Tíminn - 14.02.1872, Blaðsíða 4

16
það horfðu mín eigin augu á, að hún bar það í
báðum höndum inn á baðstofugóIf».
«Jeg ansa ekki þessari markleysu», segir
Steinunn; «enn það er bezt að húsbóndinn skeri úr,
hvort þetta sje að bera stein».
<• Já, hvað heldur þú um það, faðir minn?«
segir Ingunn.
Gamaliel brosir, og segist verða að súpa á
kútnum sínum, til að skerpa gáfurnar, áður hann
skeri úr sliku vandamáli.
Nú líta allir upp, nema Steinunn,sem rær í-
fram á rúmi sínu.
J>á segir bóndi: «jeg er nú ekki vel að mjer
i steinafræði, en þó er það grunur minn, að ein-
hver steintegund sje í kollusteininum, en það veit
jeg, að aldrei læt jeg viljandi steina í k.......
minn».
••Heyrðu nú, Styrbjörn!» segir Steinunn; «ekki
nema drótta því að húsbóndanum, að hann sje að
bera steina og leika sjer að þeim, eins og barn!
skammast máttu þín, að koma með annað eins!»
«|>að er líka eins og jeg vissi», segir Særún;
»þaðerekki um að tala nema almennilega steina,
grásteina og blágrýti og hraungrýti, hnöttótta og
litla, en hvað litla naglsrót sem kvennmaðurinn ber
af þessum steinum, þá er ólukkan vís. Hitt sumt,
sem menn kalla steina svona í daglegu tali, er
ekkert að marka, eins og t. a. m. augasteina,
fíkjusteina, draugasteina. það mætti líka æra ó-
stöðugan, ef alla steina væri eins að marka; þó
er mjer aldrei um draugasteina á Öskudaginn».
II.
«Heimskir menn reiðast meinlausum glettum, en
hyggnir menn hlœgja að peim»,
sagði Steinólfur stillti.
Eptir þetta kallar bóndi til Snjólfs, og segir:
••Skrepptu fyrir mig niður að Litlu-Grund, og skil-
aðu fyrir mig til hans Filpusar karlsins, að jeg
biðji hann, að finna mig!»
Snjólfur stendur þegar upp og skoðar sig ut-
an, og biður Styrbjörn gæta að, hvortnokkur ösku-
poki sje aptan á honum. •• |>ví illt þykir mjer»,
segir hann, «að bera öskupoka á aðra bæi».
Síðan hleypur hann á stað. Guðríður litla
gengur brosandi ofan á eptir honum. Skömmu
síðar komu þeir Snjólfur og Filpus, og Guðríður
kemur upp á eptir þeim hlæjandi.
þegar Filpus kemur upp á loptið, segirhann:
•• gú aptin, gott fólk! Sæll og blessaður húsbóndi
góður!»
••Yertu velkominn Filpus», segir bóndi; »jeg
fór að ómaka þig, af því jeg átti hjerna seitil á
græna kútnum, sem jeg vildi ljúka, áður enn jeg
sendi í kaupstað».
«Ekki spyr jeg að því», segir Filpus; «jeg hef
margan ósvikinn sopann fengið hjá þjer».
þá segir Ingunn: «Hvað er þarna á lærinu á
þjer, Filpus? þær skyldu aldrei hafa glezt við þig,
stúlkurnar, og hengt á þig öskupoka?»
í þessu rjettir bóndi Filpusi fulla tinkollu af
brennivíni. Filpus tekur við, dregur út úr sjer
tóbakstuggu, og stingur henni undir uppslagið á
úlpu sinni.
••Slíkur humall hefir ekki komið innfyrirmín-
ar varir, síðan á Jólum», segir hann, «en jeg ætla
ekki heldur að skila þjer honum aptur, og hafðu
góða guðsást fyrir, kunningi».
j>á hlær Særún og segir: «Gáðu, Filpus! að
pokanum á þjer, maður».
Filpus sezt niður á kistu gagnvart bónda og
segir: «jeg hefi aldrei bryðað mig um, þó að jeg
bæri öskupoka; jeg nefni nú ekki einn eða tvo
einlila». Nú lítur bann niður á lærið. «Mig
hefir aldrei stamað» segir hanu, «nema einusinni
á Bakkanum. það er bezt, að jeg fortelji ykkur
þá historíu; enn ekki veit jeg, nema danska komi
fyrir íblant.
«Altjend ertu skemmtinn, Filpus», segirbóndi.
«Já, jeg var lystig fýr, sögðu þeir um mig
á Bakkanum» segir Filpus; «enn þá stóð nú
broddur í lífi Filpusar. þá var þar líka Karitas
mín, og komið á milli okkar. það var segin saga,
þegar þurfti að setja tunnu á stokkana, sem í þá