Alþýðublaðið - 28.04.1960, Blaðsíða 8

Góð
ráð!
JOHN WESLEY, stofn-
andi Metodist-hreyfingar-
innar ferðaðist víða. Á ferð-
um sínum heyrði hann og
sá margt merkilegt og ekki
hvað sízt heyrði hann mörg
húsráð, sem hann síðar gaf
út í bók, sem út kom árið
1781. Hér eru nokkur hús-
ráðanna, sem segir frá í
bókinni:
Hjarfsláttur
eðo vekjara-
klukka!
FYRIR fjórum árum var
enskur kontóristi skorinn
upp vegna hjartasjúkdóms
og sett plaströr í brjóst
hans, en síðan heyrist hjart-
sláttur hans mjög greini-
lega.
Allen, en svo heitir mað-
urinn, hélt fyrst eftir upp-
skurðinn, að hann fengi
enga stúlku til að giftast sér
og að enginn gæti þolað
hann í nærveru sinni vegna
þessa háa hjartsláttar, en nú
er hann trúlofaður og kær-
astan lætur hávaðann ekki
trufla sig á neinn máta.
Annars er fólk unörandi
á þessum hjartslætti, og í
kvikmyndahúsum gerist
það oft, að það snýr sér við
og spyr Allen hvort hann
sé með vekjarakiukku í vas
anuhi.
■iír -
Þeir
o Gegn skalla: Hinn hár-
lausi hvirfill skal dag-
lega nuddaður með hrá-
um lauk svo lengi og fast,
að húðin verði rauð og
aum. Höfuðið er síðan
smurt hunangi.
O
r
o
1
Gegn „síðusting“: Borð-
ið nokkrar ■ ristaðar
franskbrauðsneiðar með
sýrópi.
Gegn sálsýki: Látið hinn
sjúka sitja með höfuðið
undir fossi eins lengi og
hann þolir.
o Gegn kvefi: Skerið mjóa
- ræmu af appelsínuberki.
Rúllið henni upp þann-
ig, að börkurinn snúi inn
og troðið þessu upp í
nefið.
r
O Gegn sjóndepru: Baðið
augun oft upp úr safa af
hráum eplum.
I
o Gegn svima: Andið að
yður daglega á maímorgn
um ilm af stokkrós.
I-
*—NURINN á sögu
sögnum og fréttum, er
jundir því kominn
hvort þú segir þær eða
heyrir þær.
flautuðu á
„fegurstu
ömmu
i heimi"
MARLENE DIETRICH
var á dögunum stödd í nekt-
arklúbb í París. Svo fræg
sem hún er, gat hún ekki
látið annað um sig spyrjast
en stíga upp á sviðið og
taka nokkur dansspor til að
sýna sína frægu, fögru fót-
leggi. Gestirnir, sem ekki
vissu allir, hver þetta var,
— en Marlene er nokkuð
komin til ára sinna, („heims
ins fegursta amma“) — hófu
að flauta og blístra, en Mar-
lene gekk niður af sviðinu
og fór skömmu síðar------
mjög óánægð.
LESENDUR Opnunnar
minnast ef til vill myndar,
sem við birtum ekki alls
fyrir löngu af stúlku, Carol
Tregroff að nafni, sem á-
kærð er fyrir morð. Stúlka
þessi er bandarísk svo og
læknirinn, sem fyrir glæpn-
um á að hafa staðið. Fórn-
arlambið var frú læknisins.
Það er nítján ára gömul
Gautaborgarstúlka, sem á-
kveður mest um örlög þess-
ara tveggja, hvort þau lenda
í gasklefanum í San Quent-
in-fangelsinu, — eða verða
dæmd sýkn saka.
Marianne kom til
Ameríku sem stofu-
stúlka til þess að full-
numa sig í ensku og
Iæra að standa á eigin
fótum. Æskudraumur
hennar endaði í vitna-
stúlkunni í réttarsal.
— Hún var aðalvitni í
óhugnanlegasa morð-
máli Kaliforníu.
Marianne og bezta vin-
kona hennar, Agnete Sylvan
— voru ekki nema sjö ára,
þegar þær fóru að gera á-
ætlanir um Ameríkuferð. En
Marianne var heilsutæp öll
sín bernskuár, þurfti oft að
fá frí úr skólanum og lá á
sjúkrahúsi tímunum saman.
Hún var taugaóstyrk og veik
byggð. Með árunum batn-
aði henni þó, og þegar hún
var komin undir tvítugt, •—
þóttust foreldrar hennar
ekki lengur geta staðið á
móti óskum hennar um að
fá að fara til Ameríkú. Þau
féllust á þá röksemdarfærslu
hennar, að hún hefði gott af
því að kynnast einhverju
nýju, fullnuma sig í ensku
og læra að standa dálítið á
eigin fótum.
Vinkona hennar, Agnete,
hafði þá þegar fengið upp-
fylling óska sinna. Hún
var sigld, vestur um haf —
meira að segja gift í Holly-
wood, frægum, amerískum
tennisleikara, sem komið
hafði í heimsókn til Svíþjóð
ar.
Það var líka hún, sem lof
aði að útvega Marianne
starf hjá læknishjónum, —
sem voru kunningjar eigin-
manns hennar.
Marianne kvaddi foreldra
og vandamenn í Gautaborg
og lagði af stað vestur, —
bjartsýn á framtíðina.
Hún hóf þegar starf hjá
Finch-hjónunum. Læknir-
inn var sjaldan heima, en
iæknisfrúin, Barbara, kom
Marianne fyrir sjónir sem
hin elskulegasta kona. Hún
var glæsileg á að líta, höfð-
mgleg og hefðarleg, svo að
brátt ávann hún sér sérstaka
virðingu hinnar sænsku
stofstúlku. Aldrei segist
Marianne hafa orðið vör við stendur upp, en he;
neinn ágreining á milli hjón skerandi neyðaróp.
anna, og heimilislífið virt- Piun heyrir, að
ist henni hið ákjósanlegasta kemur frá bílskúr
og hugljúfasta. — Þó þótti hleypur þangað út.
henni fara af því mesti Þá hvar frúin liggr
glansinn, er hún komst að inu> Því er virðis
því, að herra Finch hafi undarlaus, en^ li
haft konuskipti við bezta kemur æðandi á m
vin sinn. Þeir höfðu haft ein skammbyssu
föld konubýtti, — og Patty inni.
var því aðeins dóttir frúar- „Drepið mig ek
innar. Eitt barn áttu þau doktor Finch“, hró]
hjón saman, Raymond litla. en hann sló hana,
Það var ekki fyrr en eitt teii a gólfið, ^ með1
kvöld í haust, að Marianne laus. Þegar hún rai
:,yarð vör mikils ágreinings ser aftur, stóð lækr
á milli hjónanna. Kom hún ir henni og skipaði
að frúnni, blárri og blóðugri fara upp í bílinn. S
eftir barsmíðar eiginmanns un Saf hann konu s
ins. Sagði frú Barbara henni verandi, sem nú h
þá, að hún hefði komizt að UPP ^ hálfs fra g
því, að dr. Finch hefði hi> Þær áttu ekki a)
konu, einkaritarann á sjúk-
rahúsinu, sem hann vann
við. Hafði hún borið þetta
á hann og krafizt skilnaðar,
en hann þá veitt henni þessa
áverka.
Hún spurði Marianne ráða
— hvað hún ætti að gera,
og Marianne ráðlagði henni
að flytja burt. Þessu ráði
fylgdi f£úin, og enginn vissi,
hvar hun var niðurkomin,
nema Marianne, sem lét
hana öðru hverju vita,
hvernig,börnunum liði o. s.
frv.
Frúin hafði einnig sam-
band við lögfræðing sinn,
sem tók málið í sínar hend-
ur, og eftir nokkrar vikur
frá hinni miklu rimmu hjón
anna, var lækninum skipað
að flytja burt úr lúxusíbúð-
inni, — en frúin flutti heim.
Leið nú ekki á löngu, þar
til læknirinn fór að ónáða
hana, kom hann hvað eftir
annað og hótaði að myrða
hana. Tók nú frúin að ótt-
ast um líf sitt, og þótt hún
í rauninni tryði ekki, að eig-
inmaðurinn hennar fyrrver
andi gerði alvöru úr þesa-
um óhugnanlegu hótunum,
hafði hún jafnan járnstaut
undir rúminu sínu til að
grípa til, ef eitthvað gerðist
að næturlagi.
Eitt kvöldið var frúin úti,
og Marianne sat hjá börn-
unum og horfði á sjónvarp.
Um ellefu leytið um kvöldið
heyrði hún, að bíl er ekið
inn í þílskúrinn, og hugs-
aði hún þá með sér að frúin
muni komin heim. Ætlar
hún þá að fara að hátta og
hinn
ari, Miller,
19 ára gömlu <
borgarstúlku,
anne Lindholm
sést hann tala
til hennar í hl
réttarhöldin, þí
Marianne var
vitniS. Stúlkan
framan hana, s
sólgleraugun og
óttu hanzkana
23 ára Caror T
sem er ákærð f:
hafa aðstoðaf
Finch við m«i
konu hans.
kostar en hlýða í
hans. Hann skaul
afturrúðu bílsins
hittu þær ekki, —
hlupu út og flýði
fætur toguðu. L
hljóp á eftir fy
konu sinni og náði
hana til bana rét1
hún komst í húsa
Marianne hljój
barnanna og hrin
regluna, en þégai
á vettvang, var l£
Q 28. aipríl 1960 — Alþýðublaðið