Tíminn - 25.03.1874, Blaðsíða 5

25
þykktum samkomanna til tálmunar, þá ættu menn
eigi að telja eptir sjer að sækja haustfundi (eða
þó síðar væri), til þess að reyna að hrinda því í
lag, eða gjöra samþykkt um annað þjóðfrjálslegt
og nytsamlegt minningarfyrirtæki.
Að minningarár þetta geti orðið hátíðarár,
minnilegt í sögu ættjarðar vorrar, er komið undir
áhuga vorum og ættjarðarást, og stillilegri, skyn-
samlegri og alvarlegri framtakssemi.
Vel sje ætljörð vorri og öllum þeim, er henni
unna og aðduga!
Ritað á f’orra-þrælinn 1874.
Húnvetningur.
— Þegar vjer lásum blaðið »Norðanfara» Nr. 51
— 52 f. á. er hingað kom með sendimanni frá
Akureyri, þá datt oss í hug þessi staka, sem eitt
sinn var kveðin um sama blað: «Öllu saman ægir
hjer, illu og góðu sýnist mjer, rekur mig í roga-
stanz, á ruslakistu norðurlands». Já það má með
sanni segja, þó bágtsjetil að vita, að blaðið eins
og það er nú, er sannköllað ruslakista, því þó
margar ritgjörðir sjeu góðar í því, þá er aptur á
hinn bóginn svo mikið af því Ijelega og nærri því
að segja óþokkalega, að það ber mikið meira á
og stingur meir í augun. Eitt af því er vjertelj-
um til þessa, eru hin tvö kvæði, um Dr. Hjaltalín,
þá vjer lásum vísur þessar, þá rak okkur í roka-
stanz að ritstjórinn skuli taka siíkan óþverra í
blað sitt, þvi bæði eru vísurnar illa úr garði gjörð-
ar að kveðskap og efni, einkum þær síðari, og
svo íinnst oss alveg ótilhlýðilegt að yrkja slíkar
níð- eða háðvísur um þann mann, sem að mjög
mörgu leyti á hið mesta lof skilið af löndum sín-
um, sem hefur gjört sjer hið mesta far um, bæði
í ræðum sínum og ritum, að benda landsmönnum
á ýmislegt það, sem gæti komið þeim til beztu
nota ef þeir vildu hagnýta sjer það; og sem lækni
þekkja hann allir, hans óþreytandi starfssemi og
hinn mikla lærdóm er hann hefur aflað sjer í
þeirri mennt. Vjer þykjumst ganga að því vísu,
að höfundur vísnanna hafi kveðið þær svo sem í
hefndarskyni við doktorinn fyrir það, að hann var
einn í minni hlutanum í stjórnarbótarmáli voru á
alþingi; vjer verðum reyndarað játa, að vjer hefð-
um heldur viljað sjá hann í meiri hlutaflokknum,
því hvar sem herra Dr. Hjaltalín er, þá er hann
öruggur og traustur liðsmaður, oggjörir sjereng-
an mannamun, hvort hann á við stjórnina eða
landslýðinn, það hefur hann svo opt sýnt í ýms-
um málum á þinginu. Eptir voru áliti hafa marg-
ir komið ver fram í þessu máli en Dr. Hjaltalín,
og hefði höfundinum verið nær að snúa sjer að
þeim, fyrst hann endiiega vill Iáta Ijós gáfna sinna
skína fyrir mönnum í þessum búning, en ham-
ingjan veit, að þær koma þarna fram í tötrum.
Að endingu viljum vjer áminna herra ritstjóra
Norðanfara um, að hann framvegis vari sig á, að
taka slíkan óþverra í blað sitt, sem er því og öllu
landinu til ævarandi ósóma; og höfundinum ráð-
leggjum vjer að spreyta sig á einhverju öðru yrk-
isefni, sem gæti vakið fegurðartillilfinningu hjá
landsmönnum, því vjer erum þess fullvissir að hann
gelur gjört betur, ef hann vill það svo við hafa.
-------------- 155.
(Aðsent) Höfundur greinarinnar í 2. ári Tím-
ans 21. blaði hefur ekki ögn sannfærzt af þeirri
gorgeirshryðju, er einhver E. Þ. ryður úr sjer
í þjóðóifl nr. 19 —20 þ. á. Hver neitar að hjer
hafi verið mikið gjört? Tilgangur greinarinnar var
ekki að lasta það, sem hjer hefur verið vel gjört,
heldur að mótmæla röngum ákúrum og leiðrjetta
ástæðulaust hól, um það er miður fer vel.
Mann getur sannarlega sundlað þegar maður
heyrir hann telja upp öll dásemdarverk veganefnd-
arinnar1; því lætur hann ekki lokræsin vera þakin
með stórum marmarahellum og sedrusviði frá
Libanon, það væri samboðið hans sannsögli og
»rjettlætistilflnningu«, því sá maður hvorki »rang-
færir«, nje segir það satt sem rangt er. Megum vjer
samt spyrja E. Þ. þarf að færa ástæður fyrir því,
að kirkjugarðsvegurinn hafi getað verið hlykkja-
minni, sjá það ekki allir að óþarfahlykkir sjeu á
honum, hjá syðsta húsinu og víðar; hitt þurfti
hann ekki að fræða neinn um, að vegurinn er
mikið bogadreginn, en þó er ekki þvf að heilsa að
hann sje í jöfnum boga, og það mátti vafalaust
laga þetta meir en gjört var. Vjer sjáum hann
gleður sig yflr að vegurinn sje vel »viðunandi«, og
1) paí) var tillo heldur meint til hennar eu bæjarstjírnar-
innar, þó húf. eigi skilji þab og blandi neiuduuuin sam-
an.