Íslendingur - 19.04.1875, Síða 3

35
minni, bið jeg liinn heiðraða ritstjóra
íslendings að ljá rúm í hlaði sínu.
Einn af hinum nýju konunghjörnu
«lsafoldar».
* *
x
Vjer höfum ekki viljað synja ofanritaðri
grein rúms í blaði voru, þar vjer þykjumst
sjá, að hún er rituð í góðum tilgangi. En
ekki erum vjer henni alveg samdóma.
Ritstj.
•— Með póstum bárust oss fregnir víða að,
og allar segja þær hina mestu árgæzku hver-
vetna hjer á landi, hvað veðráttu snertir. En
úr öllum áttum frjetlist, að bráðapestin haö
verið skæð í vetur, og svo er nú fjárkláðinn
hjá oss Sunnlendingum. Mjög lítið kom af
baðmeðulum með póstskipinu, og mun Gull-
bringu- og Kjósarsýslubúum ætlað að passa
fje sitt, þangað til næg baðmeðul fást. Úr
Borgarfjarðarsýslu fyrir snnnan Hvítá frjett-
ist, að þar sje talsverður kláði, og eru bænd-
ur þar smámsaman að skera fje sitt; hjer í
suðursýslunum er lítið um kláðann talað, og
mun það sannast, að menn viti lítið, hversu
magnaður hann sje orðinn, því lítill árangur
mun vera hjer af þessum svokölluðu skoð-
unargjörðum eða fjárskoðunum.
Fiskiafli er hinn ágætasti hjer um öll
fiskimið í sunnanverðum Faxaflóa; má nú,
um miðjan aprílmánuð telja komna vera með-
alhluti hjá almenningi; en fremur er ðskur-
inn magur og lifrarlítill. Iíaupmenn eru fyrir
löngu orðnir alveg saltlausir, og munu þeir
þó hafa haft líkar saltbyrgðir, og vant er.
En sagt er, að von sje á hverjum degi á
skipi frá Englandi, fermdu salti, og verður
það velkominn gestur, þegar það kemur.
Jarðeldur hefur verið uppi í vetur all-
mikilt nálægt ódáðahrauni; Ér sveitum þeim
er næstar lágu eldgosinu, voru gjörðir út
menn til þess að kanna, hvar eldurinn væri,
og eptir skýrslu þeirra manna hefur eldgosið
verið í svo nefndum «Dýngjufjöllum» eða
«Trölladyngjum», og þar í grennd. Jarð-
skjálftar höfðu orðið allmiklir þar nyrðra og
eystra; þó höfum vjer ekki spurt, að tjón
haö af þeim hlotist.
TIL NORÐANFARA. p>ú verður að
fyrirgefa Jtað, Norðanfari irunn, ])ótt jeg
eldá leytaði leyíis iijá pjer, áður en
jeg fór að gefa út „íslending“. Saga
pín um pað, lxvernig liann eigi að vera
til orðinn, er nxjög skáldleg, eða rjett-
ai'a sa.gt. leirskáldleg; Ixxxn ,er samkynja
öRum liiixum öðrunx skáldskap, sem
Norðanfari ljær rúm; peim skáldskap
er víða viðbrugðið. En pað furðar nxig
mest, að pú, sem pykist slíkxxr frelsis-
garpur, skulir kalla pað ósvífni, pótt
lialdið sje xxppi skoðunxxm minnihlutans.
pað er sá megnasti prældómsandi, sem
púprjedikar, ef pú viltmæla á íxxóti pví,
að báðir málspartar láti til sín lieyra.
„Eptir allt, sem um garð er gengið“,
segirðu. Hvað er svo sem unx garð
gengið, sem lianxli pví, að nxinnililut-
inn megi og geti látið til sín lieyra,
allt eins vel og meirihlutinn? p>ú segir
að minnihlutinn hafi barizt móti pjóð-
rjettindxxm vorxxm og pjóðfrelsi. p>ú
skrökvar pví, greyið mitt, annaðhvort
viljandi eða óviljandi; sannaðu pað ef
pú getxxr, en vertu minni maður fyrir,
efpúgetxxr pað ekki. Enginn p>ING-
MAÐUR hefur skrifað greinina xxnx „ís-
lending“ í 13. tölxxblaði píixxx; enginn
pingnxaður ber svo lítið skynbragð á
pingmál vor, að hann láti sjer um munn
fara, að minnihlutinn hafi barist á móti
pjóðrjettindunx vorum. En ef pú getxxr
ekki fegrað málstað meirihlutans á ann-
an liátt en pann, að skrökva upp skönxm-
um um minnihlutann, og byggja á peinx
sigurboga fyrir meirihlutann, pá er pjer
bezt að pagna sem fyrst, pví pú byggir
á völtum grundvelli. p>ú segir að pað
sje grunnhyggni og pekkingarskortur,
að vita ekki, að alpýða pakki peim