Heimdallur - 01.05.1884, Blaðsíða 7

71
|
?
i
<
(
\
\
I
5
Jeg læt líf mitt saklaus og ranglátlega dæmdur.
Verið sæl, mín kæru börn, Achilles, Letitia, Lucien
og Lovísa; breytið eins og mínum börnum sómir;
verið sterk í mótlætinu og minnist þess ætíð, hvað
þið hafið verið. Lifið heil, jeg blessa ykkur og bið
þess, að þið gleymið mjer aldrei og munið ávallt
eptir því, að það hryggði mig mest af öllu að
verða að deyja fjarri konu og börnum og hafa ekki
einusinni vin til að lykja aptur hinu brostna
auga.
Lifið vel enn eitt sinn, mín ástkæra Carólína,
mín ástkæru börn; jeg græt ykkar vegna og kyssi
ykkur í huganum. Lifið vel, lifið vel og gleymið
aldrei ykkar ógæfusama föður.
Pizzo 13. október 1815.
Joachim Murat.
Síðan klippti hann lokk úr hári sjer og lagði
í brjefið. í sama bili kom Nunziante hershöfðingi
inn; Murat gekk á móti honum og tók í hönd
honum.
• Hershöfðingi», mælti hann, • þjer eruð kvænt-
ur maður og faðir, sá dagur mun koma, er þjer
skiljið hvað það er að verða að skilja við konu og
börn. Strengið mjer þess heit, að brjefþettaberist
konu minni. • — «]>ess strengi jeg heit við her-
mennsku mína,» svaraði hershöfðingi og strauk
hendinni um augun. • Jeg þakka yður fyrir, hers-
höfðingi, en verið nú hughraustur, munið að við
erum hermenn og vitum, hvað dauðinn er. Veitið
mjer enn eina bón. Leyfið mjer að segja fyrir,
er skjóta skal. f>ess synjið þjer mjer ekki, eða
hvað ?»
Hershöfðinginn laut við því, og dómstjórinn
Froio kom nú inn og hjelt á brjefi. Murat rjeð í
hvers efnis það mundi vera. «Lesið, herra minn,»
mælti hann rólega, .jeg lilýði á.» Dómstjóri gjörði
sem hann bauð. Murat liafði ekki skjátlazt, því
að eins einn hafði greitt atkvæði á móti dauða-
dómnum.
fegar búið var að lesa dóminn, sneri Murat
sjer að hershöfðingjanum og mælti: «Trúið mjer,
hershöfðingi, jeg kann að gjöra mun á verkfærinu,
sem fellir mig, og höndinni, sem því veldur. Jeg
hefði ekki haldið það, að Ferdínand mundi láta
skjóta mig eins og rakka. Honum hefur ekki
vaxið í augum að vinna slíka fúlmennsku. Gott
og vel, það er úttalað um það. Jeg hef mótmælt
dómurum mínum, en ekki böðlum. Hvenær á l
aftakan að vera?» — «Takið sjálfur til tímann, í
herra,» ansaði hershöfðinginn. Murat tók fram úr |
sitt; á úrkassanum var mynd af konu hans, og
sneri hann óvart að sjer myndinni í stað skífunnar; ;
hann virti hana fyrir sjer með blíðleik. «Bíðið
þjer við litla stund, hershöfðingi,« mælti hann og
benti á myndina, «það er myndin af drottning- ;
unni, þjer þekkið hana, er þetta ekki líkt? ••
Hershöfðinginn leit undan til að dylja geðshræringu
sína og svaraði ekki. Murat andvarpaði og stakk
úrinu á sig. — «Heilir svo, herra,» mælti dóm- í
stjóri, «hvaða tíma tiltekur yðar hátign?» «Æ, »
það er satt,» svaraði Murat og brosti, «þegar jeg
sá mynd konu minnar, gleymdi jeg til hvers jeg
hafði tekið úrið fram.» Hann leit aptur á úrið.
«Svo veri það þá klukkan fjögur, ef yður sýnist í
svo. Klukkan er nú yfir þrjú, jeg bið um fimmtíu
mínútur — er það of mil<ið?» Froio hneygði
höfuðið þegjandi og fór burt. Hershöfðinginn
ætlaði að fara á eptir. «Sje jeg yður ekki framar
Nunziante?”, mælti Murat. «Mjer er boðið að
vera við aftökuna, herra, en jeg hef ekki kjark í »
mjer til þess.» «Gott og vel, hershöfðingi, þjer
eruð undanþeginn, en mig langar til að kveðja
yður enn eitt sinn og faðma yður.» «Jeg skal
vera á leið yðar, herra.» «pakka’ yðurfyrir, vinur ;
minn, loíið mjer svo að vera einum.» .Fyrirgefið,
herra, hjer eru tveir prestar . . . ». IJað var
Murat auðsjáanlega ekki að skapi. «Vill yðar
hátign veita þeim viðtöku?» «Ef það getur ekki
öðruvísi verið, þá látið þá koma.» Hershöfðinginn !
fór leiðar sinnar, og lítilli stundu síðar komu prest- :
arnir] inn i herbergið. «Hvað viljið þið?», mælti ,
Murat. «Spyrja yður, herra, hvort þjer viljið deyja :
sem kristinn maður.» «Jeg dey sem hermaður og :
þarf ekki huggunar við . . . hið eina, sem jeg í
æski, er að vera einn hina síðustu afskömmtuðu
stund.» Við þessi orð konungs fór annar prestur-
inn burt, en hinn stóð kyrr við dyrnar. «Skilduð
þjer mig ekki?» mælti Murat óþolinmóðlega.
«Vissulega hef jeg skilið yðar hátign,» ansaði hinn S
gamli múnkur, «en jeg trúi því ekki, að þetta sje ;
yðar síðasta orð. petta er ekki fyrsta sinn að jeg ;
kem til yðar með bónmæli.» — «Hvað er um >
það?» — «I>egar yðar hátign kom hingað til Pizzo
1810, bað jeg yður um 25.000 fránka til að ljúka -i