Tíminn - 22.04.1871, Blaðsíða 4

8
„Og fjærri fer því,“ segir Særún ; „enn
jeg hugsaði; að húsbóndinn ætti eins
tnikið með rúmstokkinn eins og þú, og að
mjer væri ekki of gott, að sitja á hon-
um, meðan svimakastið væri að líða hjáK.
Nú hljóðar Særún upp yfir sig.
„Hvar tekur þig sárast“? segir Snjólf-
ur. ))f>að er þó aldrei farinn að verka
á þig spaðgrauturinn í gærkvöldi ? Yiti
menn ! þú Ijezt ekki svo lítið yfir hon-
um, þegar þú varst að hæla sprengi-
kvöldinu og viðgjörðunum“.
„Heldurðu, að jeg kunni mjer ekki
magamál", segir Særún, „fullorðinn kvenn-
maðurinn“?
BEkki veit jeg um það“, segir Snjólf-
ur; „enn laust trúi jeg því, að gaulið, sem
jeg heyri innan um þig, sje allt í höfð-
inu á þjer. Mig skyldi þá ekki furða,
þó þjer væri ekki sem ailra bezt í því,
ef þar væri svona kyrrlátt inni fyrir“.
„Og allt þetta vindgaul er þó í sjálf-
um höfuðæðunum“, segir Særún. sÞað
hafa líklega hlaupið innan í mig óholl-
ir dampar; og þegar þeir stíga upp til
höfuðsins, þá get jeg ekki ráðið mjer
fyrir svima“.
Nú var svo komið fyrir Særúni, að
hún mátti ekki lengur láta svo búið vera.
Hún segir þá: „jeg ætla að hnupla hjerna
nokkru frá þjer, Snjólfur minn! Jeg
skal einhverntíma gefa þjer spón úr ask-
inum mínum fyrir, ef jeg leyfi“.
„Og það vil jeg að II ý t h e i t i m a t
á menn,“ segir Snjólfur, snýr sjer upp
í liorn og breiðir yfir höíuð En Særún
staulast niður stigann og fram í eldhús.
Bóndi gengur fram á eptir henni og
ætlar að líta til veðurs; staðnæmist hann
við eldhúsdyrnar, og heyrir að Særún er
að tauta við sjálfa sig:
„Jeg má þó muna eptir sprengikvöld-
inu því arna Það fór allt sem slysa-
legast fyrir mjer, að mig skyldi daga
þarna uppi hjá bælinu hans Snjólfs, sem
hæðist að öllu. Nei, það er sjaldan ein
bára stök. Það er nú sök sjer að borða
sig svona heldur saddan; slíkt heíir marg-
an góðan hent ; en það tekur út yfir, að
verða að leita sjer hægða hjá háðfugli.
Og allt á jeg þetta í rauninni upp á
Snjólf; því jeg man það eins og jeg sit
hjerna, að hann sagði í gær yfir spað-
grautnum, og leit til mín: „„Springi
sá sem fyllstur e r““! enn það eru
gömul áhrýnsorð. Jeg borðaði lítið meir
í gær, enn í erfiðisdrykkjunni eptir hann
föður minn sæla. f*ar voru nú sjálfsagt
beztu rjettir: Skonrok nreð sírópi og
sykraðar luinmur; enn mjer varð æði
bumbult eigi að síður, nema hvað allt
gekk þá upp úr mjer, sem betur fór,
svo góður matur; enn nú fer allt hina
leiðina; og það er líka von á því ; þetta
var svo aldrei annað enn baunir með
bræðing á Litlugrund ; og þær eru það,
sem leita nú norður og niður. Yfir mig
gengur! það er eins og maturinn velji
sjer vegi epíir virðingu ; hann gengur
svona upp eða niður eptir gæðum“.
Eptir þetta gengur Særún inn í baðstofu;
enn þegar hún kemur upp stigann, biltir
Snjólfur sjer fram og kallar : „hvernig líð-
ur spaðgrautnum, Særún“ ?
„Yertu ekki að þessu masi, strákur!
segir Særún, „Þú getur aldrei talað um
annað en kjöt og ílot; og svo vekur þú
fólkið með hávaðanum í þjer“,
Snjólfur svarar: „það heyrist varla meira
tii mfn, þó jeg tali mæltu málinu, enn
áðan heyrðist til þín, þegar þú gekkst
ofan stigann“.
„Bifsaður óþverri ertu, Snjólfur“ ! seg-