Tíminn - 11.02.1874, Blaðsíða 5

13
hver hefur beðið um þetta? og hver skipar þetta?
Yjer vitum það reyndar ekki gjörla.
J>egar vjer nú ritum nokkuð alvarlega og það
sem oss í brjósti býr, um þetta mikilvæga mál,
sem oss hefur kostað talsverða peninga (sjá al-
þingistíðindin frá fleiri þingum), þá sjá allir menn
hvað þessi tilhögun er leiðinlega hugsuð og ekki
eptir anda flestra íslendinga að þjóðhátíð þeirra
skyldi þó ekki geta orðið að minnsta kosti tví-
helg eins og þrjár stórhátíðirnar á ári hverju
eru, og júbilhátíðin forðum var. Vjer sting-
um því upp á og höldum því þess vegna fast
fram, að hún verði þó meiri en þær, og verði
haldin í nafni heilagrar þrenningar, hvern daginn
eptir annan í röð, og með því yrði hún minnis-
stæðari, og ekki sundurslitin með 6 daga millibili;
því vjer ímyndum oss, að engir hvorki lærðir nje
leikroenn, telji það með skaða sínúm, þar sem hún
(þjóðhátíðin) kemur ekkifyrirnema lOOOasta hvertár.
Út af þessu ofantalda skorum vjer fastlega á
biskup vorn, að hann ráði bót á þessu, eður
breyti þessu, og reyni að sjá svo um að þjóðhá-
tíð vor verði haldin eins og að ofan er á minnst;
með því gæti allt lagast og orðið minnisstœðara
og hátíðlegra, því með þessu gæti hún í öllum
prestaköllum landsins orðið haldin í röð, og það
þó 4 kirkjur væru í því, þar eð um þann tíma
árs mætti þó einn daginn prjedika á tveim kirkj-
um sama daginn.
|>að er eun eitt, er vjer viljum benda á, þessu
máli voru til sönnunar, hvað hin áður auglýsta til-
högun mun verðaóvinsæl, þar sem um þennan eina
dag er að ræða, það er þá nefnilega það, að sjálf
dómkirkjan hjer í Reykjavík getur ekki tekið á móti
nema 1/a—Vs af eóknarinnar börnum, svo við það
verða hinir útilokaðir frá guðsþjónustugjörðinni á
þjóðhátíðinni, eða á þá að halda áfram 2 eða 3
sunnudaga hjer hvern á eptir öðrum, svo allir geti
orðið guðsþjónustugjörðarinnar aðnjótandi? eða
eiga þeir þá að missa hennar á þessari 1000 ára
hátíð, sem ekki verða fyrstir að komast ( kirkjuna?
eins og hjer á sjer stað einkum á hátíðum fyrir
rúmleysi kirkjunnar.
| BRYNJÓLFUR BJARNARSON,
dáinn 19. júní 1872»
1. Á hjóli veltist hryggð og gleði,
sem heitt og kalt æ breyting fær.
J>ótt sólin bliðu glæði geði,
er geislum stráir nær og fjær,
fyr en oss varir þekja þrátt
kann þrumusorti loptið blátt.
2. Um morgun gott til margur hyggur,
að mega faðma kæran vin,
að kveldi dags er látinn liggur,
og ljósið augna missir skyn;
en angist skerðir fró og frið,
því flestir megum búast við.
3. Heilskygnir allir þó nú þekki,
að þetta viðgengst manns á leið,
oss brestur þrek að það ei hnekki
þolgæði voru lífs uin skeið;
því straumi-skapa standa mót
nóg sterkan vjer ei berum fót.
4. Menn reyna þrátt að verður varla
þess varizt, að oss hugarstætt
er, þegar vinir vorir falla,
sem viður skildu lif ágætt,
fjölnýtir, miðjum aldri á,
mót ósk og von í heljardá.
5. þungt er að heyra lagstan liðinn,
af lýðum þreiðan dánumann,
hinn mæra Brynjólf Bjarnar niðinn;
þess bera margir vitni’, að hann
var listum gæddur trú og tryggð,
bar tállaust geð, sem unni dyggð.
6. Ei er nú furða sveit þó sakni,
er sæmdarmannsins heyrir lát,
nje þótt að angurs undir vakni,
og augun vina fyllist grát;
því stilling hans og góðfúst geð
er gumum næsta fáum ljeð.
7. Yður nú sár í sár var höggvið,
er syrgið návist ektamanns.
Huggist, og yður á því glöggvið,
að unnið hefur sigurkranz
kappinn er sýndi þreklynt þel
og þolinmóður barðist vel.
8. Horöð alföðurs upp til ranna