Tíminn - 22.04.1871, Blaðsíða 3

7
malirnar og kallaði: „æ, jeg held jeg
ætli að spi inga I lífið á mjer er allt í
einum stokki“!
Allir sváfu { baðstofunni nema bándi,
sem lá vakandi og heyrði andvörp Sæ-
rúnar. Ilann talar þá til henr.ar í hálf-
um hljóðum: „hvað gengur á fyrir þjer,
stúlka ? vektu ekki fólkið með ósköpun-
um í þjer“ I
„Jeg get ekki gjört að því, hús-
bóndi góður ! “ segir Særún ; „jeg þoli
ekki af mjer að bera fyrir uppþeinbu.
Mjer bregður líklega við vistina; jeg
hefi víða verið, enn aldrei nokkurt
Sprengikvöld fengið eins þykkan
spaðgraut og í gærkvöldi. Jeg borðaði
upp úr askinum inínum til allrar ógæfu;
því jeg hafði líka rjett áður komizt í
sprengikvöldsrefmn á Litlugrund. Nei,
heyrðu, húsbóndi góður, öskrið innan um
mig ! Mjer hægðist þó dálítið núna ! “
„Já, jeg sje það“, segir bóndi, „og
heyri líka, að þú hefir ekki svikist uin
að halda sprerigikvöldið; en rífðu ekki
fyrir injer rekkvoðirnar, Særún “!
„Það er þó minni skaði í þeim, enn
f manns, eða meyjarlífinu “! segir Særún.
Bóndi brosti og hættu þau svo tal-
inu. Síðan sezt hann upp og segir við
sjálfan sig; „hvar er gleðin mín og græni
kúíurinn ? Það er rjettast að jeg gleðji
mig nú á Öskudagsmorguninn, fyrst hún
Særún hefir gætt sjer á sprengikvöldinu“.
Eptir þetta smásýpur hann á kútn-
um og liggur vakandi, unz liann heyrir
að Særún sezt upp og segir í hljóði :
„mjcr er ekki til neins að liggja svona
lengur; mjer verður bezt að komazt á
kreik og vita, livort mjer hægist ekki ;
enn jeg skal halda það hjeðan af, að það
er vandi að vera í góðri matarvisl á
sprengikvöldin“.
Bóndi heyrði þessa eintölu Særúnar,
brosti í kamp og bar kút að munni.
Nú fer Særún að klajða sig, sinámjak-
ar sjer innan um rúmið og stynur þung-
an. Enn þegar hún ætlar að krækja að
sjer pilsinu keinst það ekki hálfa leið,
svo hún verður að setja í það lærilykkju.
Síðan dregst hún fram á rúmstokkinn,
og ætlar að setja upp skóna ; enn þá var
uppþemban svo mikil, að hún þoldi
með engu móti að beygja sig, streyttist
þó við og segir: „sjer er nú hver mat-
arvistin á Stórugrund ! En nú linn jeg
samt, að farin er að koma lueifing á
vindana, síðan hreifing koin á mig. Mjer
þykir verst, ef það heyrist mjiig mikið
til þeirra. Jeg held hann S n j ó 1 f u r
fcngi sögu til næsta bæjar, ef hann skyldi
vakna við skruðningana innan um mig.
Jeg kæri mig ekki eins um húsbóndann;
hann er ekki svo upptektasamur. Enn
nú held jeg ætli að hvessa samt“, segir
Særún, og hrökkur upp al' rúmstokknum;
„æ, nú hægðist mjer, og ekki vaknaði
Snjólfur“ !
Eptir þetta stendur Særún stundarkorn
og strýkur sig utan; síðan fetar hún ut-
ar cptir baðstofuloptinu og stynur við;
enn þegar hún kemur að stigagatinu móts
við rúmið, sem Snjölfur svaí í, herðir
svo á henni, að hún hljóðar upp og sezt
framan á hjá honum.
jþá vaknar Snjólfur, þreifar íyrir sjer
og segir : „hvað er þetta ? kvennmaður
komin upp í til mín“!
„Hafðu ekki svona hátt tetrið mitt“!
segir Særún; „því segirðu það, að jeg sje
komin upp í til þín, þó jeg tyllti mjer
niður á blástokkinn, af því jeg ætlaði
að rjúka um kull af höfuðsvima “?
„Ætlastu þá til,“ segir Snjólfur, „að
jeg skuli lækna í þjcr höfuösóttina“ ?