Alþýðublaðið - 28.02.1960, Qupperneq 8

SAMKVÆMT síðasta mann-
tali, sem tekið hefur verið í
Ameríku, eru 29 000 Amer-
íkumenn yfir 95 ára aldri.
Auðvttað var rokið til og
rannsakað vísindalega,
hvernig lífi þetta gamla folk
hefði lifað, — ef af því
mætti svo draga ályktun um
hvernig lifa bæri lífinu til
þess það fjaraði ekki út eft-
ir nokkur ár.
Af viðtölum við þetta
fólk kom í Ijós, að margt
það, sem læknar og aðrir
heilsuverndarmenn telja
hvað hættulegast heilsu
manna, hafði þetta fólk van
ið sig á, a. m. k. einbvern
hluta ævinnar.
Flestir gátu ekki gert sér
neina grein fyrir, nvers
vegna þeir höfðu lifað svo
löngu og ánægjulegu lífi og
raun taar vitni. Þeir höfðu
bara lifað, flestir án nokk-
urra stórra áhyggja, spenn-
jngfa eða atburða. Þeir höfðu
ilestir ekki fylgt neirum sér
anna höfðu þó verið hóf-
drykkjumenn.
A einu sviði kunni dr.
Rhetts, hinn 99 ára gamli
tannlæknir, sér ekki hóf.
Hann hafði í 60 ár reykt
eins og skorsteinn, pípu, síg
arettur og vindla. En fyrir
fimmtán árum hætti liann
alveg. Hann segir, að ekki
hafi verið erfit að' hætta.
Hann hafi einfaldlega sagt
við sjálfan sig einn góðan
veðurdag, að nú væri nóg
komið, — og hætti.
Eins og áður er sagt,
höfðu öldungar þessir fæst-
ir hverjir alið á áhyggjum
sínum. Flestir segjast hafa
vanið sig á að láta hverjum
degi nægja sína þjáningu og
hafi sofið eins og steinar á
hverri nóttu.
Um það bil allir höfðu
verið trúræknir, en enginn
hafði verið sérstakur ákafa-
maður hvorki í trú eða trú-
leysi. Hinn eldgamli Hank
Gooch sagði t. d.: Ég trúi
ekki á neitt. Ég sé egna á-
stæðu til að gera það.
Og við hann var sagt: „Ef
yður skjátlast nú ...“ Þá
blikkaði gamli maðurinn
spyrjanda aðeins með öðru
auga og sagði: — Já, ef ég
hef rangt fyrir mér .. . þá
gljáandi skallann sinn og
eina barnstönn í neðra skolt
inn. Brett hafði verið í sér-
trúarflokki í 70 ár og aldrei
lagt sér minnsta bita til
munns án þess að biðja
fyrst borðbænar.
Allir öldungarnir minnt-
ust hjónabands síns með
gleði og ánægju. Sagt er að
vísu, að hinar björtu minn-
ingar lifi lengst,. en þó lá
ijóst fyrir að flestir höfðu
verið hamingjusamir og
stoltir af maka sínum og
börnum og fjöiskyldan hafði
verið þeirra líf og yndi. All-
ir höfðu í rauninni lifað
hamingjusömu lífi. Þeir
höfðu alið hlýjar tilfinning-
fornvin sinn, sem að því er
ætlaði sér að heimsækja
sinnar, ánægðir með stöðu
sína í þjóðfélaginu, með
starf sitt og kjör. En fyrst og
fremst höfðu þeir verið á-
nægðir með tilveruna og
haft hreina samvizku. Þeir
hafa á einfaldan ag skíran
hátt getað greint á milli
góðs og ills, og þennan hæfi
leika hafa þeir notað til hins
ýtrasta. Þeir hafa aldrei
reynt að gefa sig út fyrir
að vera annað en þeir í raun
og veru eru. Þeir hafa held-
ur ekki gert sér neitt far um
að vera þeir sjálfir; þeir
stökum reglum í lifnaðar-
háttum.
Hinn 115 ára gamli Char
les Washington hafði t. d.
alla tíð drukkið eins mikið
whisgy og hann hafði nokk-
ur ráð á. — Flestir öldung-
enda ég líklega þar sem er
mjög heitt.
Hann var í jöfnu sálar-
jafnvægi og hinn 109 ára
gamli James Brett, sem að-
eins fyrir nokkrum mánuð-
um fékk Ijóst barnshár á
hafa átt of annríkt og verið
of ánægðir ti lað velta fyrir
sér slíkum vandamálum.
Það mætti með sanni
segja, að ekki hefði verið
um að ræða mikla spennu í
lífi þeirra. Þvert á móti, á
margan hátt hafa þeir forð-
ás það, sem kallað er spenn-
andi, — með starfsvali sínu,
með því að búa úti í sveit,
með því að trúa á tilveru
guðs, með því að vera á-
nægðir og búa við sæmileg
kjör. Þeir hafa alla tíð verið
— eins og þeir eru nú —
glaðir, hreinir og beinir,
vingjarnlegir og fólyndir.
Þeir hafa aldrei þjáðst af
taugaveiklun eða sjúkdóm-
um, sem orsakast af slíku
eins og t. d. magasár.
Þeir hafa sjaldan borðað
yfir sig —eða aldrei, —
þeir álíta matinn til að
borða, en ekki til að lifa
fyrir, þeir hafa lifað í ró og
friði. Ef til vill er þetta ein
höfuðorsökin til þess að þeir
enn eru ungir. — Og upp-
sprettu æskunnar finna að-
eins þeir, sem ekki leita
hennar.
(Þýtt úr erléndu tímariti.)

— Þér verðið að sjá málið frá hinum björtu
hliðum. Meðan þér hafið þessi laun, — reynir
enginn að steypa yður úr stöðunni !
YNGSTI sonur soldánsins í Marokko, Abdullah, varð ást-
fanginn í líbanönsku stúlkunni Laimu, — en útlitið^var
ískyggilegt fyrir elskendurna, því lað Laima hafði verið
lofuð saudi-arabiskum prins. Ástin sigraði samt sem áð-
ur, og brúðkaup var haldið í Beirut. Samkvæmt siðum
Arabla var brúðguminn ekki viðstaddur, — en honum
skaut upp tveim dögum síðar og hann gaf brúði sinni
dágóðan s'latta silfurpeninga. Hið eiginlega brúðkaup
viar svo haldið í Rabat, höfuðborg Marokkós. T. v. sést
Hún er
hrausl þessi
NEI, þessi mynd er ekki
tekin í Reykjavíkurtrjörn
eða Akureyrarpolli. Hún er
norsk þessi stúlka, sem er
svo hraust, að hún fer í úti-
bað hvernig sem viðrar og
hvaða árstíð sem er. Hún
hefur fyrir löngu blásið á
hina gamaldags kenningu
um að dýfa beri stóru tánni
fyrst niður í vatnið. Hún
dýfir hárinu niður í og höfð-
inu öllu, hristir síðan höf-
uðið, svo að ískalt vatnið
fossast niður um hana alla
og í allar áttir.
— Yndislega hressandi!
segir hún.
☆
PAULETTE GODDARD var
á dögunum boðin í opin-
bera veizlu í Hong Kong.
Hún hafði engan sam-
kvæmiskjól meðferðis og
ekkert tækifæri til að út-
vega sér slíkan. ■— Hvort
sem þið trúið því eða ekki,
— stúlkan fór í síðum sat-
ínnáttkjól-, og enginn tók
eftir neinu óvenjulegu.
Ekki á rósum - -
Hertogahjónin af Windsor dánsia ... dansa saman gegn-
un\ lífið. En dansinn er ekki á rósum — eftir svipnum á
hertogaynjunni að dæma.
í SAUMAKLL
ræddum við b
ildi, og allar sögðui
því, hvernig það v;
ar óveðurskýin dra
ir litlu heimilin oh
og maðurinn minii
aldrei,“ sagði ég.
um finnst eitthvai
aðsigi, þá fer ha
stofunni og fer
negla eða hræra st
,,Ah,“ sagði ein
mín, ,,þá skil; ég lo
ig þið hafið getað b
ur veizlusal, ve
geymslu á aðeins 1
einu 1
Ferðin til 1
l daginn komu I
þrjú börn sín og i
pantaði miða. T\
orðnir og þrjú bö
hann. — Og fyrir t
miða aðeins aðra 1
^ ÉG er orðin s
leið á þessum \
reiðfötum, sagði er
meyjan, sem hér i
fötunum, sem hú
,,Spánverjafötin“,
að vera tilraun til ;
upp á reiðfatatízku
landi. Hvernig her
ur . . .? E-e, ætli þ
ekki illa. I
haldssamir,
mm
legasta veran
um. — Og ég er <
á þeirri skoðun, -
það líka sjálf.
STÓR bílav<
lagði nokkrar
ar fyrir eigendur 1
til þess að komas
hvers vegna þeir 1
háðir bílum sínu
skal ég segja yðu
einn bílaeigendan:
finnst hreint og be
inn minn þarfnist
i
8 28. febr. 1960 — Alþýðublaðið