Tíminn - 14.02.1872, Blaðsíða 1

3.-4. blað.
1872.
TIMIMM®
Beykjavík 14. febrúar.
— f>ó það hefði máske sumum þótt undarlegt
og ótriilegt í fyrravetur um þetta leyti, að blað
þetta mundi nokkurn tíma verða til, og þá eigi
síður, að það skyldi eigi halda áfram á Akureyri
eins og til var ætlazt, fyrst það var byrjað þar, að
gefa það út, þá heflr þetta nú samt hvorttveggja
komið rækilega fram. Enn hvað sem nú um þetta
er, og hversu margbreytt atvik að hafa stuðlað að
því, að áframhald af blaðinu eigi heflr komið út,
síðan aðeins ein og hálf örk var prentuð, þá
freistum vjer nú samt að láta koma út eina eða
tvær arkir til framhalds af blaðinu, til þess að
vita, hvernig þeim verður tekið í höfuðstað lands-
ins, þar sem nú er heldur eigi völ á, nema einu
einasta blaði.
Af því nú að sumum mönnum heflr þótt það
að blöðum þeim, er út komu, að þau væru of-
mjög sögulegs efnis, höfura vjer nú í ráði, ef
nokkuð til rauna getur komið út af blaði þessu,
að taka í það smágreinir um almenn málefni, og
dálítið af frjettum.
Um söguna, er blaðið hefir meðferðis, skul-
um vjer geta þess, að sumum af lesendum henn-
ar heflr þótt hún of-grófyrt; enn vjer svörum því
eigi öðru, enn að flestir, ef eigi allir, er að því
hafa fundið, munu fyrr eður seinna hafa orðið
fyrir þeim ósköpum, er að Særúnu gengu. Yfir
höfuð að tala, álítum vjer lika allar þær sögur
einkisvirði, er eigi taka eins það ljóta eins og
hitt, úr hinu daglega lífi manna. þvísattað segja,
eru það einmitt beztu söguritararnir, er taka æfln-
týrin eins og þau hafa komið fram, án þess að
gjöra þau öll forskrúfuð. Hvað, að lyktum, sið-
ferði og siðgæði manna hjer á landi snertir, þá
óskum vjer og vonum, að saga þessi skemmi það
eigi. Ábm.
(AÐSENT).
Á hinni miklu hársölu til útlendra, sem nú
er farin að tíðkast hjer um Suður- og Austur-
land, mun mörgum þykja vel við eiga, að vekja
eptirtekt seljendanna á, hversu það virðist eiga
illa við, að láta slíka kaupendur safna stórfje á
ferðalagi sínu hjer, bæ frá bæ, (o. s. frv.), við að
reita af fólki eitt hið fegursta skraut líkamans, nl.
hárið, og það fyrir litla sem enga borgun. Oss
furðar stórlega, að fólk hjer — og það jafnvel
heiðvirt kvennfólk —, skuli ekki bera meiri virð-
ingu fyrir höfuðhári sínu, enn svo, að láta menn
þessa vera að fara höndum um höfuð sitt, til að
svipta það hinum fegurstu hárlokkum sínum. Með
því er líka horfln endurminningarinnar fagra
hugmynd, sem innifalin er í því, að geyma hár-
lokk af sínum ástfólgnu, til minningar um þá, enn
sem hverfur við það, að vita þá í svo margra
höndum, sem hafa óverðuglega aflað þessa. Ó-
verðuglega af því, að þeir hafa ekki borgað þá
sem annars vera bæri, því skyldi þessi hársala
eiga sjer stað, ætti hvert «lóð» af hárinu að kosta
4 — 5 rd. Oss sýnist það mikið fremur sæmandi
fyrir okkar lag- og fagurhentu systur á Islandi,
að æfa sig í að gjöra «armbönd» og «úrfestar.>,
af hári sínu, og selja það þannig, ef þær þá vilja,
enn að byrja með að selja það svona óunnið, eins
og ullina okkar o. fl. ^OO-
UM HROSSASÖLU. '
í «J>jóðólfi þ. á., nr. 13. 14., má sjá að, út-
flutt heflr verið af hrossum hjeðan af landi 1934,
á árunum 1870 — 71, og þegar reiknað er að
meðaltali verð hvers hross, Ýerður upphæðin 38,680
rd. fetta kann að virðast í fyrsta áliti álitlegur
gróði fyrir landsmenn, enn þegar betur eraðgætt,