Tíminn - 14.02.1872, Blaðsíða 6

18
hann var þarna innan um allar tunnurnar. Jeg
tók nú brennivínstunnuna í fang mjer, og Ijet
sponsið snúaað brjóstinu; var þá eins og hjartað
dansaði í Filpusi, svo jeg bar tunnuna í einum
rikk að stigagatinu. þá segir kaupmaður bros-
andi: — jeg man eptir því meðan jeg lifi — «við
skulum nú fá okkur einn gúmorinn áður enn við
förum ofan». Síðan fær hann mjer ljósið í gler-
lnktinni og gengur sjálfur upp á hanabjálkalopt.
Nú fór jeg fyrst að líta í kringum mig; og jeg
segi það satt, jeg sá varla í nokkra spítu í öllu
húsinu fyrir allra bezta mat, sigldum og ósigld-
um. þar hjengu svínslærin og sauðarkrofm í ról-
um, helzt er mjer eitt lærið í minni; það reri í
spiki, og snerist framan í mjer, eins og það væri
að storka Filpusi. þá komu ostarnir, gulir og
grænir, þá tólgarskildirnir þykkvir og kringlóttir.
þá smjörböglarnir, sætir og súrir, — jeg ætlaði að
segja, saltir og súrir — því Filpus er viðbitslit-
ill, og þykir hver skafan sæt. Og loksins varð
mjer litið á eina tunnu á loptinu. Jeg forsikkra
ykkur um það, að það er sú stærsta tunna, sem
komið heBr til landsins. Jeg geng forviða að
tunnunni, og slæ í hana hnefanum, þá stekkur
pakkhúsloptskötturinn undan henni og blæs fram-
an í Filpus. Mjer varð æði bilt við, og datt í
hug það, sem gjörzt hafði fyrir nokkrum árum á
Öfjörðs handelstað fyrir norðan, þar sem jeg var
með í spilinu, að slá köttinn úr tunnunni».
»Hvað er það Filpus» segir bóndadóltir, »að
slá köttinn úr tunnunni?» »Jeg hef aldrei heyrt
um þaðgetið; æ, blessaður segðu okkur þá sögu!»
»þú verður þá að muna», segirFilpus, «hvar
jeg skil við blessaðann Bakka-kaupmanninn».
«Jeg er borinn og barnfæddur fyrir norðan,
og uppólst á næsta bæ við Öfjörðs handelssteð á
Akureyri. Lagði jeg löngum leiðir mínar ofan í
kaupstaðinn, þvi Filpus langaði snemma til að læra
dönskuna. það var sú siðvenja á Eyrinni, að
byrja föstuna með narráktugum og spiðsfindugum
látum».
«því ætli fólkið hafi gjört það» segir Ingunn.
•Líklega til að geta verið þess alvarlegra og
stilltara um föstuna» segir bóndi, «enn haltu á-
fram Filpus»!
«Snæri var strengt milli tveggja timburhúsa,
og þar í bundin tvíbytna með ketti í. Síðan
völdust til vaskir drengir á Eyrinni, og úr nágrenn-
inu, frá 5—10; áttu þeir að kringsóla aptur og
fram um stræti bæjarins, og berja sitt höggið
hver í tvíbytnuna, um leið og þeir gengu undir
færið, unz tunnan datt í stafi, og kötturinn fjell
niður. þetta voru kölluð föstugangshlaup', og sá
var kallaður kattarkóngur, sem með höggi sínu
vann seinast á tunnunni».
Ingunn segir: «Var það lifandi köttur, sem lát-
inn var í tunnuna».
«Ekki vissi jeg annað» segir Filpus; «að
minnsta kosti gat sá blásið, blessuð mín! sem í
tunnuni var það eina skipti, sem eg var með í
spilinu. þegar búið var að festa upp tunnuna,
bjuggumst við narradrögtum, svo enginn þekktist,
og hver hafði sitt barefli, Jeg var búinn eins og
kvennmaður upp til miðs, nema kálfsróa dinglaði
aptur úr, sem karlmaður um búkinn, enn höfuð-
leður af sel hafði jeg fyrir andliti og saumað upp
úr hrútshorn». (Niðurl. síðar).
FBJETTIR.
Innlendar. Eptir brjefum og blöðum að norð-
an, — sem komu hinn 5. þ. m. með sendimanni
frá Akureyri — frjettist, að veðráttu hafi brugðið
til snjóa og frosta um Jólaleytið í Eyjafjarðar- og
þingeyjarsýslum, svo að um miðjan janúarm. hafl
víða verið jarðbönn um þau hjeruð. — Aflalítið á
Eyjafirði. — Almenningsheilbrigði. — Við bráða-
pestinni, sem kvað hafa gengið í Eyja- og Skaga-
firði, er sagt. að nokkrir hafi reynt Homöopatha-
meðul, sem hafi heppnaj.t vel.
Hjer sunnanlands hefir haldizt hin sama veð-
urblíða, enn frost hafa verið stöku sinnum sjer-
deilis dagana 21. og 22. f. m. 8—12° frost á R.
— Snjófalt aldrei, nema 3. þ. mán. var að eins
sporrakt um morguninn, enn tók af strax aptur