Heimskringla - 16.06.1910, Blaðsíða 2

Bts. 2 WINNIPEG, 16. JÚNÍ 1910.
HEIMSKRINGLA
Vorið vekur gamla og uaga af
svefnd vetrarins, en sannledkurinn
gietur aldrei vakið þá, sem bliud
oísatrú — hverju nafni, sem hún
ruefnist — hiefir einu sinni svæft.
* * *
Sönnustu ánægju lifs þíns finnur
þú í vinnu þinni ; ljúfustu stundir
æfi þinnar með vinum þínum og
ástmennum ; en speki og hugsjónir
yerður þú að sækja til einvcrunnar
* * *
Ef J. G., þar heima á ‘‘Gamla
landinu”, álítur vestur-íslen7,ka
hagyrðinga leirbullara, þá ætti
hann að hala svo mikið vit, að
vera ekki að skatnma út stéttar-
bræður sína og samvinnendur.
* * *
það er ekki hægt að sjá, að
‘‘menningunni”, svokölluðu, með
öllum sínum vélum og vélabrögð-
um, hafi getað tekist að létta á-
nauðar-byrðinni af herðum verka-
lýðsins. Miklu fremur virðist hún
hafa reyrt hana ennþá fastar. —
þetta er að kenna hinum f r j álsu
ednokunarfélögum vors f r j á 1 s a
lands, sem binda f r e 1 s i vort
verkmanna í líkamlegum og and-
legum skilningi.
* * *
það eru fjötrarnir en ekki of-
mikið frelsi, sem gerir manninn að
villidýri. það er hefndin og hegn-
ingin, en ekki kærleikurinn og, rétt-
lætið, sem halda mannkvninu í
sama eymdarástandinu öld eftir
öld.
» * *
“Viltu vera með?” — “Já, hver
vill vera með?” spyrja þeir, safn-
endur hins svonefnda júbilsjóðs
kirkjufélagsins lúterska, í Lög-
bergi sednast. í nokkrum undan-
farandi blöðum hafa staðið áskor-
andr til “kristinna” íslendinga, um
að gefa í þennan sjóð, og oft hefir
þar verið mjög vel blandað saman
Guði og Mammon, en aldrei eins
vel og i seinustu greininni “Viltu
vera með”, þvi þar er ómögulegt
að þekkja þá sundur, Frelsarann
og Iiollarinn, og erum vér hrædd-
ir um, að einhver trúmaðurinn
taki þar ill misgrip. Sannast það
líklega bezt á næsta kirkjujúngi.
* * *
Fimm þúsund dalir, ef vel er
með þá farið, ættu að geta haldið
jafn mörgum mönnum í þræls-
böndum fávizkimnar. Jafnvel ætti
að geta orðdð svolítill afgangur,
sem kaupa rnætti fyrir hnútasvipu
á þá, sem ekki samþykkja allar
kórvillur kirkjunnar.
* * *
Gefið, gefið í júbilsjóðinn, þér,
sem eruð til hægri hliðar (þ. e.
e.: sauðir) í kirkjumálum íslend-
dnga hér vestra! — Gefið, — reitið
alt af yður---------nema hornin.
Ilaldið þeim í lengstu lög, hvað
sem safnendurnir segja ; því koll-
óttir getið þér tæplega varist
þeitn hinum sömu bræðrum yðar
til lengdar, á einstigum samkepn-
innar, jaínvel þótt þér séuð að
vinna fyrir sáluhjálp yðar í nafni
Jesú Krists.
• » •
Enginn maður hefir siðferðisleg-
an rétt til að drepa annan mann,
nema hans eigdn lífi sé dauði bú-
inn. — Hið eilífa afl lífsins gefur
mátt sinn í hin mismunandi gerfi
einstaklinga síns. — Finst yður
ekki, kæru lesendur “Upptínings”,
að fíllinn og ljónið 'i Afríku, sem
búa langt inn í frumskógar-heimil-
um sínum, hafi hinn sama rétt til
lífsins og ég eða þú : Hafi réttinn
að njóta þeirrar ánægju, sem lífið
v-eitir ? Ef fíllinn og ljónið gera oss
skaða, ,þá höfum vér fylsta rétt til
að verja oss og fyrirbyiggja það.
En þegar drápsferðir — heimsfræg-
ar eða ekki heimsfrægar — eru
gerðar ai stað til að svifta lífi,
hvort heldur eru fuglar eða £er-
fæ’tlingar, þá virðist oss réttd. lífs-
ins misboðið.
það þótti ódrengilegt í fyrri
daga, þegar réttlætistilfinningin er
álitin að hafa verið höfð í lægra
gildi en nú á sér stað, ef einhverir
réðust að öðrum óviðbúnum og
drápu þá, allra helzt þegar slíkur
verknaður var framinn án allra
saka. Samt á þetta sér alt af stað
milli mannlífsins og dýralífsins. Og
þó hefir lífið verið gefið dýrunum
af satna föður — af sama mætti,
og oss mönnum,
Hin heimsfrægasta herför á hend
ur hinu ferfætta lífi, nú í seinni
tíð, mun sú, er hinn ókrýndi kon-
ungur Bandamanna, TheodorRoose
velt, hélt til Afríku. Einn hiun
mikilhæfasti stjórnmálamaður, sem
heimurinn á, og hinn mesti um-
bótamaður að mörgu leyti. Virð-
ingar, ástsældar og auðlegðar átti
hann og að njóta í íöðurlandi sínu,
Bandaríkjum Vesturheims. En
hann þurfti að létta sér upp, sér
til heilsubótar, þegar forsetaár
hans voru uppi. Og heilsubót sína
og hvild finnur hann í því, að
herja á skógardýrin í moginlöndum
Afríku. Aldrei höfðu þær þó reynt
að komast til Ameríku til að gera
ófurstanum skaða, en svona er
drápseðlið ríkt, jafnvel hjá beztu
mönnum þjóðanna, og þeim, sem
leitast við, að semja írið í mann-
heimum! — Aldrei sjáum vér eins
eðlilegt ánægjubrosið á Winnipeg-
mönnum og þá, er þeir koma úr
skotferðum sínum utan úr sveit-
unum, með fáeinar snípur og ak-
urhænur í pokahorninu. þá er
andlitið ekkert annað en bros, og
þeir verða aldrei þreyttir á því,
að segja kunningjum sínum af
drápsferðum sinum.
Nær skyldum vér skilja, að þetta
er ekki göfugt ? — Líklega ekki
fyrri en vér öðlumst næmari r-étt-
lætistilfinningu gagnvart mannlíf-
inu sjálfu ; — gagnvart vorum eig-
in bræðrum og systrum, sem
skapnað lífsins hafa hlotið í okkar
efgin mynd.
* * *
Nú eru þau skötuhjúin, “Sam-
einingin” og “Breiðablik” hætt að
hnotabitast. Að .minsta kosti ber
síðasta heimsókn ]>eirra þess vitni.
En hvort þeifra hafði nú betur í
viðureitgninni ? Hvort þeirra komst
nær sannleikanum, þessum eilífa
uppáhaldsguði, sem alt af breytist
en alt af er þó hinn sami ? — Ann-
ars munu allir þeir, sem unna
sóma og innbyrðis friði þjóðar-
brotsins íslenzka fyrir vestan hafið
vera- og verða þeim þakklátir fyrir
að geta sem lengst seúð á strák
sínum. Nægum illdeilum og óheill
eru þau búin að valda hjá oss
Vestmönnum, án þess þó að hafa
komist einu hænufeti nœr hinu
rétta og sanna.
* * *
Kaldur og einstrengingslegur
andi, í hvaða mynd sem hann birt-
ist í mannlífi voru, getur aldrei
fest rætur og þróast í hjarta
“fólksins", hversu “stór”, sem
hann kann að vera. Eins og fræið
þarf sólarylinn til að geta fest
rætur í jörðunni og blómgast, eins
þarf hver hugsun, hver kenning, að
geyma í sér hita og ljós, ef hún á
að geta blómgast og margfaldast í
hjörtum samtíðarmanna sinna.
* » »
FRÚ JOIINSON (við kjötsal-
ann) : Síðan ég fór af Islandi hefi
ég aldrei fengið edns indælt kjöt
eins og svínslappirnar, sem ég fékk
frá þér síðast. Maðurinn minn. var
alveg vitlaus í þær. það hlýtur að
hafa verið ágætis svín.
KJÖTSALINN : Já, það var nú
ekki alið á fiski eins og þau þarna
í Nýja Islandi. En hvað vilt þú fá
mikið m-eira af þeim, ifrú Johnson?
FRÚ JOHNSON : Eitt dúsín af
þeim væri gott, ef þær eru allar af
sama svíninu.
KJÖTSALINN : Ég skal láta
þig hafa tvö dúsín af þedm, frú
mfn, ef þú bara vilt, oit ábyrgj-
ast þær allar af sama svíninu.
* * *
Ef yður dettur eitthvað fallegt f
hug, þá sendið það í “Upptíning”
Th. Svd. Lamb. Utanáskrift til
hans var auglýst í Hkr. 2. þ.m.
ALDREI SKALTU geyma til
_ morguns sem hægt er að gera
g f dag. Pantið Heimskringlu í dag.
mmmummmmmmmmammmmn

Gleymið ekki að láta skr&setja nðfn yðar. Skrásetning.
^ ardagar f Winnipeg 15, 16, 1V Júní.
M ó ð u r m á 1 i ð.
Við sætum því færi, á meðan ei mist
hér málið á íslenzku höfum,
að helga því alt, sem helgast er finst,
í hugsunum, orðum og gjöfum, —
að hrednsa burt af því hvern ednasta blett,
en eiga það hredmmikið, fagurt og rétt.
því hvar fanstu mál, sem að betur þig batt
við blíðustu hugsanir þínar,
sem skyrði frá hlutum og sagði þér satt.
Oig seinast, þá lífsfjörið dvínar,
þá felurðu á íslenzku allslausa önd
í alföðurs guðlega kærleikans hönd.
Og þá verður kærledkans höndin sú hlý,
sem hjálp er í nauðum hin eina ;
hún kveikir það ljós, sem að lifnar á ný,
svo lærirð.u sannlaikann hreina :
AÖ alt þetta þezta, sem eðli þitt bar,
var íslenzkt,— í heiminum hvar sem það var.
Ég helga þér alt, sem að helgast ég veít
í hugsunum, orðum og verkum.
Og hvar, sem ég mæ-ti þér, sundraða sveit,
ég segd með áherzlum sterkum :
Að elska það mál, sem hún móðir þín ann,
— þú mátt ekki vanhelga dýrgripinn þann.
SlGUKÐUR JÓHANNSSON.
Hvar stöndum vér
verkaf ólkið ?
Eftir
Th. Svcl. Lamh.
Öll þekkjum vér orðtækið forna,
“Vinnan er móðir auðæfanna”.
það er orðið rótgróið spakmæli,
sem foneldri kenna börnum sínum
strax á unga aldri, sem eina hald-
beztu undirstöðu undir lífsheill
þeirra og hamingju hérnamegin.
Jafnhliða málshætti þessum er
annar lærður, sem þannig hljóðar :
“það er ekki minni vandi að gæta
fengins fjár en afla þess”. Svo
kemur ritningin og kennir, að “sá
sem ekki vill vinna, á ekki heldur
mat að fá”, mun sú kenning nokk-
uð beisk á bragðið fyrir letingja,
en þó ekki ósanngjörn að öllu
leyti.
Að vinnan sé móðir auðæfawna,
er ekki nema að sumu leyti rétt.
Sá, sem m-est vinnur og er dug-
legastur að þræla í hinu og þessu,
er sjaldnast sá maðurinn, sem rík-
astur verður nú á dögum, heldur
sá, sem dýpsta hefir hagfræðisspek
ina : Sá, sem lætur hræður sína
þola hita og þunga dagsins, —
lætur aðra vinna og safna saman
auðæfum handa sér. Vinnan að
visu framleiðir auðæfin, — fram-
leiðir alt, en sjaldnast handa þeitn
manninum, sem mesta verkið vinti-
ttr. Vinna án hagfræðisgáfu gjörir
fáa menn efnaða, en maður, sem
haglræðishæfileika hefir, getur orð-
ið ríkttr, þótt hann drepi aldrei
hendi sinni í kalti vatn, sem kallað
er. Að þessu leyti er það rétt og
ekki réitt, að vinnan sé móðir auð-
æfan-na.
Öll viljum vér verða efnalega
sjátfstæð. það er -eöliLeg og nattð-
synleg löngun hvers einasta manus
sem vaknar hjá oss jafnsnemma og
meðvitundin um þarfir vorar, á-
byrgð og skyldttr, sem á oss hvíla
sem einstaklingum þjóðfélagsins.
Til þess að ná þessu takmarki eru
mörg meðul brúkuð, sum heilsu-
samleg eins og öll vinna, en sum
} eitruð eins og þjófnaður, svtk o<r
j allskonar harðýðgi og samvizku-
leysi.
Sökum þess, hve peningarnir or-
saka mikið vald, hjá þedm mönn-
um, sem hafa þá handa á millí,
þá nægir sumum mönnum ekki að
vera efnalega sjálfstæðir og kapp-
kosta að ná undir sig auð fjár til
þess með því að svala drotnunar-
girnd sinni. Gullið í höndum sumra
manna nú á dögum, er eitthver:.
hið ægilegasta ofurvald og undra-
máttur, sem heimurinn þekkir.
Vilji, heiður og líf þúsunda mantta
fátækra, er sem hjaðnandi bóla á
móti afli miljónerans. Atkvæði bil-
jónerans eins, gildir í sumura
greinum meira en atkvæði miljóu
fátækra verkamanna. Að visu er
þetta samtakaleysi fátæklinganua
að kenna, en svo lengi, sem það á
sér stað, þarf hver auðæfaleysingt
að berjast upp á sínar eigin spítur
eins og bezt gemgur. Hann þarí að
vinna ifyrir aðra sínar vissu stund-
ir á dag, fyrir vissri peningaupp-
hæð, og láta aldrei útgjfildin
svelgja innkomuna, ef örbirgðin
allslausa á ekki að koma í st.að fá-
tæktarinnar.
það er eitt víst, að tkki geta
allir orðið ríkir, eftir mælikvarða
þeim, sem nú er notaður. Eu það
ætti enginú að þurfa að vera blá-
fátækur. Með öðrum orðum, all r
•ættu að geta verið efnalega sjákf-
stæðir, ef afurðir vinnunnar skift-
ust ekki svo heimskulega og sorg-
lega illa og misjaínt niður. það er
nœgilegt framleitt í lieiminun»
handa öllum mönnum. Allir ættu
að hafa rétt til þess, að minsta
kosti þeir ei hvað sízt, sem mest
og bezt vinna að því, en því miður
er þvú eigi þannig varið enn sem
komið er. Ef til vill lagast það
áður en mörg ár líða ; ef til vill
bíður það óratíma enn. því er nú
einusdnni þannig varið, a-ð stunri-
um er erfiðara að brjóta en byggja,
einkum þar sem hefðin og vaninn
hafa setið að verki í tugi alda eins
og á sér stað í stjórnmálum þjóð-
anna, ekki síður en trúmálutn
þeirra. Ekki er því að neita, að
margir eru umbótamennirnir og
margir þeirra góðir og vilja vel,
en þeim sýnist sitt hvað, eins og
öðrum ; getur ekki komið saman
um, að nota sömu aðferðirnar til
að minka bölið í heiminum, og
verður því eðlilega ekki eins tnikið
ágengt eins og þeir stæðu saman
setn einn maður. Samt sem áður
hjálpa þeir óendanlega mikið til,
að opna augun á fólkinu, svo það
sjái, frá hverju hörmung hess staf-
ar, sjái orsökina, sem afleiðingarn-
ar bölþrungnu koma frá. Enda er
nú svo komið, að llestar þjóðir,eru
að meira og minna leyti vaknaðar
til nýs l;fs, þótt auðkýfingar og
forráðamenn þjóðanna standi enu
á verði með nakið sverðið yfir
höfði þeirra, svo írelsdð fái ekki að
brjótast út.
En á meðan að fyrirkomulagið
ekki breytist ; á meðan samkepn-
in gjörir fátækan og ríkan, niður-
lægir og upphefur, — á meðan
þurfum vér, sem verðum aftastir í
samkepnis-lestinni, oss, sem vant-
ar tækifæri og kun'náttu á að
græða, vér, sem því verðum að
vinna öðrum, í stað þess að aðnr
vinni oss, að reyna að gæta bess
sem bezt, hvar vér stöndum. Að
muna það, að ekki er minni vandi,
að gæta fengins fjár en afla þess.
Vcr ættum aldrei að glevma því,
að þess erfiðari, sem vinna vor er,
þess dýrri verða jæningarnir, sem
vér fáum í laun fyrir starf vort.
Verkamaðurinn ætti aldrei að eyða
•]>eim peningum gálauslega, sem
hann hefir dr.egið saman með súrum
sveita, því með því kastar hann
frá sér öllum tækifærum til að geta
orðið sjálfstæður maður. — Hug-
ljúfar vonir og glæsilegir loftkast-
alax eru' fagurt smíði og geta
stytt stundirnar fyrir mörgum
draumsjónamanninum, einkum á
æskuárunum, en vonirnar vilja
dey.ja og kastalarnir hrynja, þegar
út á stríðsvöll lífsins kemur, og
tilveran sýnir oss það svart á
hvítu, hvað hún í raun og veru er.
Stedktar giæsir fljúga ekki í munn
íjöldans, þær fljúga upp í einu
mamn af hverri mdljón, þú og ég
gietum tæpast búist við, að verða
fyrir því láni. Athugum því vcl,
hvar vér stöndum, vinnumenn og
vinnukonur. Reynum ekki að hylja
hdnn raunsannoj virkileika nútím-
ans undir tálmyndum þeim, sem
vér drögum upp fyrir oss af fram-
tíðinni, því með því móti svíkjum
vér oss sjálf. Hið eina sanna lif
vort er nútíðin. Notum yfirstand-
andi tíma sem bezt, sjálfum oss og
öðrum til gagns og gæfu, og þá
getum vér með sanngdrni vonast
eftir einhverri uppsteru, sem á
einhvern hátt verði oss til heilla,
þegar framtíðin breytist í nútið.—
The Weekly Examiner segir :
“Verkalýður! hefirðu vætt þess,
hvað það þýðir að fá kaupið sitt
fyrir viku eða mánaðarvinnuna ?
| “það þýðir, að þú hefir selt part
af æfi þinni, og að þú befir í vas-
anum eða pyngjunni verð-
ið, sem borgaði var fyrir hana.
Vér svíkjum sjálfa oss í nútíð og
framtíð, margir hverir, sem vinn-
um fyrir viku eða mánaðarlaun-
um. Vér lítum fram á ógengna
braut, til hins glæsilega “einhvern-
tíma”, þegar oss mun ganga bet-
ur en nú, þegar vér ætlum að
vinna fyrir sjálfa oss en ekki
aðra.
“En þetta “einhverntíma” hrað-
ar ekkert ferð sinni til vor, eða
vér til þess. það kemur til fæstra
vor ; en ellin, sem engin bein þola,
kemur til vor allra, sem lifum.
“Ef þér menn og konur, sem
fyrir aðra vinnáð, ekki getið skilið
þetta nú, þú íærir ellin yður heim
sanninn um það, að hver sá mað-
ur, sem selur part eftir part af
lifi sínu, ætti vissulega að hugsa
alvarlega um það.
‘ Ilvað er æfi þín annað en fá-
einar vikur, mánuðir og ár ? Ef
þú værir að selja líkama þinn
í smápörtum, eitt stykki i
senn, — segjum tærnar og fingurn-
ar fyrir 10 dali stykkið, og hvern
þumlung í fætinum fyrir 20 dali,
o.s.frv. — myndirðu þá ekki
kvarta ? Jú, þú myndir segja viö
sjáltan þig : “Hvað er að tarna!
Fjórar tær og tveir fingur algjör-
leoia farið, og ég búinn að eyða
peningunum, sem ég íékk fyrir þá.
þeir eru horfnir mér um aldur og
æfi og ég hefi ekkert í staðinu.
Hvað á ég að taka til bragðs,
þegar ég er búinn að selja á mér
fæturna og handfeggina ? Ég verð
að sjá svo til, að ég fái sem allra
hæst verð fyrir þá ; að minsta
kosti verð ég að fá einhverskonar
sjálfstæði og örj’gð, sem sér mér
borgið, í skiftum fyrir líkamann,
sem ég er að selja.
“þetta virðist máske svakaleg
samlíking. En þú selur æfi þína
part eftir part. þú ert að selja
æsku þina og lífsafl, sem bú getur
ekki endurnýjað. Gamall maður
eða kona horfin að kröftum og
lífsfjöri og yfirgefm allslaus af
heiminum, er sannarlega eins illa
á sig komin og hjálparlaus sem
sá maður, sem hefir selt hand-
leggi og fætur, tær sínar og fingur
smátt og smátt.
‘•‘Dragðu ekki sjálfan þig á tálar
með raunsannindi lífsins. Mundu
að tilvera þín, framtíðar hamingja
og mögulegleikar til mannlegs og
kvenlegs sjálfstæðis, stendur eða
fellur með þeirri einlægni, sem þú
sýnir sjálfum þér, — byggist á
því, að þú opnir augun á því að
þú sért að selja líf þitt sneið eftir
sneið.
“Verkgefandi þinn afhendir þér
vikulaun þín, og þar með eru við-
skifti ykkar á enda. þegar þú hef-
ir selt honum tíu vikur eða tutt-
uigu ár, eftir þeim lögum og sið-
venjum, sem nú hafa gildi, þá hef-
ir þú hvorki rétt né ástæðu til, a5

✓ 0 •key pis Píai ió fyrir yður
fara til hans og segja : “hiú er ég
gamall, svo þú verður að sjá fyrir
mér”.
“Eftir öflum skrifuðum og ó’
skrifuðum lögum í heimi sam-
kepninnar, þá befir hann gilda á-
stæðu og fylsta rétt til að svara
þér : “því gættir þú ekki sjálfs
þíns ? því hugsaðirðu ekki um
þetta, þegar þú varst að selja æú
þína í smásnedðum. því reyndirðu
ekki að líkjast mér og hlaða und-
irstöðu undir efnaleigt framtiðar-
sjálfstæði þitt, annaðhvort meS
sjálfsafneitun eða þá öðruvísi?” ”
I>annig segist blaðinu í San
Francisco frá. jþað er vissulega
•þess vert, að því sé veitt eftirtekt.
Auðæfi verkafólksins er tími þess
og heilsa. Fari það illa með hvort-
tveggja er óhamingjan vís.
Vér aumkum þann ungling, s?m
eyðir arfi sínum svo gálauslega,
að hann lendir seinast á vonarvöl.
Vér köllum hann óráðsmann og
heimskingja. En þó ferst honum í
raun og veru ekkert ver en þeim,
sem eyða vinnulaunum sínum í
allskonar óþarfa og svall, spilH
með því heilsu sinni og ónýta
þann tíma, sem þeir gætu notaS
sjálfum sér og öðrum til gagns.
það er ekki meining mín meS
grein þessari, aS halda því fram,
aS peningar ættu eSa þyrftu aS
vera þaS hámark, sem stefnt skal
aS, því sannfæring mín er sú, að
þeir séu ónauðsynlegur gjaldmiSiH
og eigi drýgstar og dýpstar rætur
til alls hins mikla óréttlætis, sern
viðgengst í heiminum. En sökum
þess vér erum nú einusinni svo ó-
hamingjusöm, aS búa í heimi, sem
þetta fyrirkomulag ríkir í, þA
verSum vér aS taka það til greina
og sníða oss stakk eftir því, tal
verndar sjálfum oss. þar kemur
fram sem St. G. Stephansson seg*
ir :
“Sannfrjáls maSur velur vont,
verra til að forðast”.
Frelsi vort, sjálfstæSi og mann-
dómur er undir því kominn, uð
vér gætum aS, hvar vér stöndutn>
gætum þess, aS vér ekki strönd-
um á grynningum allsleysisins
vesaldómsins.
Höfum það í huga, vinnumetiu
og vinnukonur.
Málrúnir.
lieimskringla 5. maí sl. birti 2
vísur í málrúniim, sem J. J. Dan*
íielsson var beðinn að útþýða. Höf-
undur þeirra hafði bundiS nafn sitt
í þeim báðum.
Eftir því, sem undirritaður
k.emst næst, þá er nafniS í fvrrj
vísunni Kristján, en í þeirri síÖan
Asgeir.
IIitiknrxbeðja, hrœfisl/t, />rant og höldafaðl1
og hugtarband, — mitt heiti það er.
> Hefir þú borgað
$ Heimskringlu ?
LESIfí 1>ETTA =
STEFNA þessa félags liefir ver-
ið, að “fullnægja, eða pening-
um yðar skilað aftur”. Og nú
gerum vér það bezta tilboð sem
nokkrir Pfanó-salar hafa nokkru
sinni gert 1 þessu landi. Það
veitir yður fría reynslu hljóðfær-
isins og kauprétt á pví nieð
HEILDSÖLU verði qsí væ^nr11
afborgunu m ef þess óskast. *ér
biðjum ekki um 1 cent af ýðar
peningum fyrr en þér eruð alveg
I>etta er vort “Louis Style‘k Piano, fegursta
hljóöfæri f Cana ia. Sent yöur til reyuslu 1 **nœgOir.
30 daífa ókeypis. —
-----------Tilboð vort--------------------
Fillið út og sendið meðfylgjandi “ COUPON ” og vér sendum
yður strax sýnismyndir af vorum ýmsu hljóðfærum með verði hvers
þeirra. Þér veljið Pfanó, og vér sendum yður það tafarlaust og
borgum flutningsgjald; þér reynið það í 30 daga ókeypis. E f t1 r
það getið þér sent það oss á vorn kostnað, eða keypt það af oss með
hcildsölu verðj, Er þetta ekki gott boð ?
W. DOHERTY PIANO & ORQAN CO., LTD.,
Western Branch, Winnipeg, Man. Factories, Clinton, Ont.
COUPON
W. Doherty Piano & Organ Co., Ltd., ___
286 HARGRAVE STREET •, WINNIPEG, MANITOBA. * •" _
Kæruherrarl Sendiö mér strax sýnismvndir af Piano tegundum yöar^meðjverö-
lista ot npplýsiufrum um ókeypis reynslu-tiíboö yöar, er sýuir hveruig ég’, got reyu
Píanó-iö um 30 daga, mér kostuaöarlaust.
NAFN_______________________________________________________
ÁEITAN.