Víkverji - 26.06.1873, Side 4

f6
c.Lítið er litið, en þó má míklu muna um
siðir», og eru lögin 1871 og konungsúrskurð-
irnir í fyrra nokkurt tillát við þjóð vora, en
vér megum aldregi gleyma því, að vér erum
fámenn og fé fá þjóð, og verðum þar fyrir,
að vera þvi þolugri og þróttdrýgri. Með
valdi fáum vér engu á leið komið, vér verð-
um að bíða færis, taka því með þökkum er
oss greiðist í hag, gæta þess og reyna að
færa oss síðar smám og smám feti framar.
þessi leið er sú eina, er þjóð vorri er fært
að leggja, en formælendr vorir hjá stjórninni
hafa eigi greiðari götu að ganga, og er það
ómannlegt og vannsæmilegt að verpa þá sauri
fyrir það, að þeir fá eigi svo miklu fram
komið sem vér æskjum í stað þess að þakka
þeim það, er þeir fá að sýst. Oss sýnist
scm vér hefðum getað með sama rétti, sem
vér mælum í mót lögum 2. janúar 1871 og
úrskurðunum í fyrra, fært mótmæli fram í
mót alþingistilskipuninni 8. marz 1843 af
því, að hún gefr oss eigi löggjafarþing með
tjárveisluvaldi, en það hefir þó enn eigi kom-
ið neinum heilvita manni i hug, og vér höf-
um eigi haft tilefni til að iðrast þess, að feðr
vorir tóku þakksamlega alþingí eins og það
bauðst þeim 1843. Hér til heílr flest þótt
sýna, að komi að því, að mjór er mikils vfsir,
þar er alþingi er.
Við skemdaryrði sín um landshöfðingjann
tengir Norðanfari vinsamlegt ráð, og viljum
vér láta lesendr vora sjá ráð þetta orðrétt.
í>að er svo ágœttað orðlagi og efni, að sjald-
an getr að líta kátlegra kveðskap á prenti.
„Yíir er ómógalegt aldónskum manni, lítt mentuíi-
um í stjórnarmálum og alseudis ókunnnm þeirri þjóí),
er þér erub yflrsettr, ókuunum logum hennarf þjóterni
og hugsunarhætti og óelsknm ab óllu þessu og henui
(þjóbiuni) yflr hófub, ab haldast her vib, nema henni
til skaprauuar og þeim, er Yfcr eru æbri, til ófagnabar
og frægbarleysis pab er af vináttutilflnningu fyrir Ybr og
lotuingu fyrir konungi vorum (í hvera umbobi þér seg-
ist sjálfr vera hér norbr kominu), ab vér rábum Ybr
fastlega til ab leita lausnar frá embætti Ybar ib allra
fyrsta, ábr en óánægja landsmanna meb Ybr verbr svo
megn, ab undanleitin verbi Ybr mibr heibarleg".
Jóa Sigurðsson segir ( Félagsritum 23.
ár bls. 150 um blöð vor 1865—66: «Mér
þykir engin nauðsyn, að fara nú að tína upp
smásmuglega allar þær greinir, sem standa I
þessum blöðum og þyrfti leiðréltingar eðr á-
vítunar við. —r Norðanfari er of saurugr til
þess að maðr geti lagt sig niðr við slíkl verk,
ef maðr ekki er orðinn svo óhreinn undir,
að manni megi slanda á sama, þó maðr ati
sig út». Atla eigi mætti segja ið sama enn
um inn norðlenska blaðahróður vorn? enda
mætti nú jafnvel auka því við, er Jón segir
um annað blað, að Norlendingrinn sé orðinn
«vatnsblandaðr og vindfulir•». Varla getum
vér ætiað, að hann treysti sér til, að láta in
dígrmannlegu orð sín: «Vér erum þess í
guðs nafni alráðnir, að hrinda þeim oss af
liendi, er þannig vilja traðka þjóðrélti vorum,
eins og þér hótiö», koma niðr á landshöfð-
ingjanum. «t>eir deya seint, er með orð-
um eru vegnir».
- RE'íKVÍKINGAFUNDK. Knndr 6i, er veitt var
ávæui um á fundinuoi 13. þ. m., eins og sagt er í 2.
— «3. tólnblabi voru, var áttr 18 þ. m., kl. 1 e. m.
pingmabr Yíkverja, LJaldór Fkólakenuari Fribriksson,
hatbi bobab fundiiiu meb brél’um, er um morguniun og
inn sama dag, sem fundrinu skyldi vera ebr kveldib ábr,
voru fest npp á nokkur hús hér í bænnm. Enn færri
kjósendr mættu á þessum fundi en á fyrri fuudinum,
euda hófbu bæarmenu frétt af því, sem fram hafbi
farib á þessum fuudi. Flestir er vibstaddir voru, voru
ófulivebja (ekki 25 ára gamlir) unglingar, og rneun, er
ekki áttu beima í kjordæminn Kkkert nftt, þab er
þykja mátti máli skipta, kom frain á fundi þessum.
Fuudarstjóri þverrieitabi aptr ab gefa nokkra skýrslu
um þab, hvort abrir en sjálfr haun hefbu bobab til
þingvallafundarins, og hvort nokkub hefbi verib fyrir
skipab um íundarhald þetta. þá er nokkrar umræbur
hófbu orbib hér um, bar fuudarstjóri þab upp, ab þeir,
er væru hér 6aman komuir, skyldu greiba atkvæbi urn
þab, hvort abrir en kjórgengir og kosuingarbærir meun
gætu kosib til þingvallareibar; hann benti og á, ab
allir þeir menn, er voru vib staddir á inum fyrri fnnd-
innm, hefbu fengib Jeyfl til ab kjósa, þótt þeir hefbu
eigi kosniugarrétt ebr kjorgengi. þegar fundarstjóri
var spurbr um, hvort hann gæti veitt fundarmónnum
fulla vissu um þab, ab piugvallafuudrinn mundi eigi
rengja kosningu þá, er færi fram á svo óskipulegan
hátt, svarabi hanu, ab „hver sá, er yrbi kosinn, mundi
verba tekinn gildr af þingvallafundirium*. Gisli skóJa-
kennari Magnússon gat þess, ab hanu efabi, ab mabr,
er skildi eigi mál vort ebr talabi, mundi þykja rétt-
kjórinn; hann ætlabi, tii dæmis eigi, ab matsalinn á
póstskipiuu gæti haft kjorbæri ebr kjórgengi. Formabr
bæarstjórnarinnar var vib staddr, og bab menn vel at-
huga, ab ef oppástunga fundaretjóra væri tekin til