Íslendingur - 26.07.1875, Side 8

kaupmanninn ærna peninga. I’egar nú skip
hans loksins er komið til lieykjavíkiir úr
þessum leiðangri, þá er fiskiuum skipaðupp,
og hann er allur sorleraður, og sólað af hon-
um það, sem sóla þarf, og er það opt mikið.
því íiskur þaðan að sunnan úr Strandar-
hreppi er að öllum vanda i talsvert verri
verkun, en fiskur bænda hjer á Innnesjum.
Kaupmenn munu að liltö’u fá miklu minna
af Spánarfiski úr sunnanfiskinum, en úr Inn-
nesjafiskinum. Það, sem þeir hafa fyrir sunn-
anfiskinum frarn yfir það, sem þeir hafa
fyrir fiski Jleykvíkingsins, sem leggur sinn
fisk inn á skálina hjá þeim kaupmanni alveg
kostnaðarlaust, er: skipaleigan, uppskipun
lijer, erfiði við að sóla fiskinn, og þar af
leiðandi undirvigt undir Reykvíkingsins. Fær
þá ekki Reykvík'mgurinn meir fyrir sína vöru,
en Vogamaðurinn? Nei, það bíður og lælur
síg; gott ef hann fær eins. I'ó kemur Álpt-
nesingurinn með fisk sinn til kaupmannsins.
Ilann hefur þó góða vöru að bjóða, en hann
fær svo og svo mikið á skpd í flutningshaup,
svo sern 12, 16, 20, 24 sk., allt eplir þvi,
hvað ríkur hann er, því sá ríki fær náttúr-
lega mest, sem von er, því hann þarf þess
helzt við. En er nú rjelt af kaupmanninum
að ætla sjer að telja nokkrum manni trú uin,
að hann borgi þetta i flutningskaup? Nei,
segi hann lieldur hreinan sannleikann, og
hann er, að hann haupir Álptnesinga til að
leggja inn fislcinn hjá sjer, Á KOSTNAÐ
REYKVÍKINGA OG SELTJERNINGA.
Vjer skulum skoða þetta nákvæmar. Ef
þelta svokallaða flutningskaup vœri fiulnings-
kaup, »þá hefði kaupmaðurinn borgað skip-
leiguna, og mætti því láta í það vörur fyrir
sjálfan sig aptur suður á Álptanes; en ætli
Álptnesingurinn þakkaði ekki fyrirþað? Ilann
parf sjálfur að gjöra ferðina til að nálgast
nauðsynjar sínar úr kaupstaðnum. Ilvaðan
tekur þá kaupmaðurinn þennan kostnað, sem
flýtur af því, að halda úti skipi lil að sækja
sunnanpóstinn, af öllu því erfiði og kostn-
aðarauka, sem sunnanpósturinn bakar hon-
um, og til að borga hinum þetta svokallaða
«flutningskaup»? Allt þetta verður kanpmað-
urinn eðlilega að leggja á «umsetninguna«
(eða á hinar úllendu vörur), og verður þvf
Reykvíkingurinn að sínu hlutfalli að borga
fyrir það, að sunnanmönnum sjeu fluttar
vörur þeirra heim í hiaðið; fyrir það, hversu
illa vandaður fiskur þeirra er, og fyrir það,
að Álptnesingar verði áunnir til að skipta
við Reykjavíkurkaupmenn. Er þetta sann-
gjarnt? Nohkrir skiptavinir.
DÁCÐA-MERKI.
[Eptír «Harper’s Monthlyn. Af J. Ól.]
«Dr. Hugo Magnus, aðstoðarlæknir við
«spítalann í Breslau, fer því fram, að eigi
«þurfi annað, en að binda fast með streng-
«snúru um einhvern fingurinn, til að sjá,
«hvort maður, sem menn ætla dauðann, sje
«örendur í raun og veru.— Ef líf leynist með
amanninum, tekur brátt að roðna sá liluti
«fingursins, er fyrir framan bandið er, og
«eykst liturinn smám saman og verður dökk-
• rauður og síðast fjólu-blár (helblár); aptur
«á móti heldur skinnið fyrir ofan umbind-
«inguna sjer hvítt og breytir eigi lit. þetta
«er auðskilið, því að ef nokkur umrás er á
«blóðinu, þá hindrar umbandið blóðið frá
«að streyma til baka aptur gegnum blóðæð-
«arnar, þar sem þó slagæðarnar samtíða
«færa það fram til blóðkeranna».
Ráð þetta er svo auðvelt, að því má á-
vallt viðkoma; enda virðist það all-óbrigðult.
l’orvarður Kjerúlff er settur læknir I
Húnavatnssýslu.
AUGLÝSING.
— 17. þ. m. hefur týnst á götum Reykja-
víkur 1 eyrnalokkur úr gulli, kræktur en ekki
á hjörum; finnandi er beðinn að afhenda
hann ritst. þessa blaðs, mót sanngjörnum
fundarlaunum. Ritstj. geymir þann vísa lokk til
samanburðar.
— Leiðrjetting : Stúlkan, sem var nefnd
Guðríður í næsta blaði hjer á undan og sem
druknaði á Leiruskipinu, hjet Guðný frá
Garðhúsum í Leiru.
Eigandi og Ábyrgðarm.: Páll Eyúlfsson.
Prcntaður í prentsmiöju íslands. E. þúrðareon.