Máni - 19.10.1880, Blaðsíða 2

19
M Á N I.
20
hafa gjört sumir hverjir, er þrotnir eru að
vörubyrgðum um réttir, en hafa búðir sín-
ar þó opnar, og fullar af glisvarningi, er í
góðæri gynnir einfeldninginn að hreifa við
og ágirnast.
Úr bréfi af ReyðarfirÖi 3/s—80.
Sumarið hefir verið svo blítt og arð-
samt, áð enginn nú lifandi maður hefir mun-
að hér eins gott sumar, sífelldir hitar og
sólskin, og varla komið regn fyrri en nú með
mánaðarmótunum hæg væta, en þó sama
hitablíða. Afli hefir víðast verið góður, því
síld og silungur hefir verið nógur til beitu.
Hér hefir verið mesti fjöldi af Norðmönnum,
þó mest á Eskifirði. fað eru 5 félög, sem
hér hafa verið og haft mörg seglskip og
gufuskip á leigu, síðast þegar eg vissi voru
þeir búnir að afla af síld 10,000 tunnur og
hafa margir haft margar krónur í landhlut;
þeir gefa 4 tunnur af 100, og kaupa sjálfir
landhlut 8—10 kr. tunnuna. Nú er farið
að tala um, að stofna félög til síldarveiða
með Norðmönnum; hafa þeir kynnt sig vel
hér í sumar, en allt minna lof fá Færingar.
Nú í liaust hafa bændur góða heybjörg;
fyrst var mikið til af heyjum í vor, og svo
byrjaði sláttur snemma. Töður urðu full-
um helmingi meiri í sumar, en í fyrra og
allt harðvelli vel sprottið, en mýrar gras-
eigi stærri en svo, að þau eru á einni örk,
sem er hept í rauðan eða grænan pappír,
og koma út svo að segja daglega fjölmörg
þess konar rit. J>að rit, sem mest er talað
um frá hendi Nibilista er sagan um hina
fjóra brceöur, og er hún eins og sýnishorn
af ritum þeirra, þar eð þau flest eru rituð
í líkum stýl. Saga þessi er orðin einhver
hin almennasta þjóðsaga hjá Eússum og er
hún þannig:
Einhverju sinni voru fjórir bræður;
lifðu þeir á skógi einum stórum fjarri öli-
um mannbyggðum og höfðu eigi af öðrum
mönnum að segja. Einhvern dag bar svo
við, að þeir fóru á dýraveiðar og eltu björn
litlar af þurrki. Sauðfé lítur út fyrir að
reynist vel í haust.-----------Sagt er að
«Skuld» sé nú komin á heljarþrömina, bæði
af óskilum fyrir hana og peninga-«þröng»
ritstjórans, því opt er hann sektaður garm-
urinn; gamanþætti mér, þóegsé nú gamall,
að allar landsins bjöliur hringdu yfir henni
— utan «klikku»-bjalian — ef að hún
d-r-æ-p-i-s-t.
Úr bréfi úr Barðastrandarsýslu 9/9—80.
1 sumar hefir verið dæmalaus ótíð, að
undan teknum einum hálfum mánuði um
mánaðarmótin júlí og ágúst, og fyrir og
eptir næstu helgi komu 2 þerridagar. Hey
hafði því skemmst mjög og lítur báglega út
með heyskap, er annars hefði orðið í besta
lagi, þar eð tún og harðlendi var vel sprott-
ið. í heilan mánuð samfleytt kom enginn
þerridagur, og opt hefir eigi verið úti ver-
andi sökum storms og frekra rigninga, sem
hafa verið eins og mest á hausti, ávallt af
suðvestri. Næturnar milli þessara þerridaga
um næstliðna helgi var gaddfrost; er hætt við
þegar úrkomu þessari linnir, verði frostin
hörð, er haustar. Síðan 7. sept. í fyrra
hafa engin staðviðri komið, því þótt vetur-
inn væri hér sem annarstaðar mjög þurrka-
og snjó-lítill, var þó veðráttan mjög storma-
og úrfellasöm. Sakir þessarar óstöðvunar
upp á fjallsbrún nokkra, og höfðu þeir eigi
fyrri komið þar. f>aðan var útsýni mikið, og
sáu þeir í fjarska svo langt sem þeir eygðu
byggð mikla allt í kring; voru þar þorp
mörg og borgir allskrautlegar að sjá. Eéðu
þeir bræður þá með sér, að rannsaka land
það, er umhverfis þá var og kynna sér lifn-
aðarháttu hinnar menntuðu kynslóðar. Hinn
fyrsti maður, er varð á vegi þeirra, réði
þeim fastlega að snúa heim aptur til átt-
haga sinna í skóginn, en þeir fóru þó eigi
að ráðum hans. Næsti maður, er þeir mættu
var pílagrímur nokkur, er reikaði þar um
slóðir, og söng sorgarstef eitt og var við-
kvæði þess þannig: