Íslendingur - 10.03.1865, Blaðsíða 2

66
— Eptir því sem Norðanfara segist frá, er komið
uppþot í fjölda manns í þingeyjarsýslu, að flytja sig
búferlum til Brasilíu í Vesturheimi. Ilvernig sem á
þelta er litið, þykir oss það ískyggilegt teikn tímanna;
en skulum hjer að eins vekja athygli landa vorra á því,
hvort þessir menn, sem ætla af landi burt, muni vera
svo að efnum komnir, að þeir geti búizt við að verða
annað en daglaunamenn, eða vinnumenn útlendra hús-
bænda, ög daglaunin eru þar ekki há eða álitleg í sam-
anburði við kostnaðinn eptir því sem segir í INorðanfara
o: I rd. um daginn. Eins og útlendir kaupmenn eru
farnir að kaupa íslenzka hesta til að hafa þá i kola-
námum sínum, eins er það í eðli sínu, að þeir vilji
kaupa íslenzka þræla og verkamenn til að yrkja þau
lönd, sem þeir hafa keypt, og eins og þeir þurfa að
feita hestana, áður en þeir eru hafðir í námurnar, eins
er það og líklegt, að þeir breyli vel við þessa þjóna
sína að minsta kosti ífyrstunni, meðan þeir eru að lokka
fólk til sín. Er þá fungeyjarsýsla svo hrjóstug og harð-
balaleg, að dugnaðar og reglumenn geti ekki haft þar
sæmilegt viðurværi handasjer og sínum? Ætlfaðir vor,
Egill Skallagrímsson, vildi heldur vera frjáls bóndi á
íslandi, en jarl á Englandi, eb nú er öldin önnur.
BOÐSBRJEF.
Állir vitum vjer það gjörla Islendingar, að vjereig-
um kyn vort að rekja til þeirra manna, er með fjöl-
breyttu atgjörfi, stjórnspeki, viturleik, menntun, íþróttum,
hreysti, hugrekki, ættjarðar og frelsis ást bjuggu svo um
hagi sína fyrir mörgum öldnm, að sanna lýsing þeirra
Veiðifór.
Gamanríma eptir J. j>. Thoroddsen. (Niðurlag).
161. f>ó mun hafa getað gleymzt,
að geta um fleira,
er þú girnist, herra, heyra.
162. Ileld eg beri helzt þar til,
þá hug eg kanna,
brjáluð röðin boðorðanna.
163. Sumir hafa sagt þau tvö,
en sumir tiu,
sumir fjórtán, sumir níu.
164. Allir vita Ægis-búar,
eins og megum,
náungann vjer elska eigum.
165. En vjer skiljum ekki par,
hvað orðið þýðir,
svamli vanir sjóar-lýðir.
166. fungt er loptið lagar-búum,
leyf mér, herra ,
aptur lítið eitt að hnerra*.
mundi óhætt mega telja í mörgum greinum glæsilegri
kafla í sögu frænda vorra erlendis, en kostur er á hjá
þcim á þeim tímum.
Allir vitum vjer og, kæru landar, að margt og mik-
ið er gengið til hnignunar, margt liðið alveg undir lok
af því, er oss var í arf eptir látið af forfeðrum vorum.
Yjer segjum arf. f>að sem cðlileg rás tímanna hefir af
máð eður breytt, köllum vjer eigi arf, heldur hitt, sem
maður fram af manni, öld eptir öld, átti að varðveita,
auka og efla á ættjörðu vorri og meðal sjálfra vor.
Ámæli oss því enginn, að oss er starsýnt á forn-
öld vora, að oss er svo hugleikið að líta augum vorum
á umliðinn tíma. í honum er fólginn fjársjóður sá, sem
glataður er, og vjer eigum aptur að ná. f>ar liggur hyrn-
ingarsteinn sá niður grafinn, sem vjer eigum að reisa aptur
úr jörðti, og byggja á frelsis- og framfara-musteri hinn-
ar íslenzku þjóðar. En gætið vel að því, íslendingar,
að þetta hið fríða musteri verður aldrei byrjað nje byggt
með þekkingunni einni á fornöld vorri og aðdáun henn-
ar, ekki með eintómri viðurkenningunni um ágæti hennar
og ávöntun sjálfra vor. Ilinn starfsami andi og atorka for-
feðranna verður að gagntaka oss, hrífa htig vorn og
hjarta, að líkjast þeim í verkinu. |>á breiðir fyrst það
trje út greinar sínar á íslandi, sem af góðri rót er runnið.
En hvert eigum vjer þá að snúahuga vorum? Ilvar
á þjóð vor að byrja á hinu mikla verki! Hvar »stóðu
• Gissur og Geir, Gunnar og Hjeðinn og Njáll«.
Vjer vitum það allir. Utlendar þjóðir vita það. Á
f>ingvelli við Öxará blómgaðist hið fríða frelsistrje for-
feðra vorra, er breiddi greinar sínar yfir gjörvallt land.
f>ar var musteri stjórnspeki þeirrar, lagavizku, lagasetn-
167. »Ilnerra máttu mararkind
og marar-djúpa
vatns þjer góðan sopa súpa.
163. Vittu samt, að ein er eptir
inning mála,
sem að krafðist stýrir stála.
169. Lát mig heyra lögin, sem
í legi gilda;
hjer um grannt eg vita vilda«
170. Hncrra rjeð þá hafsins mey
og hart fram krjúpa,
og sjer góðan sopa súpa.
171. [>egar framið þetta hafði
þöngulskorða,
þannig spann hún þráðinn orða:
172. »f>etta verður þyngsta spurning,
því að segja
lög, er ekki Ægis-meyja.
173. Hreytt skal því með hröðung fram
það helzt eg man um
lítið korn af iögvananum.