Norðurljósið - 01.08.1913, Blaðsíða 2

58
Norðurljósið
skipið kom þangað rjett um það leyti að »Nancy«-
rannsóknarmálið fór fram.
Það voru allar horfur á, að »Nancy« og skipsmönn-
um hennar yrði slept, því að ekki var liægt að færa
beinar sannanir fyrir misgerðum hennar. En þá kom
foringinn frá »Abergavenny« með hin rjettu skjöl henn-
ar, sem skipstjórinn á »Nancy« hafði fleygt fyrir borð
þegar herskipið »Sparrow« fór að elta hana, og var
þá hægt að sanna það, að hann hafði verið í víkinga-
ferð og rænt af mörgum skipum. Skjöl þessi, sem tekin
voru úr maga hákarlsins, eru enn í dag til sýnis í
»Institute of jamaica« í Kingston. Haus hákarlsins, sem
gleypti þau, er í »United Service« gripasafni í London.
Skipstjórinn á »Nancy« imyndaði sjer að skjölin, sem
sönnuðu sekt hans, lægju á sjávarbotni, en þau komu
upp í dóminum, svo að rjettlætið naut sín og hann og
menn hans voru látnir sæla maklegri refsingu.
* *
*
Það er margt, sem nú leynist mannlegum augum, og
kemst að líkindum aldrei upp í þessu lífi. Það er margt
ódáðaverkið, sem framið hefir verið í skugga næturinnar,
sem sökudólgurinn heldur að engum manni sje kunnugt
um. Það er margt illræðisverk framið af þeim, sem njóta
trausts og virðingar annara, sem þeir halda að sje eins
hulið eins og það hefðí verið framið á sjávarbotni. Ef
til vill er eitt verk,—eða fleiri,— sem lesarinn vonar að
komi aldrei nokkurntíma fyrir sjónir manna.
En samt kemur sá tími, þegar Ouð almáttugur flettir
ofan af öllu því, sem nú er hulið. »Það verður á þeim
degi, er Guð dœmir hið dulda hjá mönnunum fyrir
Jesum Krist." (Róm. 2. 16.) Augu hans sjá það, sem
leynistfyrir Röntgensgeislum, - hann sjer hjörtu manna.
Það er ósegjanlega miklu betra að koma hreinskilnis-
Iega til Krists nú, og láta blóð hans »hreinsa frá allri
synd«, heldur en að bíða hins mikla dags. Er þetta
ekki satt ? Athugið það vel!
»Ástvinir um alla eilífð.«
(Sönn saga.)
»Wilfrid,« sagði Emily Lawson, um leið og hún helti
í kaffibolla handa bróður sínum, >það eru veikindi í
húsinu hjerna fyrir handan.«
»Svo? Það er leiðinlegt,« svaraði Wilfrid og hjelt á-
fram að líta yfir morgunblaðið um leið og hann flýtti
sjer að borða, til þess að komast sem fyrst af stað til
skrifstofunnar, þar sem hann vann.
»Já, — en heldurðu ekki að við eigum að reyna að
hjálpa?« spurði Emily hálfhikandi. »Það er ungi mað-
urinn sem leigir þar, sem er veikur, og þeir segja, að
hann sje dauðans matur. Þú veist, Wilfrid minn, hvað
við höfum heyrt um hann.«
»Nú! er það maðurinn, sem sat og drakk og reykti
alla sunnudaga og kemur oft fullur heim á kvöldin?«
sagði Wilfrid. »En hvað gætum við gert?«
»Jeg held að við, — það er að segja, þú, Wilfrid, —
gætir gert eitthvað. Það er satt, að við þekkjum hann
sama sem ekkert, en við þekkjum þó Drottin Jesúm.
Það gerir hann víst ekki, og það er óttalegt að hugsa
um mann, sem liggur fyrir dauðanum rjett f sömu
götu, án þess að gera neitt fyrir sálu hans. Hvað get-
um við gert, Wilfrid?« Og Emily spenti greipar og
horfði á bróður sinn rannsóknaraugum.
Wilfrid leið ekki mjög vel. Hái, fyrirmannlegi, ungi
maðurinn, sem hann hafði svo oft sjeð á götunni, lá
nú dauðveikur og átti víst skamt eftir ólifað. Wilfrid
hugsaði sem svo, að ef þau systkin væru sannir læri-
sveinar Krists, mundu þau ekki láta siðavenjur eða
feimni aftra sjer frá að vita, hvort ungi maðurinn væri
búinn við því að fara um »dauðans skuggadal«. Hann
hafði ekki tíma til að tala meira við systur sína, en
hann vissi að hún mundi biðja Guð um leiðbeiningu.
Hann fann að hann mátti til að heimsækja manninn,
en hann fann líka, að hann var of feiminn til þess.
Þó þorði hann ekki að snúa sjer frá rödd samviskunn-
ar og bað innilega og heitt um hjálp og leiðbeiningu
oftar en einu sinni þann dag, og þegar hann kom
heim, var hann fastráðinn i því að fara og finna unga,
deyjandi manninn. Systir hans var því innilega sanr-
þykk.
Hann fór í húsið, þar sem sjúklingurinn var, og bað
um leyfi til að finna hann. Veiki maðurinn virtist taka
mikið út, en hann heilsaði glaðlega, þegar Wilfrid kom
inn, og var auðsjeð að hann var ánægður yfir að fá
þessa heimsókn. Hann sagðist vera ákaflega leiður á
einverunni.
Þeir töluðu margt og mikið saman; leitaðist Wilfrid
við að Ieiða samtalið að andlegum málum, en Frank
Turner hafði lítið um þau að segja. »Farið þjer nokk-
urn tíma í kirkju?« spurði Wilfrid.
»Nei, ó nei!« svaraði sjúklingurinn stuttlega. »Jeg
hefi ekkert að gera við þessháttar.«
»Þá hafið þjer líklega aldrei borið neina umhyggju
fyrir sálu yðar?« sagði Wilfrid rólega, og í svo blíðum
róm, að ekki var hægt að taka því illa. En Frank Turner
svaraði eitthvað á þá leið að »sjer þætti öll afskifti
óviðkoniandi manna af sínum málum leiðinleg*. Eftir
dálitla stund bjó Wilfrid sig til brottfarar, en veiki
maðurinn sagði, um leið og hann kvaddi hann: »Ger-
ið svo vel að líta inn til mín á morgun. Mjer þykir
vænt um að sjá yður.«
Þegar Wilfrid var kominn heim, spurði systir hans,