Heimskringla - 16.06.1910, Blaðsíða 6

Rá* 6 WINNIPEG, 16. JÚNl 1910.
HEIMSKIIN GLA.
NÚ ER FLÓÐ OG FJARA HJÁ PENINGAMÖNNUM í VESTUR CANADA OG I>ETTA
FLÓÐ LEIÐIR MENN ALMENT TIL CAMROSE I ALBERTA
"1
Hvaö viSvíkur ver/.lunarjwegindum op framfara-
von, er CAMROSE ednhver bez.ti bær í Vestur-Can-
ada. Allar járnbrautir, sem piröa Alberta-fylki frá
noröri til suðurs, eru lagðar um Camrose, og þess
vegna hlýtur hver einasti hluti Alberta fylkis, að
njótia þess hagnaðar, sem þessi bær færir um le.ið öll-
um þeim, er þar eignust bæjarlóðir. Camrose, _sem
eitt sinn verÖTir höfu&borg þessa fylkis, hefir það. að
bjóða, sem enginn bær í Canada getur boðið þann
dag ‘i dag. Fyrir utan það, að gegn um þenman bæ
liggja þrjár járnbrautir frá hafi til hafs, þá höfum
vér ótakmarkaða auðlegð í kolamámum og akuryrkju-
löndum. Nú þegar hafa flest hin meiri heildsöluhús
í Canada stofnað útibú í þessum bæ, og sýnir það
betur en annað tiltrú þeirra manna, sem kunna að
meta þetta landsvæði.
Herskarar af Innflytjendum
llvar á bygðu bóli, sem til er litið, er það
íramfara. En hvergi vitum vcr að finnist jafn auð-
sannreynd, að nýbyggendastraumur fylgir œtið járn-
bramtunum. þær eru sú lífæð, sem leiðir alt til
sælt land frá hendi náttúrunnar eins og umhverfis
Camrose.
Mount Royal Hverfi í Camrose
þessi nvj;i deild bœjarins er öll innanvið mílu
svæði frá miðpunkti bæijarins og mjög nálægt aðal-
skemtiigarðinum. þessi nýja deild verður áreiðan-
lega dýrmætasta byggingiarsvæðið í Camrose. Allar
lóðir ©ru sléttar, háar og þurrar, og vér seljum þær
nú fynir $75.00 til $86.00, meö $10.00 niðurborgun og
$5.00 á mánuði þar eftir. — álissið ekki af þessu á-
gætaj gróðatilboði. Minndst þess, að kolanámurnar
sköpoiðu Lethbridge og járnbrautirnar mynduðu Sas-
katoon. Camrose hefir þetta hvorttveggja. Sams-
konar kringumstiæður vralda samskonar úrslitum.
Góðar byggingalóðir eru nú seldar í Lethbridge og
Saskatoon fyrir $400.00 til $1,000.00. Hin sama
mun og reyndin bráðlega verða í Mount Royal, Cam-
rose. Nú er því tíminn að kaupa.
)
Framúrskarandi Gróðave?ur
það getur æfiulega komið fyrir, að óhöp.pi geri
menn alt í einu fólausa, og hin álitlegustu gróðafyrir-
tæki geta oft og einatt orðið að falsvon. En hver
sá maður, siem ver fé sínu til kmdkaupa 1 bænum
Camrose eða í námunda við hann., má óyggjandi
reiða sig á fljótan og mikinn hagnað. því engin
íúlgia er jafn örugg til framtíðar búsældar, sem móð-
ir vor jörð. Margir hafa á skömmum tíma orðið
vellríkir á landkaupum í smábæjum. Margir barma
sér nú, til dæmis, yfir því, að þá skorti framsýni til
að kaupa lóðir í Calgary, Edmonton, Lethbtídge eða
Saskatoon, meðan þær voru í afarlá.gu verði. því
það er kunnugra, en frá þurfi að segja, að margan
speikúlant hafia þessir bæir gert stórauöugani, þrátt
fyrir það, að mörg ár liðu áður en t.d. Calgary fékk
þrjár járnbrautir. En Camrose fæddist óskabarn
hamingjunniar með þrjár járnbrautir þegar í byrjun.
Ágœtasta Tækifæri
Lítið hvar sem er og komist að raun um, að
hygnustu gróðamenn leggja óhikað fé sitt til land-
kaupa í vaxandi bæjum Vestur-Canada, eins og. Cam-
rose. IMargir, sem fyrir nokkrum tíma höfðu kevpt
lóðir fyrir það verð, sem vér nú bjóðum, hafa þegar
selt aitur með stórum hagnaði. Og þessi saga mun
marg-endurtaka sig 'í framtíðinni.
Nýir bœir fœra auð og velmegun
það tekur ekki ýkjalangan tíma, að stórar borgir
myndist meðfram þverlandsbrautum. Námur og
landrækt mynda þeim óyggjandi grundvöll. þeir,
sem bezt kunna að sjá fram í tímann, hafa örugga
trú á framtíð Camrose-bæjar. “Torrens Title” fylg-
ir hverri lóð, er vér seljum. Upplýsingar viðvíkj-
andi oss persónulega geta menn fengið hjá Bank of
British North America, Calgary.
Duglegir agentar óskast Skrifstofa vor er opin að kveldinu til kl. 9.30 Agentar íinnið oss
Camrose Security Co., T47 Main St., Winnipeg, Man.
það verður bráðum uppi
fótur og fit í Camrose.
þér getið skrifað oss á ís-
lenzku, ef þér óskið.
MEIRA — MEIRA.
Ileiðraði ritstjóri Heimskringlu,
viljið þér gera svo vel og ljá eftir-
fylgjandi línum rúm í yðar beiðr-
aða og vinsæla blaði.
Meira þarf ef duga skal, segja
einhverir fyrir munn prestanna í
Lögbergi ; allir að gefa, enginn aö
komast undan, æ meira og meira.
þarna er fjöður 'i ekkjubúningi,
kippið í bana. þarna er ullarlagð-
ur á þeim föður- og móðurlausa,
náið honum. Meira, — í einu orði,
gangið fyrir hvers manns dyr í
landinu og reymð í drottins nafni
að gnía svo mikið fé saman, sem
fífsins mögulegt er, — og þeir sem
hafa gefið, eiga að gefa meira —
meira.
Er ekki þessi peningakrafa orðin
endalaus eins og alvidd himin-
geimsins ? Er nú óinögulegt, að íá
prestana til að taka sönsum með
þennan óhemjulega fjárdrátt, sem
lítur út fyrir, að sé orðinn svo
klestur við hjarta þeirra, að þar
komist engin andleg hugsun að ?
Er nú þessi græðgislega peninga-
fýkn heppileg, skynsamlog, rétt-
mæt, eða er hún kristileg ? það er
eins og þeir væru að safna fé fyrir
þúsundir fólks, sem að eins lífs
hefðu sloppið úr sjávarháska, elds-
voða, flóðum eða ‘jarðskjálftum.
Væri nú ekki ráð fyrir presta-
skepnurnar, að brúka nú þennan
fengna sjóð til þessa að kristna
þessa íslenzku heiðingja, sem þeir
ge;a í skyn að sé svo mikið til af,
og sjá svo ávextina ? Kynnu líka
með því að ná nokkrum undir
veldi sitt, í stað þeirra burtflúnu.
það er annars sárt að vita til
þess, þegar mikálhæfir menn, gáf-
aðir og mentaðir, fæddir O" klædd-
ir af almennings fé, ekki sízt begar
þeir eru andlegrar stéttar, — skuli
gera si'g seka í deilum, yfirgangi
og takmarkalausu fjárbetli. Ov alt
á það að vera fyrir drottinn. En
hvað segir hann að gert sé fyrir
sig :
Hungraður var ég og þér gáfuð
mér aðéta, þyrstur var ég og þér
gáfuð mér að drekka, gestur var
ég og þér hýstuð mig, nakinn var
ég og þér klædduð mig, sjúkur var
ég og þér vitjuðuö mín, ov í fang-
elsi var ég og þér komuð til mín,
— það, sem þér gerðuð við mina
minstu bræður, það gerðuð þér
mér. — þotta kallar drottinn að
gcrt sé fyrir sig, en ekki að ría þá
lifsbjörg sinni.
Mikið gætu prestarnir aukið vin-
sældir sínar, ef þeir héldu fyrir-
lestra með vínbindindis og kven-
néttinda málefnum, sem nú eru
efst á dagskrá þjóðanna. Eða
móti alheims ófriðarhorfunum, sem
einlægt er verið að spá og undir-
búa. þá ynnu þeir fyrir drottinn
sinn, en aldrei með sjálfshrósi,
mannlasti, ófrið eða eilífum fjár-
beimtum. — Hvað skyldi Luther
segja, ef hann mœtti líta upp af
gröf sinni ?
Hætti ég að sinni og bið lesend-
ur að virða á betra veg.
Kr. Sv.d.
JÖN JÓNSSON, járnsmiður, að
790 Notre Dame Ave. (horni Tor-
onto St.) gerir við alls konar
katla, könnur, potta og pönnur
fyrir konur, og brýnir hnífa og
skerpir sagir fyrir karlmenn. —
Alt vel af hendi leyst fyrir litla
borgun.
Áritun Friðriks Sveinssonar,
málara, er nú 443 Maryland St.
(áður 618 Agnes St.).
$1.00
Á YIKU
er góð és æða ryrir yöu að eignast
VICTOR
Herra T. H. Hanrrave er vor tslenzicur
urr boðsmaöur
CROSS, G0ULDING &
4 SKINNER, LTD.
323 PORTAQE AVENLE, « VVINNIHEíí
Finniö oss eöa skriric
eftir vœjra skilméla fyrir
ko-nulasi 02 list-t f vor
rni 3,0 » ).. VICTO R REC
ORD LOGUM.
| ST F^AX
í DAG er bezt að GERAST KAUP- k
ANDI AÐ HEIMSKRINGLU. —
ÞAÐ ER EKKI 8EINNA VÆNNA. |
2Ð4 SÖGUSAFN HEIMSKRINGLU
forlagaleikurinn
295
296
SÖGUSAFN HEIMSKRINGLU
FORLAGALEIKURINN 197
hefi ég svarið þess dj'ran eið, að efna það. Ég við-
nrkenni í fylsta máta gildi hinnar þjóðtélagslegu
kemiingar, að hinn ríki eigi að aðstoða hann fátæka,
ef hann vill verðskulda þá hagsmuni, sem lukkan
hefir veitt honum. — þú, Sterner minn, átt aJS hjálpa
mér við framkvæmd þessara áforma”.
“É)g ?”
“Já, þegar þú verður var við einhvern, sem þarf
Og verðskuldar hjálp, þá áttu að láta mig vita það.
þú átt að útbýta gjöfunum, því ég vil ekki láta sjá
mig. Ég nærri skammast mín fyrir það, að ég
veitti ekki Helenu og móður hennar hjálpma i kyr-
þey, án þess að láta mín við getið. þú mátt samt
vera alveg v.iss um það, að óg gerði það ekki í því
skyni, að fá þakklætd í staðinn, né til þess að öðlast
almennings hrós fyrir góðgerðas.emi. þegar ég á ó-
kotniui tímanum geri eitthvað gott, vil ég engan ann-
an trúnaðarmann edga en þig. Og ég vona þú hald-
ir því l©3rndu”.
Rödd Georgs var á þessu augnabliki svo einlæg,
svipur hans svo trygglyndtir og vandaður, að Móritz,
sem hjá jafn ungum manni gat ekki látið sér detta
í hug jafn mikinn íimleik í þvi, að látast vera annað
en hann var, lét alveg blekkjast.
Enida þótt Móritz hefði örðið að reyna margt
mótlæti í æsku sinni, haíði hann þó ekki séð mikið
af heiminum. Önnum kafinn við nám sitt, hafði
hann ekki veitt mönnunum neina eftirtekt á síðari
árum æfi sinnar. Hann átti því eftir að reyna
margt óþægilegt.
Hinn ungi, eðallyndi, óspilti Móritz, varð hrifinn
af orðum Georgs. Hann þráði svo mjög, að mega
treysta því góða, því áhrif hatursins og vantrausts-
ins á æskuárum hans, voru farin að réna. Hann
gleymdi því, að þessi unglimgur, sem nú talaði svo
alúðlega við hann og lét í Jjós svo eðallyudar hugs-
anir, var hinn sami, sem á liönum tíina vakti hjá
honum gremju yfir óverðskulduðum árásum. Hann
gleymdi aðvörun Jakobs Kron, þó ógeðsleg væri :
“Tortrygðu ríku mennina, hve blíðmálir, sem þeir
eru, drenguf minn, .... vertu viss um það, að úr
djöflaeggjum koma djöflaungar”.
Móritz gleymdi þessu öllu og lét tilfinndngu sína
ráða. Hann tók í hendi Geórgs og sagði hlýle.ga :
“Eg trúi þér, barún minn. þú ert í rauninni
eðallyndur, þó þú hafir gengið ranga braut um tíma.
þegar ég var ungur, átti að kenna mér að haíta þá
ríku, og sökum gremju minnar yfir ranglæti sumra
þeirra, var rétt að því komið, að ég hcti þeim .ævar-
andi hatri öllum til satnans. En þessi skoðun mín
hefir brevrzt, og hegðan þín stýrkir mig í núverandi
áliti mínu. Við skulum í sameiningu vínna að okk-
ar og annara betrun og sáluhjálp( aðstoða hvor
annan m.eð góðum ráðum og ámiWingimj, og þó að
ég sé fátækur en þú ríkur, skuluitt'U'ýíð 'samt vera
vinír. Vilt þú það?” rlVIrt o
“Af öllu hjarta”, svaraði Georg,'«g ‘ þrý-sti hendi
hans með svo hreinskilnum svip, að eúgmn hefði...til
hugar komið að vefengja, að honum væri full al-
vara. “Ég skal gera það, setn í mínu valdi stend-
ur, til að verðskulda þessa vináttu, því siðan ég sá
þig, befi ég borið fult traust til þín. Tilfinningar
þínar og lífsskoðanir eru svo göfugar. Líf þitt hefir
verið samanhangandi keðja ai aðdáanlegri breytni,
... ég get ekki beinlínis hrósað mér af minni breytni,
en enda þótt að ég, eins og' þú sagðir, hafi stundum
ráfað ranga braut, hefi ég þó, ef til vill, einhverja
góða kosti, sem ég ætla að biðja þig að hjálpa mér
til að fullkomna og giera notkunarhæfa”.
“það skal ég með ánægju gera”, svaraði Móritz
glaður. “Ég skal segja þér eins og er, hr. barún, að
cg kom hingað með vantraust á áformum þínum —
vantraust, sem var bygt á þekkingu minui á fyrra
liíerni þínu. Ég fer héðan með virðingu fyrir hugs-
unarhætti þínum, sem þú hefir opinberað mér, og
scm ég hefi enga ástæðu til að efast um”.
“Ég þakka þér innilega fyrir það, Sterner minn,
að þú befir breytt skoðun þinni mér í vil”, sagði
Georg. “Ég skal bera mig að verðskulda álit
þitt. — En afsakaðu uppástungu mína, ...... fyrst við
erum orönir vinir, þá skulum við líka vera bræður”.
“Með: ánægju’”, sagði Móritz, og þrvsti hendi
Georgs, Mog ég vona, að geta reynst þér góður
bróðir. Geti ég verið þér til aðstoðar á nokkurn
hátt, skaltu ávalt finna mig reiðubúinn. þú ert
yngri en ég, og hér er er það algengt, að eldri nem-
endurnir styðja þá yngri með leiðbeiningum og góð-
um ráðum. — En, vertu nú sæll, Georg. Ég kem
hingað aftur á morgun, og þá verðum við samferða
til Hielemar og móður hennar”.
Georg stóð upp og fylgdi Móritz til dyra.
“Há, ha, ha”, heyrðist í honum, þegar hann var
orðinn einn, “mér tókst að gaibba hann laglega.
Hann gekk í gildruna og verður ekki hættulegur bér
eftir. það er gaman að þeim, þessumi miskunnsömu
Samarítum, — vorra tíma mannvinum, sem hugsa
mest um, að hlynna að almenningi. það, sem þá
aðaUegíi skortir, er mannjxikking, og þess vegna er
svo hægt, að leiða þá afvega. Nei, góði Móritz
Sterner, þú ert ekki nógu skarpskygn til að geta
lesið hugsanir mínar, þó þú sért tveim eða þriem ár-
um eldri. Ég lék hinn iðrandi symdara allvel, bara
að pabbi befði séð það”.
“Ég skal verða leiðsögumaður þessa unglin'gs í
því góða”, hugsaði Móritz, um leið og hann gekk cf-
an stigann glaður í huga, “ég skal kenna honum að
elska mennina og dygðirnar, að fyrirlíta skemtanirn-
ar, sem hann hefir áður aðhylst. Hugarfar bans er
í raun réttri gott, og afglöp hans eiga rót sína að
rekja til rangláts nppeldis, hjá drambsömum, hé-
gómagjörnum og sjálfselskuríkum foreldrum. Hann
er nú ekki undir áhrifum þeirra. IHann á góðar eðl-
ishvatir, sem eru nærri eyðilagðar, en sem þó mun
mega vekja á ný. Auðurinn og allsnægtirnar eru
ekki búin að gera hann að þræl sínum ennþá, ............
hann þarf góðan leiðsögutnann, og það ætla ég að
vera honum. þetta skal vera hefndin f>rrir alt rang-
lætið, sem ættingjar hans sýndu mér í æsku minni’’.
VII.
Báðir kennararnir.
Við hlaupum nú yfir nokkra mánuði, og fýígjutu
svo lesaranum á fögru kveldi í júníbyrjun inn í lag-
legu herberg.in í Konungsengjagötunni, j>ar sem Helen
og móðir hennar áttu beima.
Frú Anderson var óþekkjanleg orðin í samnburði
við það, sem hún var, þegar hún bjó í Svartabekkj-
argötunni. Kaldan amaði henni ekki lengur, og út-
lit hennar bar vott um góða heilsu og vellíðan. þú
hún væri ekki skrautklædd, var ullarkjóllinn bennar
mjög laiglegur.
Frú Anderson sat við gluggann og saumaði. Við
lengstu hlið herbergisins stóð legubekkur, og framrni
fyrir honum borð, þar sat Helen við bóknám sitt.
Síðustu mánuðina hafði " Helen tekið máklutn
framförum, bæði á sál og líkama. Hún var nú orð-
in 15 ára, svo það var að þvi komið, að barnið
breyttist í meyju. Vöxtur hennar og líkamslö.gun var