Baldur - 07.11.1868, Blaðsíða 5

65
en af þeim bjartir geislar stóðu,
er leiptruðu sonar enni á
sem álfröðull á jökulgljá ;
þeir geislar stóðu’ af guðdómsloga,
er glóir æ í móðurhjarta
og aldrei ljær svo birtu bjarta,
sem þá er tárin brennheit boga.
Hún starði sonar enni á
eins og hún vildi’ í huliðsrúnum,
skráðum í svip á sveinsins brúnum,
ókomins tíma örlög sjá.
Og það var gleði gráti blandin,
góðvinar horfins mynd að sjá
sonarins kærn ásján á,
og sjá að þar bjó sami andinn.
Lokað var föður ljúfri sjón,
hann iá á köldum mararbotni,
móðirin trygglynd treysti drottni
og bar með hógværð harm og tjón.
Sneri sjer öll til arfans bjarta
elskan hins blíða móðurhjarta,
sem bregður ei nje breytir sjer
og blóðhönd heljar sterkari’ er.
Sofanda hrundu lokkar Ijósir
um litarfagrar vangarósir,
sem vaka’ á æsku vonarárum
og vökvast móður ástartárum,
sem við eldheita ástarkossa
enn þá skærara’ og heitar’ blossa.
Nú hægum blundi bregður sveinn
og brosir munnur ástarhreinn ;
og augun blá, svo blíð og djúp,
sem brosi vorhimins heiður bogi,
er sveipar himin sólarlogi
í gulli fegri geislahjúp,
áhyggjulaus og laus við synd
þau ljúfrar móður störðu’ á mynd.
Hans sæla blíð í brosi hló,
ljet nú leita vandlega um öll hús, í hverjum kima og hverri
kró; riddararnir stungu sverðum sínum gegn um hverja
sæng og hverja hyrziu, hvern heykleggja og hálmdyngju í
borginni. Varaði leit þessi í samfleytta 14 daga, og heyrði
Brenz á hverjum degi, er menn hjöluðu á strætum úti sfn
á milli um það, hversu leitin gengi; og hann gat tekið
undir af alhuga með konum þeim, er hann heyrði tala
saman hvern morgun og segja: »Guði sje lof; enn hafa
þeir ekki fundið hann». Loks kom röðin að því húsi, þar
sem Brenz var inni. Meðan hann kraup á knje fyrir ofan
brennibunkann og baðst fyrir, heyrði hann vopnagnýinn allt
í kring um sig, er hermennirnir leituðu um allt húsið með
miklum hávaða og stúngu spjótum sínum hvervetna í. Loks
komu þeir á loptið upp og að leyni hans. Nærri lá að
hann fyndist, og var þar skammt fyrir honum milli lífs og
dauða. Einn af hermönnunum lagði jafnvel spjóti sínu
gegn um brennibunkann, og varð Brenz að víkja sjer við,
til að forðast lagið. Loks var þar og fullleitað í hverju
skoti, og leitarstjóri sagði: »Já, já; fara skulum við hjeð-
an; ekki er hann hjer heldur». Leitarmenn þóttust nú
þess fullöruggir, að Brenz væri eigi í Stuttgart og hjeldu
brott.
blikaði ást af sjónarsteinum,
sakleysi’ og yndi’ í brjósti bjó,
sem börnunum er kunnugt einum.
II.
í hárri borg, í hvelfdum sai,
hjarðrikurn langt frá æskudal,
langt burt frá ættlands elfarstraumi
einmani mitt í heimsins glaumi
hnugginn og sjúkur halur hvílir,
en hönd þar engrar móður skýlir,
því nú helir stirðnuð móðurmund
i moldu hvílt um langa slund.
Og lengur eru’ ei lokkar hans
ljósir sem gull, en hjelugráir,
þeir Ijeku bæði fölir og fáir
um bleika kinn hins mædda manns;
og nú var ekkert æskublóm
nje yndisroði hans á vöngum,
þau höfðu’ á dögum lífsins löngum
skelfingar þolað skapadóm;
þau blóm, sem móður munartár
svo margopt vætlu’ um bernskuár,
sprottin í æsku unaðsloga
undir sakleysis himinboga,
þau voru brunnin burtu öll
í bitrum eldi gremjutára,
þau eru daggfall sorgarsára,
sem kindill heit, svo köld sem mjöll.
Því heimurinn á tvenns kyns tár,
þau til eru bæði mjúk og sár: —
önnur frá himins sælu sölum,
er svölun veita mæddum hölum,
bernskunnar sæla, blíða lind,
er burtu rýmir harmamynd,
elskenda dýrstur ástarsjóður
og ástarfórnir blíðrar móður; —
en hin eru járnköld jeljadrög,
En hvernig lifði nú Brenz á brauðinu, án þess, að
hafa neitt til að svala sjer á, í 14daga? Drottinn sáfyrir
því. Hinn fyrsta dag, er hann var þar, kom hæna ein
þegjandi og hægt í skotið til hans og lagði einu eggi við
fætur hans; síðan fór hún brott aptur eins þögul og hún
kom, enda þótt hænur sjeu vanar að klaka og gala á ept-
ir, er þær hafa verpt. Brenz skoðaði þetta sem sending
frá guði, borðaði brauðið með egginu, og gjörði drottni
þakkir af öllu hjarta. Næsta dag kom hænan aptur, og
svo alla þá fjórtán daga, sem leitin stóð yfir. En fráþeim
degi, er hinir spánsku riddarar fóru úr bænum, kom hún
eigi framar, og beyrði frá Brenz, að menn sögðu á stræt-
unum. »Nú eru þeir farnir».
Um kvöldið gekk Brenz fyrir hertogann, en hann ætl-
aði eigi að geta trúað sínum eigin augum, og þegar liann
heyrði, hve dásamlega drottinn hafði frelsað Brenz, stóð
hann upp úr sæti sínu í höllinni, leiddi Brenz með sjer að
hallarglugganum, og baðst fyrir ásamt honum.
Saga þessi hefir góð skilríki fyrir sjer. En hvað er
kraptaverk, ef eigi þetta, enda þótt það sje ekki móti lögum
náttúrunnar ? J.