Baldur - 15.05.1868, Blaðsíða 7

31
fjalladrögunum innst í landinu hjeldu nokkrir Habesching-
ar frelsi sínu. Þar við stóð, unz Þeódór konungur varð
sá spámaður, er upp var vakinn lýðnum. Hann hefir lagt
nær alla þjóðflokkana undir vald sitt og gjört Habesch
aptur að einu stóru ríki.
Við þetta stendur nú, en raunin gefur að vita, hvort
land þetta áað beygja sig undir vald Norðurálfumanna, og
þýðast menntum og siði Norðurálfubúa, og verða mennt-
uninni öflugl spor, sem hún heggur í klakann, til að ná
þar fastri stöðu og breiðast þaðan yfir upplönd Afríku,
eða það á að verða þröskuldur, er Englendingar fá eigi yfir
stígið, og varnargarður menntunarleysisins og hlíf móti
menntuninni. Enn er eigi hægt að sjá, hvort Englendingum
muni vinnast að ná landinu, eða það fær varizt, og geymt
sig í gamla horfinu, til þess, að verða að líkindum, við
dauða Þeódórs, styrjöldum, óstjórn, lögleysi og siðleysi að
bráð. I—s—n.
HEFNDIN.
(Eptir J. L. Runeberg).
Um leiðir blóma leikur sjer
lækjarbáran kvika;
grasi vafið engið er,
ótal rósir blika.
Fagrar meyjar fóru’ að sjá
fríða sumardalinn;
ungur sveinn í leyni lá,
und litlum runna falinn.
Linda skemmta lofnir sjer,
leika, dansa, skrafa,
og segja margt, sem ekki er
eptir vert að hafa.
»Ef maður heyra oss nú á
• einhver mætti’ og h'ta,
»mundi blygðun mála þá
»marga vanga hvíta.»
»Við skulum setja svo«, þá kvað
sveinn, og reis á fætur,
»að runnurinn hjerna heyrði það;
»hann hefur á mörgu gætur.»
»Grípum hann, sem hraðast má!»
— Hann er þegar tekinn. —
«Hann skal bundinn hefndir fá!»
•—Hefndin vel er rekin.
í fíflaleggjum fjötraður sveinn
fjekk þá hegning þunga,
því kátur svanni hver og einn
kyssti drenginn unga.
Kristján Jónsson.
FRJETTIR ÚTLENDAR.
Vjer skýrðum nokkuð frá helztu útlendum frjettum í
næsta blaði hjer á undan. En þar var þá fyrir önnkost
látið þess ógetið, hvernig Englendingum gengi með Ha-
besch-förina. Síðast er vjer frjettum, voru Englendingar
nær þrem dagleiðum frá Þeódór konungi. Hann hefir hörf-
að undan inn í landið, þangað sem fjallvígin öruggu veita
honum hlíf. Englendingar hafa látið bjóða honum friðar-
kosti, en hann hafnar þeim öllum. feódór konungurhefir
tamið lið sitt við herskap, og er það talið vel til hernaðar
búið. Þegar Englendingar eru á ferðinni inn í landið, og
einhver maður verður viðskila við meginherinn, þá finna
þeir ávallt þessa menn daginn eptir, hengda á vegi sínum.
tannig hefir Þeódór lið sitt í skógunum allt í kringum þá
á hergöngunni. — Sem lítið dæmi þess, hver maður t*eódór
sje, má geta þess, að í vetur gerðu nokkrir af liðsmönn-
um hans samsæri gegn honum, og ætluðu að stofna upp-
reist. Konungur verður áskynja um þetta, og einn góðan
veðurdag gengur hann út, og býður liðsmönnum, er sam-
særið höfðu gert, að fylgja sjer. Þeir ganga svo til þess,
er þeir koma í rjóður eitt. Þar var hæð í miðju. Þeódór
gengur upp á hæðina, og lætur hina fylkja sjer í hringþar
umbergis. Hann var svo vopnum búinn, að hann var girt-
ur spjóti við hlið; eigi hafði hann annað vopna. Hann brá
þá spjótinu, og mælti til þeirra: »Fúlir þrælar! Jeg þekki
ráðlag yðvart; þjer ætlið að ráða mjer bana; en þjer,
kapalhjartaðir fantar, engum yðar mun auðnast, að yfir-
stíga giptu mína! Þannig mun jeg leika hvern og einn af
yður«, mælti hann, og skaut um leið spjóti sínu á einn,
og nísti spjótið hann upp við eik, er hann stóð hjá. Þarna
stóð hann vopnlaus og hlífarlaus, og leit yfir hringinn með
hinu eldgrimma augnaráði sínu, en öllum hermöunum fjellst
hugur; þeir köstuðu sjer fram og mæltu: »Vjer erum
þrælar þínir! far þú með oss, sem þjer lízt!« Af þessu
má marka, hvílík þrælalund er kominn í herinn af kúgun
og liarðstjórnaraga. l—s—n.
FRJETTIR INNLENDAR.
IJinn 13. dag þessa mán: kom hingað norðanlands-
pósturinn Björn Guðmundsson; hafði hann farið að norðan
2. dag þ. m.; með honum kom hjer og til bæjarins lierra
bókbindari Friðbjörn Steinsson af Akureyri. Með þessari
ferð komu brjef að norðan og austan, og svo kom hingað
Norðanfari til þess 1. d. maí-mán., ogber hann ávallt, eins
og hann er vanur, margt þarft og fróðlegt, en fátt og lít-
ið, sem ekki sje að einhverju nýtt.
Af norðurlandi er það helzt að frjetta, að þar er al-
veg hafíslaust með öllu norðurlandi og austurlandi, þó
hefir sjezt til hans að eins, svo sem sjá má af hrjefi frá
Seyðisfirði, (sjá hjer á eptir). Veðráttan hafði síðan á
páskum verið einkar góð, eins og hjer sunnanlands hefir
verið, en skepnuhöld betri þar, en hjer eru. Hákarlaskip
lögðu þar út þegar úr páskum, en voru eigi komin aptur,