Heimdallur - 01.06.1884, Qupperneq 5

85
í svo vel. Hann mundi eptir því kveldi. fJað var ekki
!; nema rúm vikasíðan; þcir höfðusetiðsaman í litlu stof-
í unni á Bauk, og hafði Magnús verið að gefa honum
í púns. Hann hafði þá enn ekkert af ástum að
í segja, því hann hafði verið Kristínu samtíða á
j Akureyri allt sumarið svo, að hann hafði ekki
í fundið til neins óvanalegs. Hafði liann nú gaman
| af, að iáta Eyjúlf segja sjer allrahanda. Meðal
i annars sem á góma bar, hafði Magnús svo farið
> að nudda honum um nasir, að það væri víst eitt-
\ hvað á milli Kristínar og hans, því hann hafði
sjeð þau í einhverju flangsi uppi á ullarlopti um
í morguninn. «Nei, það er nú annar sem hún hefur
> hugann við, Magnús minn», hafði hann þá sagt
i svo undarlega alvarlegur í málrómnum allt í einu:
síðan gjörði hann ekki annað það sem eptir var
| kvelds, enn að útmála þá fjarskalegu ást sem hún
\ hefði á þessum manni, og hvað hún tæki sjer kulda
\ hans nærri, og hvernig hún ekki væri alveg með
> sjálfri sjer út úr þessu öllu saman, og loksins trúði
ji hann Magnúsi fyrir, að þessi maður, sem hún elsk-
; aði svona, væri hann sjálfur, Magnús. Alla nótt-
\ ina dreymdi hann svo Kristínu, daginn eptir sá
; hann livað hún var dæmalaust falleg, og daginn
\ þar á eptir var hann orðinn bálskotinn í
> henni. En nú skyldi allt verða gott, hugs-
> aði hann með sjer. Hann þyrfti að eins að
l segja eitt orð, — svo væri allt búið, — og búið
\ með siglinguna líka, fyrst um sinn. Ósköp skyldi
- hann verða góður við hana. Fyrst skyldi liann
: koma henni fyrir hjá foreldrum sínum ef hún
: vildi fara úr kapstaðnum, og hún skyldi ekkert þurfa
: að gjöra. Svo skyldi hún fá fullan rjett yfir hon-
\ um gráskjóna litla, sem var bezti hesturinn út með
; ströndinni, og enginn kvennmaður enn hafði feng-
\ ið að koma á bak. Svo gætu þau riðið út á
! sunnudögunum — kannski líka dansað, fyrst henni
! þætti það svo gaman, í öllu falli gæti hann útveg-
í að honni harmoníku.
Allt í einu stanzaði hann ósjálfrátt, gretti sig
\ og þreif upp undir hattinn, og klóraði sjer í höfðinu.
\ Já, «harmóníku.» Ýmislegt, sem honum hafði ekki
: komið til hugar þessa daga, síðan hann hafði tal-
að við Eyjúlf, raktist nú upp fyrir honum
við þetta orð. Hvernig hafði hann farið að
gleyma helv..........honum Madsen beyki með
harmóníkuna og pípuhattinn. Hann sem hafði
setið á livcrju kveldi meðan hann var á Akureyri
niðrí beykishúsinu, og'L’gaulað á harmóníku fyrir \
Kristínu, opt eina. Nú mundi hann livað ]
Kristín hafði brosað blítt til hans, og hvernig >
þau opt höfðu verið að pukra eitthvað saman. Nú '
mundi hann hvað bann sjálfur hafði sagt um þau j
þá, og seinast fyrir svo sem þrem vikum, þegar í
frjettist, að Kristín ætlaði að sigla, hafði hann \
sagt: «Ætli hún ætli ekki að elta hann Madsen -
sinn tetrið», svo sem hann hafði nú kveðið á.
fað skyldi þó aldrei vera rjett, hugsaði hann. jj
«Helvítis danskurinn.» Hann gekk nokkur spor |
auðsjáanlega í mestu vonzku. Svo fór að smá- \
hýrna yfir honum aptur. «Nei, það er ómögulegt
að það hafi verið trúlofun eða svoleiðis, því jeg sá j
hún var næstum eins blíðleg við hina beykjana, >
og marga búðarmenn líka, og hún getur þó ekki j
verið trúlofuð þeim öllumsaman >, hugsaði Magnús
með sjer; síðan hjelthann í huganum heilmiklalofræðu
yfir henni, að hún væri svona glaðleg og innileg ;
við alla jafnt, af því að hún væri svo góðog blíð í sjer. í
pó fjekk hann enn ofurlítinn sting í hjartað. -
Hvernig gat þá staðið á því, að hún hafði aldrei j
sýnt honum neina blíðu, fyrst hún annars var góð j
við alla, og ekki sízt, fyrst hún elskaði hann svona >
heitt. Hún hafði meira að segja verið bist við ;
hann opt fyrmeir, þegar hann kom inn í beykis- j
húsið; en þegar hann var búinn að ganga dálítinn \
spöl var hann búinn að sansa sig á, að það væri ]
náttúrlegt, og hlyti að vera svo. Hann fann, i
hvað hann var feiminn við liana,, síðan hann fór að <
elska hana, og skildi því, að hún væri eins ;
feimin við sig, og auk þess sár yfir því, að hann
skildi okki skilja hana. «Við höfumst ólíkt að», ;
hugsaði hann; «jeg gjöri þjer getsakir, og þú elskar ,
mig út af lífinu; jeg bregð þjer um að þú ætlir að j
elta strák úr landi, og þú ætlar kannski að flýja úr
landi mín vegna, af því þú ert úrkulavonar —
nei, elskan mín, það skal aldrei verða.» Og hann !
gekk hart og kallmannlega upp að húsi frænku
sinnar. En við götudyrnar stanzaði hann ogroðn- j
aði. «Kannski hún sje nú í forstofunni, hvað á
jeg þá að segja? Nei, það er vissara að finna frænku
fyrst, og spyrja hana hvort hún liafi ekki komizt,
að neinu», og hann læddist boginn framhjá gluggun- f
um, og fór inn um skúrdyrnar.
* * í
*
Inni í stofunni var þegar farið aö verða glatt
á hjalla. Lampi stóð á miðju borði, og kastaði