Heimskringla - 25.05.1911, Qupperneq 6

Bls. G WINNIPEG, 25. MAl 1911).
HEIMSKEINGLA
__I B ■_______
Skriíið yður
tyrir HEIMS-
KRINGLU svo
að þér getið æ-
tíð fylgst með
aðal málum
íslendinga hér
og heima. ^
- n I
Piano kensla.
Hérmeð tilkynuist að ég
unclirskrifuð tek að mér, frá
þessum tfma, að kenna að
spila á Piano. Kenslustofa
mfn er að 727^Sherbrooke St.
Kenslu skilmálar aðgengi-
legir. Talsími Garry 2414.
Sigrún M. Baldwimon
ISLENZKAR BÆKUR
Ég undirritaSur hefijtil sölu ná-
lega allar íslenzkar baekur, sem til
eru á markaöinum, og verö aö
hitta að Lundar P.O., Man.
Bendið pantanir eða finnið.
Neils E. Hallson.
A. S. TORBERT ’ S
RAKARASTOFA
Er 1 Jimmy’s Hótel. Besta verk, ágeet
verkfœri; Rakstur 15c en Hárskuröur
2Sc. — Óskar viðskifta íslendinga. —
JIMMY’S HOTEL
BEZTU VÍN OG VINDLAR.
VÍNVEITARI T.H.FRASER,
Í3LENDINOUR. : : : : :
James Thorpe, EigandI
MARKET HOTEL
116 Princess St.
6 móti markaOnnn'
P. O’CONNELL, elgundl, W INNIPEO
Beztu tegundir af vínfðnjtum
og vinC um, aðhlynning gód,
húsið endui bætt
Woodbine Hotel
466 MAIN ST.
Stm'sca Pil'.iard Hall í Norövesturlandiro
Tlu Pool-b<»rö,— ' Iskonxr vfn og vindlar
Qistin^ og fæÖI: $1.00 á dag og þar yfir
Leiinnn A ftebb,
Eigendnr
JOHN DUFF
PLT'MBER, GAS AND STEAM FITTER
Alt ve"k vel vandaö, og veröiö rétt
664 Notre DameAv. Phone Garry 2368
WINNIPEG
Heimkoman.
Eini rósami maðurinn í öllu
þorpinu var séra Hike. Hefði
heimkoma Parker Pettingbirds átt
aö veröa hversdagslegur viðburö-
ur, svo sem eingöugu lítilfjörlegt
veizluhald, til bess að fagna hon-
um, er hann kætni heim með brúði
s:na úr nýafstöðnum giftingarleið-
andri þeirra hjóna, þá hefði prest-
urinn ekki getað verið tilhlökkun-
arminni en hann var. En sam-
kvæmið hafði m.eira gildi en að
eins þetta. J>að var á allra vitund,
að herra Fergus Pettingbird ætl-
aði að heiðra yngri bróður sinn og
brúði hans með nærveru sinni þá
um kveldið, og þó meira. Hann
hafði lofað að koma heim þennan
dag, og það var alment álit
þorpsbúa, að þeir mættu vænta
mikils frá hans hendi, og að prest-
urinn hefði flestum öðrum fremur
ástæðu til að ætla, að haun yrði
látinn njóta ríkulega af örlæti
þessa valiukunna dánumanns. En
svo fór presturinn vel með þessa
von sína, hafi hann annars alið
nokkra slíka von, að hann lét ekk-
ert á því bera. |>egar hann mint-
ist á Fergus Pettingbird, þá var
það á alvarlegan hátt. Hann taldi
auðæfi hans í sjálfu sér einkis nýt,
og allar stórgjafir hans til þorps-
ins og til kirkjunnar lítilsverð í
sjálfu sér og algerlega hverfandi
við það sem mest var um vert.
En það var það sannkristilega
hugarfar, sem sýnilega hafði stjórn
að allri breytni bessa mikilmennis.
það var líferni mannsins, sem
hefði sanna býðingu fyrir ekki að
eins alla þorpsbúa, heldur miklu
fremur fyrir alla kristna menn,
hvar sem þeir voru í heiminum og
á öllum tímum. Hann hefði gefið
göfugt eftirdæmi, með þolinmóðri
starfsemi, sem fært hefði honum
auðæfi, sem hann hefði varið í
þarfir mannkyntins. Guð hefði nú
ennfremur launað honum með þvf,
að veita honum ánægjuleg elliár
og elsku og virðingu allra þeirra,
sem spurnir hefðu af honum. Séra
Hike kvaðst sjálfur einskis óska
frá þessum öldungi, annað en þann
heiður, að mega taka í hönd hans,
er hann kærni til þorpsins ; en jafn-
vel í þessu ef.ii var hann í engum
flýti. Aldrei sást presturinn út við
gluggann á húsi sínu allan þennan
langþráða dag, þó allir aðrir
mændu forvitnis- og vonaraugum
eftir komu Fergus Pettingbirds.
Og þegar um siðir kyöld var kom-
ið og presturinn fór með fjöl-
skyldu s'tta að heiman frá sér, þá
hagaði hann ferð sinni svo, að
hann yrði með siðustu gestum í
heimboíið. Hann gekk hægt og
prúðman tlega um götur þorpsins
og laiddi konu sína. Dyrnar á Pet-
tingbird húsinu opnuðust, er hann
steig upp tröppurnar, og einatt
var hann jafn rólegttr. 1 ganginum
st liraði hann við um stund til
þess að hengja upp hattinn sinn,
laga hálsbindið og beið svo róleg-
ur eftir konu sinni, þar til hún
hafði hagrætt hári sínu, þá gekk
hann með henni inn f gestastofuna.
“Eg óska þér til 1 tkku—lukku”,
mælti séra Hike, um leið og hann
tók mjúklega í hönd brúðarinnar.
En meðan hann va.r að tala þessi
orð, leit hann um öxl sér og skim-
aði um alt herbergið, sdm fult var
af boð'Sgestum, og svo var augna-
ráðið skarpt, að það virtist
smjúga gegn um veggi hússins. —
‘‘Til lukku, minnkæri Parker, til
lukku”, mælti prestur, er hann
heilsaði brúðgumanum, og þó virt-
hann lítið athygli veita honum. —
Og af gestunum skifti hann sér
ekkert, spurði þá engra spurninga
og talaði ekt,ert við þá, en taut-
aði “lukku, lukku”, þar til hann
hafði nákvæmlega litið yfir allan
hópinn og um alt herbergið. En
þá sneri hann sér snögglega við
og gekk að gamla Thompson Pet-
ingbird, húsráðándanum, o,g leit
til hans eins og hann hefði drýgt
stórglæp með því að bjóða öllum
þorpsbúum til veizlunnar til þess
að fagna heimkomu sonar síns og
brúði haits.
“Thompson”, mælti hann hárn
röddu, “hvar er þinn góðfrægi
bróðir ? Hvar er litli drengurinn,
setn fór frá oss fyrir mörgum ár-
um, og sem nú á að heimsækja oss
í kveld, á hámarki æfi sinnar ?
Hvar er hið gjafmilda göfugmenni,
sem svo örlátlega hefir séð fyrir
þörfum kirkjunnar og þessa þorps,
sem gaf oss kirkjuklukkuna og her-
manns standmyndina miklu yfir
ána hérna ? Hvar er Fergus Pet-
tingbird ?
Hvar er Fergus Pettingbird ? —
Allir viðstaddir spurðu þeirrar
spurningar. Við gluggana stóðu
hópar fólks og horfðu út í myrkr-
ið, eins og það ætti von á, að
hann kæmi ofan úr skýjunum í
eldlegum vagni. Brúðlijónin stóðu
út við vegg, enginn veitti þeim
neina eftirtekt, allir virtust hafa
gleymt þeim. Ef nokkur yrti á
þau, þá var það með önuglyndi,
eins og boðsgestirnir væru þeim
reíðir fyrir að dirfast að ætla sig
vera heiðurspersónur samkvæmis-
ins. Ungfrú Hannaberry reyndi til
að draga athygli f jlksins frá hin-
um væntanlega en ókomna gesti,
með því að byrja á gamanleik, en
enginn vildi sinna þeirri tilraun
hennar. J>á tók ungfrú Crimmel að
spila gleðilag á orgel, en enginn
fékst til að hlusta á hana. |>á
kom gamla frú Pettinghird út úr
borðstofunni, sem enn var lokuð,
og bað tengdadóttur sína að gera
ejnhverja tilraun til þess að fá
gestina til að gleðja sig. En allir
hrópuðu : “Látum oss bíða eftir
herra Pettingbird”.
‘‘J>að er eins og að slátra feitum
kálfi, án þess hinn glataði sonur
sc heimkominn”, mælti presturinn,
um leið og hann gekk inn í stof-
una, eftir að hafa gert 4 ferðir út
í framdyrnar, til þess að hlusta
eftir, hvort hann heyrði ekki vagn-
keyrslu.
“Vér verðum að vera þolinmóð”
sagði gamli Thompson Petting-
bird, og lék við úrfestina sína.
“Fergus skrifaði jmér, að hann
kæmi heim í kveld. Hann hefir
aldrei sagt mikið í bréfum síiium,
en það sem hann segir, það fram-
kvæmir hann. Hann gerir það æf-
inlsga, og það má treysta því, að
hann verður hér í kveld”.
;;Hvaðan ritaði hann til þín”,
spurði séra Hike, eins og hann
grunaði, að ekkert bréf hefði frá
honum komið og að bróðir hans
væri að nota nafn hans sjálíum
scr til dýrðar.
“Mig minnir það kæmi frá ein-
hverjum stað í Texas. Eg held
hann hljóti að eiga þar námu”,
svaraði Thompson. “J>ér vitið, að
Fergus hefir jafnan verið á feröa-
lagi, og af bréfum hans að dæma,
gæti maður ætlað, að hann ætti
allstaðar eignir. Fergus er hæglát-
ur maður, og hann segir aldrei
mikið í bréfum sínum. En hann
verður hér”.
Séra Hike fór að íhuga mögu
leika þess, að maðurinn gæti kom
ið. “Eina lestin, sem hér stansar,
kom kl. 5.32 e. h., svo að hann
hefði átt að vera kominn fyrir
löngu”.
“Heldurðu ekki, að hraðlestin
muni stansa fyrir bróður minn,
hvar sem hann óskar?” svaíaði
Pettingitird, "Og heldurðu ekki að
hann mundi koma í eigin vagni
sínttm. Mér virðist, að ef hann
ætlaðd sér að ferðast eins og al-
menningur gerir, þá mundi hann
hafa gatið þess í bréfi sínu, — þó
hann annars segi sjaldan mikið í
bréfttm sínum”.
Séra Hike varð undrandi. Vitan-
lega mátti hann hafa séð, að jafn
auðttgur og göfugur höfðingi og
Fergus Pettingbird mundi ferðast
í sínum eigin prívat vagni og að
hraðlestin mundi draga hann hvert
sem hann óskaði ; og náttúrlega
mundi járnbrautarfélagið sjá um,
að lestin stöðvaði hvar sem Ferg-
us óskaði, og nú sá hann sárt eft-
ir, að hafa ekki orðið til þess, að
fá nefnd manna til að mæta þess-
nm höfðinigji á vagnstöðinni, er
hann kæmi, og veita honum þar
móttöku með miklum fögnuði og
gleðilátum.
“J>að er stór-hnevksli”, mælti
hann, “að annar eins heiðursmað-
ttr og berra Fergus er, og sem hef-
ir gert jafnmikið fyrir kirkjuna og
bæinn og hann hefir gert, og sem
hefir eftirskilið oss minnismerki,
hvenær sem vér göngum til kirkju
og í hvert sinn, er vér förum yfir
ána hérna, — að slíkur maður,
sem nú l >ksins ætlar að htiðra oss
með heimsókn í prívat vagni sín-
um með hraðlestinni, skuli verða
látinn lenda hér í baenum, án þess
að honum sé fagnað á sæmilegan
hátt".
Allir viðstaddir voru á sama
máli og presturinn, og létu nú
óðslega að mynda móttöku og
fagnaðarnefnd, til þess að mæta
þessum höfðingja, er hann kæmi ;
en gamli Pettingbárd átti fult í
fangi með að afsaka afskiftaleysi
sitt í þessu efni, og kvað það vera
samkvæmt ósk bróður sins, að
engin viðhöfn yrði höíð við komu
hans, því hann vildi koma til bæj-
arins með öllu hæglæti og svo að
sem minst bæri á. Ilann kæmi að
edns til þess að finna skyldfólk
sitt, og óskaði ekki eftir opinberri
móttöku ; hann ætlaði að haga
svo ferð sinni, að hann gæti mætt
bróðursyni sínum, þegar hann
kæmi heim með brúði sína. En
jafnframt tók hann fram, að ef
nokkur almennur faignaður yrði í
sambandi við heimkomnna, þá
tœki hann enean þátt í henni. Svo
gamli Pettingbird bað fólkið að
hafa þolinmæði, og tauð gestum
sínum hressingu. En allir n.eituðu
því boði. Séra Hike varð fyrir
svörum : Gestirnir hefðu komið
þangaS til þess að óska brúShjón-
unum til lukku af öllu hjarta. En
jafnframt hefSi koma þeirra liaft
an.man og ennþá göf ígri tilgang,
sem var að fagna heimkomu hins
göfuga mikilmennis og mtnnvmar
sem vœri Fergus Pettingbird.
J»eir, sem beðiS höfSu út f dyr-
tim, kváSust ekkert hljóS geta
greint, sem boðaSi komu hins
væntanlega gests. J>eir, sem staSiS
höfðu út viS gluggann, kváSust
engan ljósglampa geta greint, sem
boSaði komu hins margþráða
(Niðurlag 4 7. bls.)
THE DOMINION BANK
HORNI NOTRE DAME AVENUE OG SHERBROOKE STREET
Höfuðstóll uppborgaður : $4,000,000.00
Varasjóður - - - éb,400,000 00
Vé'- óskum eftir viðskiftun verzlunar manna og ábyrgumst at> gefa þeim
ful næuju. S'parisjóósdeild vor er sú stæista sem uokKur b-nki hefir í
borgnni.
Ibúendur þessa hluta borj»aritnar óska aö skifta við stofnun sem
þeir vita að er aljierlega trygjf. Nafu vort er full rygt-ing óhlut-
le ka, Byij ð spaii lunltfgj; (yrir sj ilfa yðar, komu yðar og böiu.
IMiouc ttiu'iy 8 1*0 Seott Karlow. Riðsmaðar.
Yitur maður
er varkár með að drekka ein-
göngu HREINT ÖL. þér getið
jafna reitt yður á
DREWRY’S
imm LAdER
pað er léttur, freySandi bjór, gerður eingöngu
úr Malt og Hops. BiSjiS ætíS ura hann.
E. L. DREWRY, /Vlanufacturer, Winnipe^
----STRAX—-
í DAG er bezt að GEKAST KAUPAKDI AÐ HEIMS-
KRINGLU. — ÞAÐ ER EKKl SEINNA VÆNNA.
TÆKIFÆRANNA LAND.
Hér skulu taldir að eins fáir þeirra miklu yfir-
burða, sem Manitoba fylki býSur, og sýnt, hvers-
vegna allir þeir, sem óska aS bæta lífskjör sín, ættu
að taka sér bólbstu innan takmarka þessa fylkis.
TIL BÖNDANS.
Frjósemi jarðvegsins og loftslagið hafa gert Mani-
toba heimsfræga, sem gróðrarstöð No. 1 hard hveitis.
Manitoba býður bændasonum ókeypis búnaðar-
mentnn á búnaðarskóla, sem jafngildir þeim beztu
sinnar tegundar á amerík-anska meginlandinu.
TIL IÐNAÐAR- OG VERKAMANNA.
Blómgandii framleiðslustofnanir í vorum óðfluga
stækkandi borgum, sækjast eftir allskyns handverks-
mönnum, og borga þeim hæztu gildandi vinnulaun.
Algengir verkamenn getajog fengið næga atvmnu með
beztu laiinum. Hér eru yfirgnæíandi atvinnutæki-
færi fyrir alla.
til fjárhyggjenda.
Manitoba býður gnægð rafafls til framleiðslu og
allskyns iðnaðar og verkstæða, með lágu verði ; —
Frjósamt land ; — margvíslegar og ótæmandi auðs-
uppsprettur frá náttúrunnar hendi ; — Ágæt sam-
göngu og flutningatæki ; — Ungir og óðfluga vaxandi
bæir og horgir. — Alt þetta býður vitsmunum, auð-
æfum og framtakssemi óviðjafnanleg tækifæri og
starfsarð um fram fylstu vonir. Vér bjóðum öllum
að koma og öðlast hluttöku í velsæld vorri og þrosk-
un. — Til frekari upplýsinga, skrifið :
JOS. IIARTNEY, 77 York Street, Toronto, Ont.
JOS. BURKE, 178 Logan Avenue, IVinnipeg, Man.
A. A. C. LaRIVIERE, 22 Alliance Bldg., Montreal,
J. F. TENNANT, Gretna, Manitoba,
J. J. GOI.HEJV,
Depaty Miuister of A^riculture »nd Irnmigration,'Winn'peg
ÆttareinkenniS 55
ekki búast við, að maðurinn sé oft hjá henni, eða I
igeri sig að því flóni, að viðurkenna að hún sé sár i
löglega gift. Og þó hafði hann ásett sér, að opin-
tæra giftinguna, þegar faðir hans væri dáinn og eng-
ín hætta á, að hann yrði gerður arflaus.
En hvað atvikín eru stundum undarleg : á föstu-
idagsmorgun fæddust tvíburarnir og á laugardags-
kvöld var hún dáin, og enda þótt hann elskaði hana,
var þetta happ fyrir hann. Já, hann elskaði hana i
raun og veru.
Nú stóð hann einn eftir með tvö ungbörn, en að
öðru leyti frjáls og óháður, og nú var ekkert því til
fyrirstöðu, að hann kvongaðist Erniiy, enda gerði
hann það 14 dögum eftir dauða Lucy. Aðmírállinn j
var ósegjanlega ánægður yíir skaphreytingu sonar J
síns, oig lét ungu hjónunum í té alt, sem þau vildu
Og þurftu.
Hvað annað gat hann gert ? Ilvers annars varð
af honnm krafist ? Hann gerði ekkert opinbert, en
hann sagði heldur ekki ósatt. A meðan faðirinn
lifði, sá hann um, að tvíburarnir voru vel up,p aldir
i Plymouth, og pað var áform hans að viðurkenna
}>á sem sonu sína, þegar faðir hans væri dáinn.
Aðmirállinn lifði lengi — of lengi fyrir Guy og
Cyril. — Granville var fæddur, vaxinn upp og orðinn
stór piltur, og af öllum álitinn sjálfsagður erfingi að
Tilgate, svo nú söfnuðust vandræðin að honum enn
á ný„ Loksdns dó' aðmírállinn og var jarðsettár,
avo nú var reiknings-uppgerðar dagurinn runninn upp
fyrir föður Guys og Cyrils. Hann mundi glögt eft-
ir þessari voðalegu stundu, en hann gat ekki — gat
ekki.. Hann vissi að það var skylda sfn að viður-
kenna tvíburana, en hann skorti siðferðisU'gt þrek til
}>ess, enda var nú margt breytt frá því sem áður
var.
Guy og Cyril var komíð fyrir á fæðisskóla, þar
L — ■ -1 : I 1 - l-J- I I 1 1 ' i M-.i-U.il -i _ui _i li
56 Sögusafn Heimsk' ringlu
sem þeir voru uppaldir sem foreldralausir unglingar,
er yrðu að vinna fyrir sér sjálfir síðar meir. Jafn-
framt var Granville alinn upp sem erfingi að Tilgate.
Jxessu var ekki mögulegt að breyta héðan af, og þó —
Og þó vissi hann með sjálfum sér, að hann svifti
frumgetninga sína hinum löglegu réttindxim þeirra,
og að það'var skylda hans að viðurkenna þá sem erf-
ingja að Tilgiate.
XI. KAPÍTULI.
Fjölskylduþrætan.
Klukktistund eftir klukkustund Iá þessi ógæfu-
sami maður og færði fram varnir gegn sinr.ii ásak-
andi samvizku. Hann taldi sjálfum sér trú um, að
hvergi í ensku lögunum væri þess krafist, að maður
nefndi erfinigja sinp; það væri skylda elzta sonarins
að gan.ga eftir réttindum sínum, og ef Guy 0g Cyril
gætu sannað erfðarétt sinn að Tilgate óðalintt, væri
það sér óviðkomandi, það væri skylda sin að aðstoða
þá í því.
En þegar hann sá þá fyrir innri sjónum sínum
eins og hann sá þá síðastliðinn dag, hóf tilfinningin
baráttu gegn skynseminni, og stéttarhrokdnn gekk í
lið með tilfinningunni. Jiessir unglingar voru reglu-
legdr aðalsmenn, elztu synir Kelmscotts í Tilgate,
sannir Kelmscotts frá hvirflf til ilja, fallegir, bein-
vaxniir og höfðinglegir. Guy var alveg eins og sá
Kelmscott, sem lét lífið í sölurnar fyrir Karl kon-
ung hjá Marston Moor, og Cyril var nák’væm eftir-
mynd af Sir Rupert Kelmscott, sem mestur var af
I . I i . 1 I . . . . i . , .
Ættareinkennið 57
! ættinni, sá sem Keller málaði myndina af, er nú
hangdr á mil i myndar föður hans og föðurbróður
hans, Sir Friðriks. J>eir áttu alla þá eiginleika,
sem hann eignaði Kelmscott nafninu. jþeir voru
djarfir, fræknir, sterkir, færir um að mæta hverjum
sem vera skyldi. Að hrinda þeim út í myrkur Oig
kulda, var ekki eingöngu ra'.vgt, — það voru einnig
svik gegn stéttarhefð hans.
Loksins sofnaði hann en svaf órólega, og vaknaði
við það, að hann sagði í svefni : '“Leystu erfða-
óðals-'b indið Og ánafnaðu þeim einhverja peningaupp-
hæð, það mun gera þá ánægða”.
þetta var .eina aðferðin, sem honum var mogu-
legt að nota til að umfiýja opinbert hneyksli og
vernda lafði Emily,og s'm sinn frá kveljandi afhjiipun
— utn leið og hún bætti úr kröfum satnvizku hatis.
Miðlun, miðlun, ekkert gat jafnast við miðlun.
Ofursti Kelmscott var af náttúru hneigður fyrir
sanna brezka ást á miðlunairxnálum.
En til að framkvæma þetta áform, var nauðsyn-
legt að leysa erfðaóðals-bandið tvisvar, fyrst snið-
lega og aftur fyllilega löglega. Hann varð að fá
samþykki Granvilles til þessa fyrirtækis, svo hann
gæti náð í inæga peninga til að múta þessum mönn-
um með, og undir eins og hann væri búinn að fá
samþykki Granvilles, yrði hann sem nafnlaus vel-
gerðamaður, að tilkynna þeim Guy og Cyril, að ef
þeir vildu þiggja ákveðna peninga-upphæð einu sinni
fyrir alt, og sleppa öllum' kröfum framvegis, þá skyldi
ætterni þeirra, ekki verða lengur dulið fyrir þeim ;
en þegar þeir fengi að vita um ætterni sitt, myndu
þeir, sem; elztu synir óðalseiganda verða beðnir um
samþykki sitt til að leysa erfðaóðals-'bandið.
það var hörð krala, mjög hörð krafa, en samt
sem áður myndu þeir, sem einskis væntu sér af
heimsins gæðum, fúslega verða við hennj.
58 Sögusafn Heimskringlu
En að jafna þetta mál við Granville, það mundi
verða erfiðara.
þegar þeir stóðu tipp frá morgunverðarborðinu,
h-erti hann þó upp hugarni og sl'ó með vægð á öxl
Granvi’les og sagði vdð han:t: “Viltu ekki koma
með mér inn í bókhlöðuna, ég þarf að tala við þig
viðvíkjandi óðalinu”,
Granville 'leit brosa:tdi á föður sinn og sagði :
“Nti, þetta er kynleg tilviljun, ég ætlaði einmitt
að biðja þig að tala við mig einslega’ ’.
Han.n fylgdi föður sínum inn í bókhlöðuna, og
þnr settust þeir sinn hvoru megin við eikarborðið.
Ofurstinn ræksti sig og réðist svo á hin óvinveittu
vandræði eins og hermanni sæmdi.
‘‘Granville”, sagði hann, “ég þarf að tala við þig
um vandasamt málefni, Mér hefir komið til hugar
að leysa erfðaóðals-bandið, af því ég þarf að halda
á all-mikilli peninga-upphœð’1.
Sonurinn varð alveg hissa. “það er þ>ó undar-
legt, það er alveg sama efni, sem ég ætlaðijað minn-
ast á við þig”, sagði hann.
Nú var það ofurstinn, sem varð hissa.
“Líklega þó ekki skuldir?” sagði hann með hægð.
“Ned, þú þarft ekki að vera hræddur um það”,
svaraði Granville frjálslega, “hér er ekki um skulddr
að tala ; það, sem ég á við, er að fá fulla vissu um
tekjur mínar, og ég er þess albúinn að veita sam-
þykki mitt, ef ég get fengið þessa vissu. Satt að
segja, þá ætla ég að k'vongast”.
Ofurstinn horfði svipþimgur 4 hann. “þó ekki
Elmu Clifford”, sagSi Yiann. “því ef það er hún,
þari ég líklega ekki að segja þér —”
Unglingurinn greip fram í fyrir honum hlæjandi:
“Elmu Clifford, nei, pabbi, það er ekki hún. HefSi
það verið hún, þá var engin nauSsyn til að slíta
erfSaóSals-bandiS. Nei, tilfelliS er, aS ég get ekki
- í