Heimdallur - 01.06.1884, Síða 14

' gat ekki látið sjer það lynda |sem hermaður; hann
í fjekk sjer tvo Ijómandi fallega hesta innan úr
! Guðbrandsdölum og þeir áttu að segja Bleik
$ til siðanna. Menn veðjuðu með og móti; og hvað
; við vorum óþolinmóðir, að fá að vita hvernig færi,
; þegar þeir hittust í fyrsta sinn um vorið uppi í
| fjallbeitinni. Jeg gleymi því aldrei skommtilega
í hvítasunnukvöldinu, þegar jeg var úti að lilusta á
{ þiðurinn, sem var að syngja uppi í hlíðínni, og þá
kom stúlka hlaupandi og sagði að báðir herforingja-
hestarnir stæðu úti við hestasteinana og þrýstu sjer
; hvor upp að öðrum. Allir þustu þangað og þá
; stóðu blessaðar skepnurnar þar skjálfandi, höfðu ótal
; sár og það lagaði úr þeim blóðið; þeir höfðu kom-
| izt undir hræðilegu hófana og tennurnar hans
j Bleiks. Hræðslan hafði gefið þeim krapta til að
! stökkva yfir háa túngarðinn á prestssetrinu, því að
þeir höfðu ekki þorað að nema staðar fyr en þeir
; komu til byggða. Daginn eptir gullu lofræðurnar
! um Bleik úti undir kirkjuvegg og bárust þaðan yfir
, fjall Og fjöru. (Framhald.)
Skrítlur.
A. : »Jeg átti einu sinni hund, sem var svo
> vitur, að hann þekkti bófa frá heiðarlegum
í mönnum.»
B. : «Eigið þjer hundinn enn?»
A.: «Nei, jeg varð að farga honum, af því
; hann beit mig.»
Ungur rithöfundur í Vesturheimi sendi hinu
; nafnfræga kýmniskáldi Mark Twain (frb. Tven)
; handrit eptir sig og spurði hann jafnframt um hvort
; nokkur tilhæfa væri í því að heili manna yxi af
í sjómeti og ef svo væri, hvað þá mundi vera nægilegt
> fyrir sig að jeta af því á dag. Mark Twain
í svaraði til hins fyrra því, að sízt væri fyrir það að
í synja, en hinu svaraði hann svo, að eptir handrit-
; inu að dæma veitti honum víst ekki af hval
; á dag.
" Taugaveiki — taugaveiki — slæmur sjúk-
dómur — já, annað hvort deyja menn úr henni,
eða verða fábjánar — jeg hef sjálfur haft liana.
Ráðning
talgátunnar í 4. tölubl..
Sprengisandur.
Gáta.
Jeg er barin, brend og gegnumrekin,
fótum troðiu úti æ
en ómissandi á hverjum bæ.
Útlendar frjettir,
Danmörk. það fór að útlitum með verzlunarsamn-
inginn spánska, að liann *visnaði» í höndum stjórnarinnar.
Vjer gátum þess síðast að fólksþingið vildi því að eins
ræða nm samninginn, að stjórnin gengi að endurskoðun
tolllaganna, en hún setti þvert nei fyrir; fólksþingið bauð
nú að slaka til í ýmsum atriðum, en stjórnin og lands-
þingið vildu hafa allt eða ekkert. Endirinn varð því sá,
að enginn samningur komst á. 31. rnaí var þinginu slitið;
9. júuí kom út konungsbrjef um að kosningar til fólks-
þingsins skyldu fara fram þann 25. s. m. Nú fóru báðir
partar, bæði stjðrnarsinnar og mótstöðufiokkarnir, að búast
af svo miklu kappi, að þess eru ekki dæmi hjer í landi
áður. Blöðin færðu á degi hverjum pólitiskar greinar, hver
lofaði sinn málstað og fór ómjúkum orðum um mótstöðu-
mennina; suin ljetu sjer jafnvel ekki nægja að eggja og
æsa í óbundnum stíl, heldur færðu herhvatir í ljóðum;
menn voru sendir í allar áttir til að safna liði, til að
vekja þá sofandi og tala kjark í þá, sem «deigir» voru,
og hvorirtveggju höfðu allar klær úti til að fjölmenna
sem mest til kosninganna. þær fóru nú svo utan Kaup-
mannahafnar, að vinstrimenn misstu tvö kjördæmi í hendur
hægrimönnum, en unnu á hinn bóginn önnur tvö frá þeim,
svo það kemur í sama stað niður. Andvígisrnenn (Oppo-
sitionen) una vel skiptunum, því í öðru af kjördæmum
þeim, sem þeir unnu, var kosinn doctor Pingel, inikils
metinn maður og sannur frelsisvinur; jeg býst við að
mönnum sje kunnug viðureign þeirra Scaveníusar kennslu-
málaráðherra, er hann veik Pingel fiá embætti í fyrra. —
Hafnarbúar hafa til þessa verið stjórnarmenn, og hefur
Hermannaforingi kom einhverju sinni inn á
spítala, þar sem hermenn margir láu sjúkir.
Við einn þeirra, sem lá í taugavoiki, sagði hann: