fyrir fuhó) á gotnesku; 0. s. frv.
43
liann sá ljósið í kofa móður sinnar, þá varð hann bæði
styrkrari og heitari um hjartarætur, eins og hann var
vanur að verða í hvert skipti, sem hún kvaddi og bless-
aði hann.
J>á rak nú á fram með ógurlegum hraða, og var nú
ekki eptir nema eitt annnes; bæri þá fram hjá því, þá voru
þeir komnir út í Atlantshafið. En rjett áður en kom að
þessum odda, rakst báturinn á og brotnaði í spón við
lágt sker, sem var spölkorn frá landi, en yfir það fjell
um flóðið. Á þessu skeri sátu þeir feðgar all-lengi. Ei-
rikur var ekki hræddur; hann hafði vanizt sjónum frá
barnsbeini, og, það sem meira var varið í, hann hafðifull-
komið traust á gæzku guðs og var viðbúinn við hverju,
sem að höndum bæri. En það var rödd hið innra hjá
honum, sem sagði: »hann faðir minn er ekki búinn undir
það að deyja«.
Jonebister, faöir Eiríks, vissi vel, í hvaða hættu hann
var staddur, og sá það glöggt, hvað illa hann var farinn
ef bann ætti þá að deyja; en öllum hinum blíðu áminn-
hvert halda skyldi; eptir 2 dœgra róður náðu þeir landi
við Utskála í Garði, mjög þrekaðir, sem vonlegt var.
Sýslurnar voru óveittar, seinast þegar frjettist, en
danskur maður, að nafni Smit.h, var að sögn settur yfir
Norður-Múlasýslu og farinn af stað frá Höfn til íslands,
áður póstskip lagði út þaðan.
— Yfirkennaraembættið við Reykjavíkur lærða
skóla er 8. ágúst veitt skólakennara Jens Sigurðssyni,
og stýrir hann nú skólanum fyrst um sinn, þangað til
rcktor Bjarni Jónsson kemur aptur, en hans er von með
næstu póstskipsferð.
— Cand. philos. Halldór Guðmundsson er af stipts-
yfirvöldunum settur til að kenna allar þær lærdómsgreinir
í Reykjavíkur lærða skóla, sem yfirkennari B. Gunnlögs-
son áður kenndi.
— Cand. theol. Helga Einarssyni Ilelgasen er af stipts-
yfirvöldunum veitt kennaraembættið við hinn nýstofnaða
barnaskóla í Reykjavík.
— Yeitt brauð: 19.september Höskuldsstaðir sjera
Ólafi Guðmundssyni á Hjaltabakka.
Anglýsin^ar.
Ilerra prófastur Ó. E. Johnsen hefur sent þessar
gjafir til biflíufjdagsins:
Frá Sauðlauksdals prestakalli 5 —fimm— rdd. r. m. og
— Selárdals -----3 — þrjá — rdd. 32 skk. r.m.
fyrir hverjar gjafir vjer hjermeð þökkum innilega fjelags-
ins vegna.
Keykjavík, 30. september 1862.
11. G. Thorderscn. P. Pjetursson. Jón Pjetursson.
— Rauþsnkkúttur foli, lítib skjúttur, meí) hvitum toppi hœgra megiti
í makkanum, 6 vetra, vakur, aljárnat)nr, mark: sýlt vinstra og fjúbur
fr., hvarf um mánabamútin t'tr hagagúngu í Mosfellssveit, og bií) jeg
hvern þann, er kynni aí) tínna hann, aþ hirta hann og koma honum
til mín, ef hcegt er, en ella láta mig sem fyrst vita þafc.
Reykjavík 4. oktúbor 1862.
Oddur V. Gíslason.
Iieiðrjettina; : I yflrrjettardúmi í máli Runúlfs fráBakka-
koti í næsta nr. Isl. hjer aþ framan les: tiisk. 11. j ti 1. 1 800, og í
nibtirlagsorbnm sama dúms á sínum staþ, vantar inn í þessi orb: aí)
óbrtt leyti á uudirijettardúmurinn úraskabur at)
s t an da.
Ábyrgðarmaður: Brnidilít Svrinsson.
Prentabur í prentsmn&jlinni í Reykjavík 1862. Einar púrbarson.
44
ingum og bœnum sonar síns gat hann ekki svarað nema
með þessu einu: »það er of seint, of seint«. Loksins
lægði nokkuð vindinn, og þessir þreyttu vökumeun sáu
landið nærri sjer; en það var allt af að falla að, ogvega-
lengdin að verða meiri. Núvarengatíð að missa; Jone-
bister kunni dálitið að synda, og Eiríkur beiddi hann að
reyna til að ná í land. En hjarta föðnrsins hafði komizt
við af veglyndi sonar síns í þessu, meira en svo, að hann
gæti yfirgefið hann. Hann sagði, að þeir skyldu annað-
hvort komast í land eða deyja báðir. Nú var sjórinn
kominn að fólum þeirra. Jonebister afklæddi sig að mestu
og varð honum það ósjálfrátt, að faðrna Eirík snöggvast
að sjer. Drengurinn hvíslaði þá að honum: »Vertu dá-
lítið góður, dálítið góður við hana veslings-móður mína;
gjörðu það fyrir mig«. Jonebister svaraði: »Vertu ó-
hræddur, drengur, og haltu þjer fast í mig; jeg ersterk-
ur, og það er ekki langt i land«.
(Niðurl. í næsta bl.).