Íslendingur - 10.03.1865, Blaðsíða 7

71
mjer að fara að tala um hið einstaka í guðlöstunarbók
Magnúsar, eður hrekja ástæður hans, því bæði væri það
oflangt blaðaefni, og til þess verks veit jeg marga
mjer miklu færari, og sem jeg vona að láti á sinum
tíma til sín heyra, með þeim guðsanda krapti er moli
sundur Magnúsar skarpa liöggorms haus. En jeg viidi
að eins láta í Ijósi hryggð mína og undrun út af því,
að hin andlega stjórn Krists kirkju í Danmörku skuli
vera svo svæfð orðin á þessara tíma skeytingarleysis-
kodda, að þola og umbera, að slík bók, sem Magnúsar
Eiríkssonar, nái að prentast og útbreiðast á meðal fólks,
sem augljóslega hefir það augnamið, að útrýma úr brjóst-
um manna þeim helgasta, huggunar- og sæluríkasta
guðdómlega sannleika. Ó, uú er hinn glóandi andifor-
feðranna útslokknaður, þessi nýi Aríus er nú ekki rek-
inn í útlegð, þessi Servet er ei brenndur á báli. Nei,
þessi opinberi guðlastari, þessi skarpi satans þjón geng-
ur óáreittur, já heiðraður fyrir þetta rit sitt, meðal þeirra,
sem eiga að vakta hjörð Krists, og hvar af mun þetta
koma? Af því að þessara tíma frelsis og heimsvísinda
andi er orðinn svo ríkur í brjóstum manna, að óhæfa
þykir að lofa ekki úlfinum ( sauðaklæðum að hafa frelsi
til að æða innan um hjörðina og gjöra það illt, sem
hann getur, einasta hann sje vel búinn, hafi vísinda-
lega skikkju; sje hann þannig útbúinn, þá taka hirðar-
arnir fagnandi á móti honum, og óska honum til lukku
með sitt ágæta rit, já, hneigja sig fyrir þessum djöfli í
mynd Ijóssins engils, sem er að reyna til að villa hjörð-
ina úr hinum græna grashaga, en á þann haga, hvar
hún etur þær eitur-plöntur, er deyða hana andlegum
dauða, og hirðararnir standa yfir hjörð sinni, þykjast
vakta hana, en lofa þó úlfinum aðgjörðalausir að leiða
hjörðina út á eyðimörku. Ó, skyldi nokkur trú fmnast
á jörðu, ef þessu má fram fara eptirsvosem öldliðna?
|>að er í augum uppi, að Magnús hefir valið klókari að-
ferð en allir fyrri tíma villumenn, og það er augljóst,
að það er hjer ekki einasta við hold og blóð Magnúsar
að berjast, heldur við myrkranna illsku anda, af hverj-
um h.eil legio hefir farið í Magnús Eiríksson, og brúk-
ar hann sem blint verkfæri gegn því guðspjalli, sem
þeim er verst við, í þeirri þeim gleðiríku von, að lukk-
ist fyrir hjálp Magnúsar að hrekja sannleika þessa guð-
spjalls, og fá óstyrkar sálir til að efast um þess guð-
dómlegleik, og þá háleitu lærdóma, sem í því finnast;
þá muni ei óhægt á eptir, að lirinda sannleika alls Nýja
Testamentisins, og með því evðileggja Iírists kirkju og
hans sáluhjálplega lærdóm á jörðu. Ó, þjer andlegu
hirðarar, sem settir eruð af guði, til að vakta Krists
sauði, til að gæta hans kirkju, sjáið þjer ekki sjáandi,
að nú er grimmur úlfur kominn inn í hjörð yðar; sje-
uð þjer ekki leiguliðar, þá flýið nú ekki, heldur ífærið
yður guðs alvepni og rekið frá vður hneyxlunarmann-
inn, lofið honum ekki í ró og friði að grafa undan und-
irstöðum Krists kirkju og gjöra fleiri eður færri af þeirri
yður á hendur földu hjörð að herfangi satans; hugsið
ei, að þótt þjer þykizt slanda, að þjer eigi getið fallið,
má ske á þeirri stundu, sem yður sízt varir og þjer sízt
kysuð, og þótt þjer fyrir náð fáið staðizt, þá hugsið ekki,
að allar sálir sjeu jafnslyrkvar, sem yður eru á hendur
faldar, og að það muni ei syndlaust fyrir yður, að Iíta
þessar óstyrku sálir, fyrir sakir yðar hirðuleysis, hverfa
inn í úlfsins gin. Skoðið eigi Ijettúðarsamlega, hvílíku
óttalegu tjóni rit Magnúsar getur ollað, fái það tíma til
að sýra allt deigið. Já, þótt það eigi gæti leitt nema
eina einustu sálu frá sinni sáluhjálplegu trú til glötun-
ar, þá væri það þúsund sinnum verra verk, en þótt vesa-
lings Magnús hefði drýgt einhvern þann mesta glæp,
sem straflfast af mönnum ; en til að fá afrekað slíkt
hræðilegj verk, hefir Magnús brúkað sálar- og líkams-
krapta, því með því að reyna til að hrekja sannleika
guðspjalls Jóhannesar, með hverju að standa og falla
að mestu höfuðlærdómar kristilegrar trúar, sýnir hann
vilja sinn og viðleitni að neita Iírists guðdómi og fá
menn til að veiklast í, já falla frá þrenningarlærdóm-
inum, og takist honum það, þá má hann sannlega álít-
ast fyrir hinn versta Antikrist, sem komið hefir, og liver
sú sála, sem flækist inn í hans vantrúarnet, má ásamt
Magnúsi sleppa þeirri sæluriku von, að Kristur á síðan
kannist við hann fyrir sínum himneska föður, og er þá
ekki annað fyrir en glötnnin.
Jeg skora því hjer með á yður, sem nefnizt mátt-
arstólpar Iírists kirkju í Danaríki, takið í guðs nafni
kröptuglega á móti þessu satans skeyti, gjörið það ekki
með hálfvelgju, heldur með glóanda anda sem herrans
sönnu stríðsmenn, fyrst með því að hrekja með óræk-
um ástæðum, sem yfirfljótanlegar eru til, þessa ósvífnu
lygabók, þar næst með þvi að reyna með anda kær-
leikans að leiða og laða hinn brjóstumkennanlega
Magnús Eiríksson, til að apturkalla hinn vísindalega
samda lygaþvœtting sinn, og opinberlega lýsa iðran sinni,
en fáist hann eigi til þessa honum heillasamlega verks,
þá ljettið eigi fyrr, en hann er gjörður rækur úr rík-
inu, og öll exemplörbókar hans gjörð upptæk og brennd
á báli; og er þetta hið roildasta er vera má, því á fyrri
tímum, þá menn eigi liðu opinberu illgresi að spilla
guðs akri, mundi Magnús sjálfur bafa verið settur inn í
bókahóp sinn, og síðan kveikt i öllu saman, en slíkt
þykir nú ósamboðið kristindómsins blíðaraanda, og jeg
játa það; enda mun hann eigi komast undan hegnandi hendi
þess, sem sagt hefir: »mín er hefndin, jeg vil endurgjalda»,
iðrist Magnús ei glæps síns, er jeg vona hann fái náð
til, áður hann ganga á fram fyrir dómstól Iírists, hverj-