Tíminn - 22.04.1871, Blaðsíða 5

9
ir Særún ; „og rjettast er aö jeg svíki
þig um grautinn.“
Síðan gengur lifin að rúmi sínu og sezt
niður.
í*á kallar bóndi og segir: „er þjer
nokkuð ljettara, Særfina ?
„Ójá hósbóndi góður“! segir hón; „það
er svo, að jeg kann mjer ekki læti“.
„Það er vel farið“, segir bóndi; „enn
hefirðu aldrei lifað sprengikvöld fyrr enn
í gær“?
„Lifað hefi jeg það“, segir Særún; „enn
það hefir aldrei verið haldið neitt upp á
það, þar sem jeg hefi verið. Jeg vand-
ist við kvöldskatt, þegar jeg var
ung; og svo var gefin vökustaur
hjá hreppstjóranum sáluga, sem jeg var
hjá seinast“.
„Hvað var það, þessi kvöldskattur“?
segir bóndi, „og hvenær var hann gefinn“?
„Hann var gefinn einhvern tíma ájóla-
föstunni“ segir Særún. „IJað vissi eng-
inn á bænum fyrri til, enn að annað-
hvort hósmóðirin eða hfisbóndinn komu
eitthvert kvöldið inn í baðstofu á vök-
unni með fullt trog af magálum, klett-
um, bringukollum, laufabrauði og kökuin,
og skömmtuðu öllu íólkinu. Gjörðu þau
þetta sitt árið hvort hjónin á Bfirfelli.
Jeg man helzt eptir einu kletti, sem hann
Torfi lagði í kjöltu mína og sagði um
leið: „„segðu nó, að þó íáir aldrei ætan
bita, Særón““! Jeg gat ekki heldurlok-
ið þeim skatti unr kvöldið, og ekki fyrr
enn jeg vaknaði undir morgun; enn þá
kláraði jeg klettið“.
Bóndi segir: „jeg hefði viljað vera
næturgestur á Bfirfelli kvöldið það setn
þessi skattur var gefinn".
„Þfi ert þá eins og presturinn® segir
Særfin, „Hann var æfinlega vanur að koma
í hfisvitjun til hreppsfjórans sáluga, þeg-
ar gefa átti vökustaurinn“.
„Vissi presturinn það“? segir bóndi.
„Því ætli hann vissi það ekki, maður-
inn“? segir Særún. „Hreppstjórinn sál-
ugi ljet æfinlega gefa vökustaurinn laug-
ardaginn fyrir jólaföstu“.
„Var það eins mikil kjöthátíð og á
Búrfelli“? spyr bóndi.
„Ekki segi jeg það“, svarar Særón;
„enn það kenndi æfinlega margra grasa
í vökustaurnum hjá hreppstjóranum sál-
uga. Þar voru svið og lundabaggar,
blómur og beinastrjógur fyrir utan kjötið
og kökurnar; svo það var dágóð mat-
semd, þegar allt koin saman. Jeg man
helzt eptir einuin vökustaur af nokkru,
sem viðbar. f’að var von á presti til
að hósvitja; enn börnin voru lítið farin
að lesa upp, svo hreppstjórinn sálugi
hugsaði, að þau mundu kunna lítið og
illa; og lield jeg liann hafi helzt viljað,
að fræðalesturinn færizt fyrir Nó kem-
ur prestur, þegar vaka er nýbyrjuð; og
meðan hann er að skafa af sjer snjóinn,
kemur hreppstjóri með stórt tinfat fullt
af allskonar vökustaurum, og setur á hyllu
upp í mænir í baðstofunni þar nálægt,
sem prestur átti að sitja. f*egar hann
er seztur inn í baðslofu, komur húsmóð-
iiin með vökustaurinn, og fer að skammta
fólkinu fram á loptinu; enn hreppstjórinn
sálugi cr með unglingana innar frá hjá
presti. f*á segir prestur: „„Það er bezt
að ljfika af þessum fræðalestri, og komdu
hjerna, Kári minnlitli! með kverið þitt““!
Hreppstjórinn ætlar að ná því olan af
hyllu, enn kemur við tinfatið, svo það
dcttur niður á lopt, og vökustaurarnir
velta ót og suður. „„0, tfnið upp mat-
inn, börnin mín góð““! kallar prestur;
„„þið kunnið prýðilega““! Síðan tíndu