Norðanfari - 31.01.1873, Blaðsíða 1

enrfnr kaupendnm kostnad-
Qtlaust; verd dry. 26 arkir
}d. 40 sk^ einstök nr, 8 skt
'Mulaun 7. Wí.
Auylýsingar eru leknar i hlaid-
id fynr 6 sk. hver lína, Vid-
aukablöd eru prentud tí kostn-
í/c/ hlutadeigenda.
1«. Ált.
Leidrj ettingar: í 3. — 4. nr.Síý.lST3 12, tÍJ'jr.
^s’ fyrra cldlki 10 Z. íí. Zes: íslenclingar. Á sömu
seinna dálki 24 Z. o. «. /es : gaman. Á bls. 1). ödr-
Uni dálki 2 /. «. «. les: ísjávvei du. Á bls. 10J'yrra dálki
I. a, «. les: eigi
„ÍIJÁLPAÐU þJER SJÁLFUR, f>Á MUN ÐROTTINN
HJÁLPA jþJER“.
(Framliald).
Annab atribib í öllum framförum er þolinmæ&in.
»t)olinmæ?>in þrautir vinnur allar“ 8egir máltækib, og ept-
lr því verbur engin þraut unnin engu til leibar komib, er
^ikils er um vert, án þolinmæbi. þab er sjaldnast, ab
^'otirnir gangi svo greiblega úr hendi, og því meira þarf
O'fir hverjum hlut ab hafa, sem meira er í hann varib.
®leinninn er hib harbasta, sem til er, og þó liolar drop-
lnir steininn; og meb hverju? eigi meb afli sínu, því þab
er eigi mikib aíl í einum dropa, heldur meb því ab falla
opt á steininn. þolinmæbin er í raun rjettri eitt atribi
ibninnar, eba ab láta eigi af ab vinna ab einhverju, fyr
en því er lokib, eba svo mikib er ab því gjört, sem kost-
ur er á, eptir því, sem hagir og hæíilegleikar eru til.
Eigi fellur trje vib fyrsta högg, og eigi rís lms vib fyrsta
streng eba stein, er í þab er lagbur; en ekkert trje er
svo digurt, ab tíb högg felli þab eigi, og af hínum mörgu
strengjum og steinum rís hib hæsta hús. þab er því eigi
flóg afc vera ötull ab vinna, ef þolifc brestur. Otulleiki
þollaus dreifir afiinu í ýmsar áttir, og svo lítil deild afls-
ins kemur nifcur á hverjum stafcnum, afc hennar gætir eigi.
Svo verfcur fyrir þeim, er brjótast í mörgu, afc eigi verfc«
Ur neitt úr neinu fyrir þeim. þeir gefast upp vifc eitt, áb-
ur en þab er fullreynt og byrja á öbru. þá liefir, ef
til vill, eigi vantafc nema herzluinuninn vifc hifc fyrra, en
af því afc hætt var vifc þafc, varfc þafc alit til ónýtis, er
fyrir því haffci verifc haft. Jeg vil taka til dæmis upp á
drengilegt og eptirbreytnisvert þol Jónasar Símonar-
B o n a r, er smífcafci vjel þá, er lýst er í Norfcanf. 1872
nr. 27. o. s. frv., og höffcingsbóndann Ásgeir Einars-
son afc þingeyrum, er óbilandi vinnur ab hinu mikla þrek-
Virki steinkirkjunni hjá sjer. þessir og abrir eins menn
eiga ævarandi minnisvarba í verkum sínum, en þeir eiga
einnig ab eiga sjer minnisvarba í brjóstum vorum, svo
afc vjer heibrum þá mefc því, afc feta drengilega í fótspor
þeirra.
þolinmæfcin styfcst vib vonina um afc takast muni, ef
opt er til reynt og á ýmsa vegu ; en vonin glæbist aptur
af traustinu á mætti þeim er meiri er en mfittur manns-
ins, og er góbviljabur máttur, er veitir því framkvæmd,
er skynsamlega er formab. þafc er eigi árennilegt fyrir
menn, þegar menn taka biblíuna fyrst í höndsjer, til þess
ab frrebast af henni uin sálarheill sína; er hún þur í fyrstu
og þung, og þykja eigi líkur til ab þab haíi mikifc upp á
sig, ab vera ab eyfca stundum sfnum til annars eins; en
ef eigi er gefib upp og áfram er haldifc, verfcur iesturinn
ánægjulegri, skilningurinn glæbist, og árangurinn verfcur
Býnilegur í sifcbót og vöndufcu framferfci, því afc Gub lijálp-
ar þeim, er hjálpar sjer sjálfur. Allt afc einu er mefc
vinnubrögfc. þafc lítur eigi út fyrir, afc þafc verbi nokk-
urn lírna barn í brók, þó afc fátækur bóndi fari afc skera
M 5.-6.
ofan af fáeinum þúfum hjá sjer eba leggja lítinn garfc-
spotta cfca þessháttar. j.Harbærin koma, klakinn fer aldr-
rei úr jörbunni, jeg hefi aldrei neitt gott af þvi, þó ab jeg fari
ab hjástra vib ab tarna“. Svona rnælir þolleysib; hjer brestur
vonina og traustib, og því er ekkert gjört, eba hætt vib, þó
ab byrjab sje. Gub getur eigi hjálpab, þó hann vilji. þó
eru dæmin deginum Ijósari, ab fátækir bændur og barnamenn
hafa unnib þau verk á jörbum sínum, ab kraptaverk má
kalla hjá því, sem sumstabar er. Og fyrir livab vannst
þeim þetta annafc en atorku og þoiinmæbi? þeir gáfust
eigi upp, þó afc á stundum liorfbist illa á; þeir sættu
lagi og unnu þá er dagur var, notufcu tækifærin og svo
fullkomnabist verkib.
þab eru svo mörg merkis atrifci á rekspölnum í þjófc-
lífi vor íslendinga nú á tímum, afc vjer megum alvarlega
gæta vor, afc gefast eigi upp, þó afc allt gangi eigi greífc-
lega í fyrstu. þafc er auk stjórnarbótarinnar, verzlunar-
máiin, brennivíns hófsemin og þjófcvinafjelagifc, yfir höfufc
glæfcing á öllum samtökum og fjetagsskap; og enn eru sein
fyrri jarbabætur og húsabætur og umbætur á f|árhirbing og
fjárkyni. Gætib ybar því landarl Missib eigi traustib á
sjálfum ybur! Leggib hver sinn litla stein í þessar merk-
isbyggingar, einn í þessar af þeim, annar í hinar, og
munu þær meb Gubs hjálp ná fullri hæb. Ilver einn
yfcar veldur eigi þungum steini, en margt smátt gjörir
eitt stórt, Ailir erub þjer kailabir tii þess ab vinna stöb-
ugt hver afc sinni eigin menningu og allir saman ab menn-
ingu fósturjaríar sinnar. Missib eigi heldur tratistifc á
forgöngumönnum þjófcarinnar; treystib mönnunum fyrir
mátt forsjónarinnar í mönnunum, er vill leifca allt og alla
til fullkomnunar og sælu. — þjer hafifc lengi verifc þol-
inmófcir Islendingarl meb aiskyns ókjör í stjórnarefnum
og verzlunarefnum og fleiru; látifc nú sjá, og verifc eins
þolinmóbir r afc reysa sæmd yfcar sjálfra og fóstnrjarfcar
yfcar1, eins og í afc bera svívirfcing yfcar og fósturjarfc-
ar yfcar.
þá var ósjerplægnin þrifcja atrifcifc, er útheimtist
til allrar menningar. Ósjerpiægni er í stutiu máli afc líta
eigi einasta á sitt gagn, heldur einnig annara. »IIver er
sjálfum sjer næstur“ segir máltækifc, og er þab öldungis
rjett og satt. þafc er skylda hvers eins, ab hugsa fyrstog
fremst um hagi sjálfs sín og þeirra, er honum standa
næstir, og svo afc eins eflist hagur fjelagsins, afc hagur
hinna einstöku sje í gófcu lagi. þó er þafc eigi einhlítt
til fjelagsheilla, ef velgengni hinna einstöku er meingub
af ólyfjan eigingirninnar. þafc gildir einu hvafc vel hinir
einstöku standa sig, ef þeir rígbinda hugsun sína afc eins viö
sjálfa sig, og vilja engu sinna, þykir ekkert til neins koma,
ef þafc efiir eigi veg þeirra sjálfra efca hag á einhvern hátt^
þá spilla þeir menning sjáifra sín og styfcja eigi almenn-
ings heiliir eins og þeir geta og eru því skyldir til, því
sá scm kann afc gjöra gott og gjörir þafc ekki, hanu
syndgar, hann gjörir rangt, hann er eigi mafcur mefc
mönnum. Hver og einn á afc vísu sjálfan sig og þafc,
er hann hefir mefc höndum, en þó eigi svo, afc eigi hvíii
jafnframt á honum sú skylda, afc styfcja þörf fyrirtæki,
er almenning varfca. Til þess hefir hver sá köllun, sem
er í fjelaginu, þó afc meira sje af þeim heimtafc, er meira
er lánaö. þafc er ckkert atvik í lífinu, afc sjerplægni
13 —
AKUREYRI 31. JANÚAR 1873.