Máni - 18.10.1881, Qupperneq 2

139
MÁNI.
140
skóla í Sviþjóð, eptir £>orvald kennara
Thoroddsen, ágætlega vel samin grein; en
æskilegt hefði verið, ef höfundurinn hefði
borið hinn lærða skóla vorn meira saman
við lærða skólann hjá Svíum, en hann
gjörir. V. Um stofnun búnaðarskóla á
íslandi, eptir Svein búfræðing Sveinsson,
góð grein. Áður en lengra er farið út
í það að tala um ársbækur þjóðvinafé-
lagsins, þykir hæfa að geta þess, að próf-
arkalesturinn er nauðailla af hendi leystur
og úir því og grúir af ljótum og leiðin-
legum prentvillum, í almanakinu eru
myndir tveggja frægra Norðmanna, Björn-
stjerne Björnsson og Johans Sverdrups,
og helztu æfiatriði þeirra eptir Jón Olafs-
son. þ>á kemur eins og vant er árbók
íslands, hún byrjar 5. jan. 1880 og endar
31. des. f. á. Síðan kemur skrá yfir helztu
atburði í öðrum löndum. J>ví næst er
ártiðaskrá (abituarium) eptir Guðmund
þorláksson stipend. við safn Árna Magn-
ússonar. J>á er leiðarvvísir um póstmál,
hér um bil hið sama og er í ritgjörð
Magnúsar Stephensens í tímariti Bók-
hafði komið auga á bróðurson sinn. Her-
mann kastaði sjer í faðm föðursystur sinn-
ar; hún fór að gráta og mælti: „Ert þú
nú orðinn fangi?“ „Nei, nei, ekki ífamar11.
Yfirdómarinn sagði nú frá því, að
Hermann hefði verið látinn laus samkvæmt
skipun frá Berlín, og að síðustu spurði
hann: „Til hvaða veitingahúss á jeg að
láta flytja farangur yðar?“ — „Veitinga-
húss?“ æpti majórinn, „gjörið svo vel og
látið hann hjerna í vagninn, við ökum
honum heim með okkur. Já, en það er
satt, við höfum hjerna brjef með okkur,
sem sýna, að Hermann er öldungis ekki
af flokki „sócíal-demókrata“; þjer skuluð
fá að sjá þau, herra yfirdómari. Eg veit
reyndar ekki, hvers vegna hann í morg-
un lét eins og hann væri gamall kunn-
ingi eða stallbróðir Liebknechts, það verð-
ið þér að skýra fyrir föðursystur yðarog
menntafélagsins, en er þó gott að fá hana
í almanakinu, því að við það kemst slíkt
fleirum fingra á milli. J>á er aleiga pjóð-
arinnar á íslandi, kaupstaðarhús á íslandi,
landshagstafla jmsra ríkja, hitt og petta úr
útlendum landshagskýrslum og fáein spak-
mæli og heilræði. Nú ætla eg snöggvast
að bregða mér til baka og líta yfir ár-
tíðaskrána, því að mjer þykir skemmtilegt
að fá þessháttar, en hinsvegar þykir mér
leiðinlegt, að hún er bæði ófullkomin og
óáreiðanleg. í hana vantar rúmlega 160
daga, sem engin merkur maður er við,
og sumstaðar eigi sérlega merkilegir
menn ; Runólfur heitinn umboðsmað-
ur á Júngeyrum var merkilegastur fyrir
trúmennsku sína við Bjarna amtmann,
og Bjarni getur um hann í kvæði því,
sem prentað er í tímariti Bókmennta-
félagsins, og sem allir skilja. Eg skal
að eins nefna örfáa menn, sem menu vita
hvaða dag og ár dáið hafa, og sem vanta
í ártíðaskrána og eru merkir menn:
Bjarni Thórarensen amtmaður, síra Björn
Halldórsson, Sveinn lögmaður Sölvason,
mér Hermann11..— „Eg þarf ekki að sjá
þessi bréf“, sagði dómarinn, og hneigði
sig hæversklega, „egveit að hann erþað
ekki“.— „Af hverju vitið þér það?“ —
„Hann hefir sagt mér það sjálfur og auk
þess . . .“—-„Og auk þess?“ sagði majór-
inn. — „J>að var ekkert11, sagði yfirdóm-
arinn, „nú skal eg láta flytja farangur herra
Hermanns í vagninn11.
Herbergi Onnu var nokkuð afskekkt,
svo að hún heyrði ekki þegar gestirnir
komu. Af því að majórsfrúin var háttuð,
buðu þau frú Edlich og Hermann majórn-
um góða nótt, og fóru hvort til síns her-
bergis. Hermann sofnaði skjótt, af því
að hann var þreyttur af erfiði dagsins, en
næsta morgun vaknaði hann hress og
glaður og gekk niður í garðinn, og gljáði
morgundöggin þar enn á blöðum blóm-
anna. Hann kveikti í vindli og reikaði