Tíminn - 22.04.1871, Blaðsíða 7

11
átt frið á mjer Öskudaginn fyrir ásnkn f
hverjum amlnðanum að setja á mijj steina;
enn jeg hefi mestu andstyggð á því; enda
kemur varla nokkur dagur verri og leið-
inlegri yfir mig, enn Öskudagurinn ; og
það gengur yfir inig, að hann skuli vera
prentaður f Almanakinu innan um hina
dagana og hátíðirnar“.
Bóndi segir: ,,Jog er hræddur um, að
þessi ásókn í piltunum, að setja á þig
steina, komi tnest til af því, að þú heit-
ir Steinunn og ert Steinsdóttir, og tekur
steinaburðinn of nærri þjer“.
Steinunn svarar: „í*að má nú hver
lá mjer það sein viil; enn jeg heid að
steinarnir hafi ekki verið svo happasælir
í ætt minni, að jeg þurfi að halda af þeim.
Steinvör heitin amma mín gleypti fíkju
með steininum í einu sinni í veizlu. og
dó eptir það. Steinþór heitinn inóðurafi
minn fótbrotnaði í rennisteini á Iestaferð
í Reykjavík. Steinn sálugi faðir rninn
varð aldrei jafngóður í liöfðinu eptir biltu,
sem hann fjekk af hestbaki niður á mosa-
vaxinn grástein; og allir mega muna
eptir biltunni, sem jeg datt um barsmíða-
steininn hjerna á jólalöstunni í vetur.
Nei, það væru fleiri í uiínum sporum,
sem ekki vildu láta tyldra utan á sig
steinum.
Nú sezt upp I n g u n n bóndadnttir
og segir: „Það er bezt að kveikja Ijós
og klæða sig; enginn getur svo sofiö hjeð-
an af fyrir myrklælni við steina og ösku-
poka“.
Eptir þetta fara allir að klæða sig.
Steinunn gengur fram í eldhús, enn Sæ-
rún fer að leysa færilykkjuna úr pilsi
sínu. Síðan tekur hún kistdkorn, snýr
sjer undan Ijósinu, og tekur upp 4 ösku-
poka úttroðna. Hún þuklar þá utan og
brosir, lætur þá svo í vasa sinn og bind-
ur á sig svuntuna, sezt síðan niður við
prjóna og fer að raula. þegar Snjólfur
er að girða sig, kallar hann upp : „eitt-
livað er hjer í spilinu ! jeg kem ekki að
mjer Iokunni I Þær hafa þó aldrei látið
öskupoka innan undir fóðrið I Nú brosa
aliir nema Særún, sem tautar í hljóði :
„enn hvað hann er nasvís, að þefa þarna
upp pokann“! þá dregur Snjólfur upp
tvo drellira úr sútaskinni, og var ártal-
ið skrifað á annan ; enn fangamark
Snjólfs stóð á hinum ritað með kálfs-
blóði. „Skoðið“ segir hann. „hún hefir
ætlað að hugnast mjer fyrir hnuplið í
nótt! Þetta heíir Særún gjört og enginn
maður annar“ Síöan sendir hann pok-
ana f kjöltu Særúnar; enn hún lætur þá í
vasa sinn og segir: „bíðum við,
„,,e k k i e r ö 11 n ó 11 ú t i e n n ““
sagði draugurin n“. I þessu set-
ur Styrbjörn upp húfuna sem hann hafði
undir hattinum. „Eitthvað er hjer ekki
hreint b segir hann og þuklar utan skott-
ið. Síðan dregur hann þaðan dálítinn
ílöjelspoka, fullan með ösku. Jþá hlær
G u ð r í ð u r litla fjósakind.
„Æ já já“ segir Styrbjörn, „það lá
alltjend að, þú lofaðir því í gær, að jeg
skyldi eiga þig að á Öskudaginn; enn jeg
ætla nú að eiga þenna poka, því hann
er svo fallegur“.
„Nei“ segir Guðríður, „skilaðu mjer
honum aptur, bezti Sfyrbjörn minn ! Jeg
tók í liann fallegustu pjötluna sem jeg
átti ; enn jeg er ekki svo iík af pjötl-
um eptir“.
„Og það er frá“ segir Styrbjörn, pok-
inn er laglegasta pyngja, og jeg ætla að
safna í hann morgungjöíinni handa kon-
unni á síðan“.
,',Ekki spyr jeg að ágirndinni í þjer“
segir Guðríður kjökrandi, „enn jeg skal