Tíminn - 11.02.1874, Blaðsíða 4

12
ár, og væri þá sjálfsagt að mega endurkjósa þá í
stjórn þessa».
Um þennan brjefkafla erum vjer höfundinum
alveg samdóma og ieyfum vjer oss hjer með að
vekja athygli manna og einkum alþingis manna á
því, að oss virðist, þessi tilhögun eða breyting
sem höf. fer fram á, öldungis nauðsynleg, en yrði
henni ekki gaumur gefinn, áiítum vjer hina bráð-
ustu nauðsyn, að reist væri ný prentsmiðja hjer í
Reykjavík, svo hinar skynsamlegu hreifingar, gætu
án tálmunar komið fyrir almenningssjónir. Ábm.
DÓMKIRKJAN í REYKJAVÍK
er nú farin að ganga af sjer að utanverðu, allt
fyrir það, þótt opt hafi verið lappað upp á hana
fyrir ærna fje; að innan eru hurðir og skrár farn-
ar að bila, svo eigi er hægt að hafa kirkjuna
aptur í hvassviðri fyrir hristing og hurðahringli,
svo að hneyxli verði eigi að. Eigi heldur sýnist
að rauði liturinn, er klesst var innan um hana
hjerna um árið og rauðlitaði flíkur manna, ætli
að verða varanlegur, þó að kostaði ærið fje. En
eigi eru nú þessi atriði einasta umtalsefnið, heldur
hitt, sem snertir söfnuðinn í heild sinni, hve kirkj-
an er oflítil, bæði á hátíðum og víð ýms tækifæri.
Til að ráða bót á þessu sýnist liggja næst, að
stækka kirkjuna, með krossbyggingu eða á lengd-
ina, ellegar þá að byggja nýja kirkju fram á nesi
eins og áður var, þá í 3. lagi, að afieggja DANSKAR
bámessur annan daginn á hverri stórhátíð, fólk fer
gjarnast í kirkju, á hátíðum, eptir gamalli siðvenju
og kristilegri hjer á landi, en hjer er eigi nema
um einn hátíðisdaginn að gjöra, í staðin fyrir tvo,
ef íslenzka væri viðhöfð, og fólk gæti skiptst um
með kirkjuferðir, fyrir utan það að danskar mess-
ur eru óþarfar hjer á landi, og eiga sjer eigi stað
annarstaðar á landinu, þar sem líkt ástendur, þær
áttu sjer heldur eigi stað í dómkirkjum landsins
fyrr en 1805 komst það á. Að á þessu
verði ráðin bót hið allráfyrsta, er um viðgóðr-
ar vonar um, að framkvæmdin og ráðsmennsk-
an verði engan veginn innifalin í tómri innheimtu
Ijóstollanna, heldur einnig í því, að gefa rúm
ungum sem gömlum í forgarði friðarins, þegar
þeir leita þangað á næðisstundum sínum.
Kristinn.
(Aðsent). í þann tíma bar það tii, að bæta
átti veg nokkurn, þar eð á honum voru hlykkir
miklir, og hann þótti blautur mjög, svo heimsins
börn áttu torsótt yfirferðar, þá aumkaðist vega-
nefndin í sínu hjarta, og sagði: «Vjer viljum
gjöra láta veg handa heimsins börnum, sem hvorki
hefur hlykk nje hrukku, svo þau steyti eigi fót
sinn við steini». Og sjá, hún Ijet snúru leggja,
grindverk flytja, hús burt rífa, svo vegurinn skyldi
beinn verða, sem geisli sólar; og hún ljet aka
ofan í veginn, einliverjn því, er henni þótti
hagkvæmt mjög. Og sjá, gtuggar himinsins opn-
uðust, og nokkrir vatnsdropar fjellu á jörð-
ina; og sjá, vegurinn varð svo mjúkur, að heims-
ins börn þurftu eigi skólaus nje sárfætt að verða,
en J>að var gott, því þá var mikil skinnaekla í
landinu. Og sjá veganefndin gekk út, lagði hönd
fyrir auga, leit yfir það sem hún hafði gjöra látið,
og sjá, það var Iiarla gott.
UM þJÓÐHÁTÍÐINA.
það er nú búið að rita margt og mikið um
þjóðhátíðina í blöðum vorum, en oss finnst eng-
inn hafi um hana ritað, eins og vera skyldi og
vera bæri. þetta á, og ætti að vera mikil minn-
ing hjá oss íslendingum, og svo, að ungir og
gamlir hefðu hana í minni, lengur en til næstu
helgar.
Hún er nú skipuð, eins og allir vita, sunnu-
daginn 2. ágústmánaðar, og á þá að halda guðs-
þjónustugjörð í öllum aðalkirkjum landsins, en þar
sem útkirkjur eru, á hún að haldast næsta, næsta
og næsta sunnudag, og þar sem eins stendur á,
t. d. í Torfastaðaprestakalli í Árnessýslu, verður
þjóðhátíðar-guðsþjónustugjörðin á hinum 4. sunnu-
degi — mikil eru verkin drottins — en meiri þó
mannanna — sagði kerlingin, en henni varð mis-
mæli. En hver ræður þessu? hver gjörir þetta?